Het is helemaal niet fout om het Amerikaanse Immolation één van de beste death metal bands van de planeet te rekenen. Hun debuut Dawn Of Possession uit 1991 is een rasechte klassieker. In 2017 kwam hun laatste plaat uit. Dit jaar stonden ze in de Marquee op Graspop Metal Meeting voor een show in de late namiddag. We kregen de kans aangeboden om met deze sympathieke heren uit New York te praten. Tot onze verbazing kwam de hele band opdagen en werd het een aangenaam gesprek.
Filip – Het moest wel érg warm zijn vandaag om in die tent te staan spelen?
Robert : Dat viel best mee! We stonden hier tien jaar geleden ook en toen was het écht niet meer te doen. We waren aan het spelen en ik dacht dat er iets erg mis was met mijn gitaar omdat die zo heet werd en ik begon me een beetje ongerust te maken. Ik zette een stap opzij en ik stapte letterlijk uit een plas water van mijn eigen zweet.
Ross : hij smolt!
Robert: Ik smolt! Ik dacht oh ok, ik ben hier de chauffage. Het was erg, vandaag was het veel aangenamer haha.
Ross : Maar het was een leuke show!
Filip – Dat klopt! Ik heb de show gezien en het was inderdaad prima. Het geluid zat goed, iets dat gisteren in de Marquee niet het geval was
Ross : Oh, super! Dan moeten we dus een pluim geven aan onze geluidsman!
Filip – Jullie spelen een zeer technische variant van Death Metal. Heb je het gevoel dat je hier nog zieltjes bij kunt komen winnen?
Ross : Oh ja, zeker wel. We horen dat nog steeds dat we mensen soms wakker maken omdat we bv vroeg spelen. Dan horen we dat ze er van onder de indruk waren en dat doet ons heel goed. Weet je, we doen deze shit nu al 30 jaar en ik vermoed dat twee derde van de scene niet eens van ons bestaan af weet of enkel de bandnaam kennen. Dus daarom zijn zo’n festivals voor ons ook belangrijk omdat je er altijd meer mensen mee bereikt dan je eigen fans. Ik zie natuurlijk ook regulars in de verschillende landen.
Filip – In Europa kijken we voor Death Metal vaak naar Zweden en die regionen. Er is toch een behoorlijk duidelijk verschil tussen dat type metal en het type dat jullie spelen vanuit New York. Hoe is de scene daar ontstaan?
Ross : Wel, we hebben gewoon allemaal onze typische stijl. Die van New York en die van Florida zijn hier in Amerika ook wel verschillend van elkaar. Je hebt bv Autopsy van de west coast die hun eigen ding doen. Geen idee hoe dat allemaal is gekomen, dat gebeurt gewoon en je neemt alle mogelijke invloeden vanuit je eigen stijl van leven mee.
© Elsie Roymans
Filip – Als mensen mij vragen wat het verschil is, kom ik niet veel verder dan zeggen dat jullie stijl veel technischer is waar het bij de Scandinavische bands veel eerder de melodieën zijn
Ross – We spelen allemaal in hetzelfde team weet je wel. Het maakt allemaal toch niets uit? Dat zijn gewoon smaken en die verschillen.
Robert – Onze invloeden waren bijvoorbeeld de jonge Sepultura, Slayer en de begindagen van Metallica. Als je het al wilt omschrijven dan stel ik voor dat je het donkerder noemt.
Ross – Inderdaad, we hebben onze invloed ook meer van bands zoals Possessed. Dus eerder de duistere kant zoals de eerste dagen van Thrash ook waren. ZE zouden echt wel gewoon death metal bands geweest kunnen zijn. En met die dingen zijn we ons ding beginnen doen. Maar om terug te komen op een typische stijl: ik vind niet dat je ons kunt vergelijken met Suffocation, terwijl we toch in elkaars buurt vertoeven. Al is Long Island en waar wij vandaan komen nu ook wel verschillend haha.
Filip – Vorig jaar sprak ik hier met Freddy van Madball en die zei dat New Yorkers overal het beste in willen zijn.
Ross – Ja, wel, New Yorkers zijn mensen die niet houden van onzin haha
Robert – Klopt daar houdt niemand van toch?
Filip – Jullie bestaan nu 31 jaar, zijn jullie iets speciaals van plan zoals veel andere bands doen?
Robert – We hebben het veel te druk om de zaken te laten lopen zoals ze lopen.
Ross – Elke plaat is voor ons een moment om te feesten
Robert – We concentreren ons daar op en zijn altijd blij dat we op plaatsen kunnen komen waar we nog nooit zijn geweest. Het feit dat we vinden dat onze laatste plaat ons beste werk tot nu toe is is een viering op zich. We willen op elk continent kunnen touren. Voor ons is vieren dus gewoon verder gaan, onszelf verbeteren en nieuwe plaatsen ontdekken.
Nikki – Is er iets dat jullie willen bereiken voor de 35ste verjaardag?
Ross – We zouden al gelukkig zijn als we dan nog altijd op dit niveau kunnen meedraaien, het zou zelfs helemaal te gek zijn als het nog beter zou zijn.
Robert – We worden zeer langzaam aan beter, de groei verloopt langzaam. Maar het gaat wel altijd de goede richting uit dus we klagen niet.
Ross – Er moet ambitie zijn. Als we niet meer de wil hebben om onszelf te verbeteren, waar zouden we het dan nog voor doen?
Filip – Wist je dat veel mensen jouw de beste gitarist uit de brede scene vinden Robert?
Robert – Ze zijn gek en hebben het helemaal verkeerd! (de rest lacht daar smakelijk mee) Ik beweeg misschien als de beste op podium haha.
Filip – Ik ben death metal fan sinds 1994 maar vraag me alstublieft niet om technische zaken uit te gaan leggen. Kan jij aan mij verklaren waarom ik bij een beschrijving over Immolation zo vaak de term tremelo picking lees?
Robert – Niet echt neen, dat is inderdaad moeilijk uit te leggen. Het is een soort squeeky sound
Ross – Maar dat is toch vreemd dat je dat dan leest, want dat is nu niet bepaald uniek aan onze sound. Er zijn heel wat meer bands die dat vaker doen.
Robert – WE gebruiken het nu wel regelmatig in onze riffs, maar of het nu onze sound definieert
Ross – Hij gebruikt veel soorten geluidjes
Robert – Klopt, ik probeer vaak geluidjes te produceren waarvan je niet verwacht dat ze uit een gitaar zouden komen. Toontjes, overlays, dat soort dingen. Allemaal om een duister gevoel mee te creëren
Nikki – Experimenteel dus?
Robert – Ja, maar niet tot op dat punt waar het belachelijk wordt. Ik doe het niet om er mee uit te pakken dat het kan, het moet wel passen in het concept. Ik creëer graag duistere klanken en daarvoor probeer ik geluiden te creëren. We gebruiken geen bizarre instrumenten dus het is een beetje mijn manier om er een bepaalde sfeer uit te krijgen. Geen keyboards, geen backing tracks, gewoon onze gitaren! Dat is hoe ik te werk ga.
Nikki – Jullie zijn nu in België en het is ook de eerste keer niet. Hebben jullie reeds een favoriet bier?
Ross – Leffe is mijn favoriet maar ik kan ook erg genieten van een Delirium Tremens.
Robert – Ik hou van de Nocturnum versie daarvan.
Ross – ER zijn er gewoon zo veel goede!
Robert – Maar we zijn geen grote bierdrinkers. Als we het over bier hebben denk ik meteen aan onze producer Paul Orofinouit upstate New York. Hij heeft ons deze bieren doen kennen. Wijzelf drinken eigenlijk weinig. We hebben drie albums met hem gedaan en hij had een bar in de studio. In deze tijden is Belgisch beer veel bekender in de VS maar toen nog niet. Hij was een van de weinige mensen die dat in huis had. WE spreken hier over de vroege jaren ’90. Hij had ze niet gewoon in flesjes, maar effectief via tap. Na de derde plaat die we in die studio waar de bar stond hadden opgenomen zei hij “Gasten, dit is nu jullie derde plaat in deze studio en je hebt nog nooit aan mijn bar gaan zitten!” We gingen zitten en hij schotelde ons Sint Bernardus Abt 12 voor. Hij had er zelfs de glazen voor voor ieder van ons. Ik dacht : da’s vreemd, zo donker? Ben je zeker dat dit bier is? Haha. Maar verdomd lekker. WE dronken die avond met z’n allen drie van die bieren en sindsdien zijn we helaas biersnobs geworden.
Ross – Ik zat enkele jaren geleden in Brugge en er is daar een plaats die ze The Beer Wall noemen. Een soort museum. Ik moest daar door een lange gang met alle bieren. Dat duurde eeuwig! Het moet fantastisch zijn als je hier woont. Als toerist kan je er in de kelder bieren kopen maar daar was geen beginnen aan. Dat kon ik echt niet allemaal mee naar huis nemen haha.
Nikki – Nog plannen vandaag?
Ross – We hebben nog enkele interviews voor de boeg en we moeten nog wat eten en dan is het snel naar Hellfest.
Nikki – Beloof ons wel dat je daar zult spelen, want Manowar heeft uiteindelijk geweigerd daar te spelen!
Robert – Ja, dat hebben we gelezen gisteren !
Ross – Ik kan je alvast zeggen dat wij géén dure productie mee hebben. Verder geen commentaar, maar schrijf maar dat wij wél gewoon spelen!
