Moonspell - Interview met Miguel Gaspar

Interviews:Nederlands
 Filip Vanhoof    10 juli 2016

Het Portugese Moonspell is een constante factor op Graspop Metal Meeting. Om de zoveel tijd mag deze sfeervolle band optreden in de Marquee.  Ze zouden nochtans niet eens misstaan op een hoofdpodium maar we nemen er, net als de band zelf, met plezier genoegen mee.  Deze passage staat in het teken van hun tweede langspeler Irreligious.  Een plaat die de band voorgoed op de kaart zette van voornamelijk Gothic Metal.  Met dit feit start ik onze conversatie wanneer drummer en mede oprichter Miguel Gaspar plaats neemt in de zetel.


Ja dat klopt, het is nu 20 jaar geleden dat Irreligious uitkwam.  Op verzoek van ons management spelen we de plaat integraal, net zoals we met Wolfheart deden vorige keer.  We erkennen de impact die de plaat heeft gehad op onze carrière en we delen dit graag met de fans, zeker de Belgische! We spelen hier ook al sinds 1995.”

Samen halen we herinneringen op aan hun eerste passage op het festival in 1997.  Hij herinnert zich ook nog de grote ballonnen die door frontman Fernando Ribiero in het publiek werden gegooid en zo het ganse optreden rond bleven gaan in het publiek.  Een magisch gebracht "Vampiria" bracht toen een einde aan de set.  Deze keer is de tijd voor songs buiten Irreligious te beperkt “We hebben maar 50 minuten de tijd en Irreligious duurt zo’n 45 minuten, dus waarschijnlijk is er geen plaats meer voor extra songs”.  Zo bleek ook, door de bindteksten werden de 50 minuten snel volgemaakt.   

Hernieuwde kracht

Tijdens mijn allereerste interview ooit met een band waar ik al van het prille begin fan van ben durf ik me ook wat subjectief uit te laten en vertel ik hem dat ik wat moeite had met het werk dat na Irreligious werd uitgebracht.  Naar mijn bescheiden mening werd het allemaal wat minder melodieus en werd er, voor die tijd, erg geëxperimenteerd zonder naar een duidelijke stijl toe te werken. Sin/Pecado en The Butterfly Effect zijn dan ook werkstukken waar ze de meer naar de extreme metal gerichte fans mee hebben teleurgesteld maar langs de andere kant heeft het hen evenveel nieuwe zielen bezorgd.  Het werd donkerder, trager en zwaarder om te verteren met Darkness And Hope, The Antidote en Memorial. Een terugkeer naar de oudere manier van componeren werd al deels ingezet op Night Eternal. Het duurde echter tot het Opus Magnus Alpha Noir/Omega White dat ik Moonspell echt terug hoorde komen. In 2015 kwam de voorlopig laatste plaat Extinct uit die naar mijn mening niet moet onderdoen voor Irreligious. Veel fans vroegen naar een soort combinatie van de dubbel cd Alpha Noir/Omega White gezien deze twee afzonderlijke platen als een Ying/Yang verhouding de zware en sfeervolle kant van hun muzikaal spectrum lieten horen. In dat opzicht is Extinct een mooi antwoord aan de fans want het is een sterke combinatie van de twee en deze keer op één plaat.  Zo krijg je minder snel de indruk dat er vullertjes op staan.

"We dachten vaak na de laatste jaren en we wilden dat old school gevoel dat we zèlf bij die plaat ervaren terug in onze muziek steken. We zijn na die plaat inderdaad beginnen experimenteren en meer heavy gaan klinken. Een natuurlijk proces weet je?  Je  gaat automatisch bepaalde invloeden van je eigen muzikale voorkeur in de muziek verwerken. Soms komt dat van Death Metal, dan weer Thrash Metal of Black Metal.  Niet dat we zo klonken maar door elementen uit die stijlen te gebruiken ga je automatisch een andere klank creëren.  Het is wat cliché maar we werden geleidelijk aan volwassen. Het verschil tussen Irreligious en Wolfheart is bijvoorbeeld erg groot. We waren twintigers en men had zulk een volwassen plaat ook niet verwacht van ons. Dus ja, het heeft zeker onze doorbraak betekend." 

Het Old School gevoel

Bekendheid verwerven was niet zo makkelijk als nu het geval is.  Je had geen internet en de beste reclame die je kon maken was door mee te kunnen touren met bands die al een gevestigde waarde waren.  “We konden op een gegeven moment samen touren met bands als Type O Negative! Dat was fantastisch. Je had nog geen internet die tijd en zo konden we aan onze bekendheid werken. We zijn van de generatie van de tape trading, iets dat zonder internet toch een groot netwerk kende. Mensen die ons van toen kennen waren zij die er effectief gewoon bij waren en dus niet zij die snel even een nummer op Youtube hadden bekeken. Daardoor hebben we nog altijd een harde kern van fans van het eerste uur. Ik verwacht veel van de die hards op het optreden straks.”

Deze keer knik ik instemmend en vertel ik hem dat het bij mij ook zo begonnen is. Via mijn buurjongen die niet anders deed dan mijn lege tapes vol muziek terug te brengen. De bands die ik toen heb leren kennen beluister ik nog steeds, telkens met een erg nostalgisch gevoel. Je moest vroeger nog maar iemand met een metal shirt tegen komen en je begon automatisch een gesprek. Alles is wat afstandelijker nu, ook de manier waarop je muziek ontdekt.  Op een festival als Graspop Metal Meeting is dat dan weer helemaal zoals het ooit was: broederschap.  Elkaar helpen in de pit, elkaar helpen met bagage, elkaar meesleuren omdat je die of die band echt eens moet beluisteren.  Dat zijn dingen die Miguel ook aanvoelt op festivals.  “Mensen vergeten vaak wel eens dat muzikanten, hoe bekend ze ook zijn, op de eerste plaats fan zijn en blijven.  Wij staan er nog altijd van versteld dat we met bepaalde bands mogen touren.  Laatst nog stonden we bij de gasten van Opeth of Katatonia! En ik was onder de indruk, haha!  Ik raak zelf nog altijd in fanboy modus.”

Het publiek was overigens inderdaad overwegend ‘oud’ en ging helemaal uit hun dak bij het horen van pareltjes die je bijna nooit live hoort zoals “Raven Claws”, “Herr Spiegelmann” en “Ruin & Misery”. Van de laatste cd passeerde er zoals eerder aangegeven geen enkele song. Jammer, want het is een fantastische plaat geworden wiens songs live super zouden over komen.

Het was zeer aangenaam om met producer Jens Borgen (o.a. Paradise Lost, Opeth, Amon Amarth, Fleshgod Apocalypse, .. FV) samen te werken.  Het was een wens van ons om dat gevoel van 20 jaar geleden weer boven te halen en te verwerken in Extinct.  Hij werkt veel met extreme metal bands en was de juiste persoon op het juiste moment om mee samen te werken en deze terugkeer naar die sound te helpen creëren. Het mystieke, het melodieuze en de opbouw van elke song moest kloppen met ons gevoel van nostalgie. Het was een prachtige ervaring om zo gedetailleerd te werk te gaan, iets dat we overigens in Zweden hebben mogen doen."  

Als ik hem vertel dat ik op Extinct een herboren en frisse band hoor knikt hij instemmend mee. "We hebben misschien wat te hard ons best gedaan met Alpha Noir/Omega White.  Pas achteraf vroegen we ons af waarom we zo perfectionistisch te werk zijn gegaan. We wilden daarom ook terug naar het schrijven van nummers, puur op gevoel en zonder er te veel en te lang aan te sleutelen."  

 

Een andere richting?

Plots werd het een gesprek dat je normaliter in een café zou hebben.  Al moet worden vermeld dat we effectief niet ver van de bar zaten.  Ik haalde aan dat ik bij het spelen van de cd Wolfheart  telkens aan een hardnekkige kater moest denken.  Hij had zo ook enkele platen die voor eeuwig verbonden zullen blijven aan sommige periodes uit het verleden.  Om te vermijden dat we de komende vijf minuten beiden mijmerend naar de lucht zouden staren met een hoop nostalgische gedachten keerde ik terug naar het interview door te vragen wie op het idee kwam op op Extinct enkele songs te remixen. Van “The Future Is Dark” werd “The Past Is Darker” gemaakt, van “The Last Of Us” werd dat “Last Of Them” enz..

Het is Pedro (keyboard/gitaar, FV) die deze remixes heeft gemaakt.  Het idee kwam van hem maar platenmaatschappijen vragen altijd om nog iets extra te plaatsen op cd’s zodat dit een meerwaarde kan bieden.  Hij vond deze remixes een leuk idee om dit te bereiken en hij was er dan ook graag mee bezig.”

De remixes zijn vooral rustiger, donkerder en experimenteel.  Is het misschien een voorbode van wat nog komen gaat? 

Hmm, goh, dat sluiten we zeker niet uit.  We zijn bezig aan nieuwe nummers en we houden rekening met alle mogelijkheden.  De beschikbare instrumenten, orkesten, elektronische zaken, telkens rekening houdend met het feit dat de songs hun oorsprong kennen vanuit ons zelf en dat de instrumenten of arrangementen niet de bovenhand nemen wanneer de structuur wordt bepaald.  De technologie heeft het tijdens het maken van The Butterfly Effect de bovenhand genomen en zoiets dienen we te vermijden.  Het is nu wel zo dat je het vroeger veel lastiger had met technologie verwerken in je muziek.  Wou je een cello horen dan moest iemand dat komen spelen in de studio en moest je het opnemen en tegenwoordig krijg je gewoon vanop afstand alles geregeld en kan je het geluid van een cello simpelweg integreren in je track.  Op die manier assisteert de technologie ons nu wel.  We hebben niet altijd het budget om een vol orkest aan te spreken dus kunnen we het op een andere manier in onze muziek verwerken.”

En hij gaat gewoon door.

Het is prachtig dat metal met orkesten kan samen werken, maar je kan dat op festivals erg moeilijk live brengen omdat orkesten nu eenmaal beter klinken in een setting waar de akoestiek veel beter is.  Hier zou het bijvoorbeeld helemaal weg waaien en dan staat het er enkel maar voor het zicht.  Dat we dit soort melodieën technologisch programmeren heeft dus haar voordelen voor het live te brengen.  We zijn immers erg trots dat we ten dele wat klassieke muziek naar de fans over kunnen brengen.”

Volgend jaar zoeken ze in ieder geval een EP of iets dergelijks uit te brengen.  Wat precies daar zijn ze nog niet helemaal uit maar er wordt al aan wat materiaal gewerkt.  “We hebben enkele nieuwe songs uitgewerkt.  We hebben een projectje dat we volgend jaar af wensen te krijgen. Het wordt waarschijnlijk een EP”.   

Married ... with children

Daarnaast wordt er nog volop opgetreden op festivals en zal hun clubtour hen naar landen als Spanje en Frankrijk brengen.  “Het is een druk leven en ik ben nog maar net vader geworden van een dochter die morgen zeven weken oud wordt.  Ze was nog maar twee weken oud en ik stond al op Rock Hard in Duitsland op te treden.  Ik leef dus in een rollercoaster.  Van baby naar Moonspell en weer terug, en wéér terug. Nu is het nog enkel festivals dus tijdens de week kan ik altijd thuis zijn. In het weekend vlieg ik dan naar waar ik ook met de band moet zijn. Pas in september ben ik even voor een lange tijd van huis. Ach, het hoort er bij.  De overige bandleden zijn ouder dan me en bij hen is het hetzelfde verhaal.  Aires (bass, FV) heeft ondertussen 3 kindjes, Fernando (zang, FV) heeft een kindje van vier jaar, Pedro heeft er ook reeds twee. Ricardo (gitarist, FV) is de enige zonder kinderen en die voelt zich wat onder druk gezet haha! Iets waar ik van kan meespreken maar het hele proces is ook heel natuurlijk verlopen. Het is een heel nieuw stadium voor mij.”

De fans moeten zich niet meteen zorgen maken dat ze er mee op zouden moeten houden.  “Het zorgt er enkel voor dat we volwassener worden en dat we nog meer inspiratie kennen. Ik wil blijven doorgaan tot mijn dochter me live kan zien spelen met Moonspell!”.  Laat het ons hopen, dan weten we alvast dat we nog zo'n 14 jaar Moonspell voor de boeg hebben!

We vragen ons soms wel eens af of de bandleden ook als fan het festival beleven en bijgevolg rondlopen. Lzzy Hale van Halestorm doet dat bijvoorbeeld met een petje en zonder lippenstift en wordt dan haast niet herkend. Miguel geet aan daar niet zoveel last van te hebben.   "Ik probeer altijd naar bands te gaan kijken.  Weet je dat ik de beste bands en optredens hier op Graspop Metal Meeting heb bekeken?  Ik heb echt een goede band met dit festival.  Vorig jaar nog erg genoten van het optreden van King Diamond in de Marquee!".  Dat diende ik volmondig te beamen gezien ik daar ook was en evenzeer heb genoten.  "En Black Sabbath met hun reünie, Testament, Whitesnake en zo kan ik nog even door gaan!". 

Het is duidelijk dat het huwelijk tussen Moonspell en Graspop Metal Meeting nog niet meteen op de klippen zal lopen!

Voor zij die het gemist hebben kan je hier onder de integrale set terug vinden van op het festival :