Als we een concertavond of een artieste aanprijzen, doen we dat niet zomaar lukraak. Er gaat heel wat onderzoek aan vooraf. Tot uitpluizen van recensies, het beluisteren van de muziek van die artiest, en het bekijken van filmpjes op YouTube. Neem nu Kris Dane, in het verleden onderdeel van dEUS maar ondertussen aan een schitterende solo carrière bezig, en Maggie Bjorklund, die op handen wordt gedragen door grote namen in de muziekwereld. Beide artiesten bleven tot op heden, ondanks alles, wat in de schaduw staan. Dit terwijl ze allebei knappe platen uitbrengen, maar ook over een geweldige stem beschikken, of virtuoos in het bespelen van hun instrumenten. De Concertzaal De Casino was omgetoverd tot een nog meer gezelligere plaats dan anders, om te vertoeven. Er stonden tafels, stoelen en op de tafel een sfeervolle verlichting. Het zorgde voor een soort huiskamerconcert sfeertje. Volledig uitverkocht was het totaal niet, maar de tafels en stoelen waren toch goed bezet op deze avond. Schitteren in eenvoud zou uiteindelijk zo een beetje de rode draad worden doorheen het geheel.
Rose of Jericho, het laatste album van Kris Dane krijgt overal laaiende enthousiaste recensies. Ook op het podium weet deze singer-songwriter vele harten sneller te doen slaan. In het begin van de set echter, leek het wat teveel de gezapige kant op te gaan. Daardoor dreigde de aandacht wat te verslappen. Maar net op tijd slaagt Kris erin het tempo iets meer de hoogte in te jagen. Dit mede dankzij invloeden van Folk tot Jazz , die bij de snellere nummers duidelijk merkbaar blijken te zijn. Ook zijn de bindteksten, naarmate de set vordert, in opgaande lijn. Bovendien een dikke pluim voor zijn begeleidende artiesten. De knappe viool partijen, tot de wondermooie achtergrond zanglijnen, van de bevallige zangeres, tot de knapper percussie en keyboard klanken. Zorgen er uiteindelijk voor dat we over de streep worden getrokken.
Nergens worden geluidsmuren afgebroken, vooral de melancholische aankleding blijft ook live overeind. Maar naast heel stille, hartverwarmende songs, blijkt er dus ook plaats voor een beetje meer uptempo nummers. Daardoor krijgen we een heel gevarieerde set voorgeschoteld. Waar Kris Dane zich ontpopt tot een zanger, instrumentalist, die de gevoelige snaar telkens opnieuw weet te raken. Bovendien bewijst hij nog maar eens niet te moeten onderdoen voor enige grote naam binnen het singer-songwriter gebeuren. Integendeel.
Maggie Björklund, Een Deense Pedal Steele gitariste, wordt in het muziekwereldje op handen gedragen. Ze speelde in de begeleidingsband van Jack White met de pannen van het dak. Jim Barr (Portishead), John Parish (PJ Harvey, Sparklehorse) en Kurt Wagner (Lambchop) werkten mee aan haar laatste album, Shaken. Ook met artiesten als Mark Lanegan heeft ze samen gewerkt. Om maar te zeggen, deze klasse artieste kan zonder meer sterke referenties naar voor schuiven.
De nadruk ligt tijdens de set bijna geheel op de instrumentale aanpak, vooral dus die Pedal Steele gitaar. Maar toch beschikt Maggie ook over voldoende vocale kwaliteiten. Haar wondermooie stem brengt ons telkens in opperste vervoering. Naast haar eigen inbreng, heeft ze bovendienook twee ijzersterke begeleiders mee. De streepjes contrabas, en telkens van gitaar wisselende gitarist, blijken eveneens begenadigde artiesten te zijn. Maggie Björklund weet zich trouwens ook te profileren als klasse entertainer. Door middel van leuke, plagerige kwinkslagen naar vooral haar gitarist toe tovert ze een glimlach op de gezichten van elke aanwezige.
In Concertzaal De Casino bewijst ze dan ook fijntjes, waarom al die grote artiesten haar zo op handen dragen. Snoeiharde, maar nergens te luide, tot zwoele en zalvende klanken tovert ze uit haar pedal steel gitaar. De ene keer worden we zwevend ondergedompeld in een bad van gelukzaligheid. De andere keer worden de soundscapes zelfs tot een ware climax gedreven. Net door de variaties binnenin, blijven we geboeid luisteren en genieten. Het is dan ook pure klasse hoe Maggie , door middel van een quasi instrumentale aanpak, bij de aanhoorders verschillende emoties naar boven weet te brengen. Daardoor krijgen we kippenvelmomenten, en pinken een traantje weg. Of slaagt ze erin een glimlach op ons gezicht te toveren.
Algemeen gezien kunnen we stellen dat beide artiesten de ingestelheid Schitteren in eenvoud, naar een ongekende hoogte hebben verheven. Tussen al het geweld, de pijn en smart, doet het bovendien altijd deugd je ziel te laten zalven. Dit was op deze avond zeker het geval. Zowel Maggie Björklund als Kris Dane profileren zich vooral als klasse artiesten, die meer erkenning verdienen dan ze nu krijgen.
