Na hun tweede album gereviewed te hebben, was het nu tijd om te zien hoe Raketkanon deze nummers live brengt. En waar kon dat beter dan in de muziektempel van hun eigenste stad Gent. De balzaal van de Vooruit was volledig uitverkocht voor de voorstelling van RKTKN#2.
De muziek van Raketkanon valt niet zomaar in een hokje te duwen. Sommige voegen het toe aan de noiserock, maar daar doe ik niet graag aan mee. Raketkanon heeft een eigen sound en een bepaalde authenticiteit in zijn muziek. Maar voor Raketkanon zijn eerste noot liet klinken, was het eers nog tijd voor Baby Godzilla, het voorprogramma.
Baby Godzilla is een band uit de UK waar ik nog nooit had van gehoord. Vergeten zal ik ze echter nooit meer. Het was al heel lang geleden dat ik nog een band met zo veel energie heb zien spelen, als ik dat al ooit heb. Baby Godzilla is ruiger en harder dan Raketkanon en met heel wat meer screams. Bijna ongeveer dezelfde indruk die ik had toen ik Raketkanon voor het eerst zag enkele jaren geleden in het voorprogramma van Wallace Vanborn. Het was echter niet de muziek die het hem deed, al viel ook daar niks op aan te merken, maar hun performance. Zanger, gitarist en zelfs drummer tourden de zaal letterlijk rond en klommen op alles wat vast stond –of zelfs dat niet-. Er ging van hen een destructieve energie uit en gevoel uit dat zo puur was dat we misschien tot begin jaren ’90 naar Nirvana terug moeten om zoiets te beleven. Baby Godzilla was een echte ontdekking voor mij. Een band met een passie.
Hierna was het echter tijd voor het echte werk. Raketkanon begon aan zijn show en speelde van in het begin de hele zaal gewoon plat. Pieter-Paul Devos zijn energiepeil stond hoog en de manier waarop hij de muziek voelde was bijna tastbaar. Het dak ging er een eerste keer af toen Judith werd gespeeld en vooral Florent van hun tweede album leek enorm aan te slaan. Deze avond raasde voort en heel de band voegde waagde zich af en toe aan het publiek. Pieter-Paul raakte zijn schoenen kwijt en hij zal niet de enige geweest zijn die achteraf iets niet terugvond. Voor Elisa, mijn persoonlijke favoriet van RKTKN#2, was de drumster van de groep Brutus te gast om mee te zingen. Het geluid dat uit haar lichaam kwam was bijna angstaanjagend.
Een continuum door show was echter wel dat de nummers van het eerste album toch meer energie overbrachten dan die van hun tweede. Misschien omdat de zaal deze nummers nog niet zo goed kent of misschien omdat hun tweede album gewoon minder energiek en veel expirimeteler is. Alleen tijd zal het kunnen uitwijzen. Zeker is alleszins dat Herman en Anna de publiekslievelingen zijn. Na Anna verlieten ze het podium en lieten iedereen verweesd achter. Ze kwamen echter nog terug, zoals het hoort, volgens het boekje. En ze brachten nog enkele vrienden mee. Brent Vanneste van Steak Number Eight en nog enkele vrienden o.a. van Pieter Paul zijn andere band Kapitan Korsakov. Samen brachten ze het laatste nummer vanop hun tweede album Hanz. Een nummer van negen minuten en daarmee hebben ook zij nu hun perfecte afsluiter gevonden voor hun shows, hun Cowboy Panda’s Revenge (Wallace Vanborn).
Was dit het dan? Neen. Ze beslisten nogmaals terug te keren, maar dan om een speciaal eerbetoon te brengen aan Pieter-Paul’s naam- en stadsgenoot. Met een akoestische versie van Anja brachten ze hulde aan de dag op dag vier maand geleden overleden Luc Devos. Ik weet dat Luc ervan genoten heeft, zeker wanneer heel de zaal luidkeels meezong. Respect!
Een geslaagde avond met net dat tintje extra. Het is echter nog even wachten om te zien hoe RKTKN#2 zich live zal ontplooien, want voorlopig verbleken ze nog bij sludgebommen als Judith, Anna en Herman.
Review van RKTKN#2 op snoozecontrol: http://snoozecontrol.be/index.php/reviews/16-binnenlandse-reviews/4233-rktkn-2-raketkanon
