Ten Years After wordt in ’66 opgericht en krijgt in ’69 wereldbekendheid door op te treden op het Woodstockfestival voor maar liefst 400.000 mensen. Met een elf minuten durende I’m going home breken ze het kot af. Bij de pers halen ze hiermee de 3de plaats na The Who en Jimi Hendrix. In ’70 presteren ze nog beter door voor 600.000 muziekliefhebbers te spelen op het Isle of Wight. Dat zijn nog eens tijden. Rock Werchter is hierbij vergeleken peanuts met 150.000 bezoekers.
De gekendste nummers van Ten Years After zijn I’m going home (al jaren in de Top 2000 van Radio 2), Hear me calling (fenomenaal gecoverd door Slade op Slade alive!), Love like a man (een hit in de U.K.) en I’d love to change the world (tegen de Vietnamoorlog). De groep heeft een ijzersterke live reputatie. We verwijzen naar de LP’s Woodstock en Live at the Isle of Wight zonder hun meesterwerk de dubbele Recorded Live te vergeten. Ja man, zonder overdubs noch toevoegingen. Dit is ondenkbaar vandaag.
Toetsenist Chick Churchill en drummer Ric Lee behoren tot de originele bezetting. De charismatische Marcus Bonfanti (34 jaar, met Italiaans-Engelse roots) op gitaar en zang vervangt de overleden Alvin Lee. Zelf heeft hij drie studioalbums uit. Colin Hoginson hanteert de bas. Hij speelde met grootheden als Mick Jagger (jawel, die met de rubberen lippen), Chris Rea en Whitesnake.
Verwijzend naar hun vorige passages in België kunnen we verzekeren dat Ten Years After geen opgewarmde kost brengt. Ze serveren een virtuoze mengeling van blues, boogie, jazz en rock. Bovendien geeft Marcus Bonfanti meer ruimte aan de andere muzikanten.
Wat Ten Years After
Support Pigeon, Siskin & Stone / Higher Octane
Wanneer zaterdag 11 november, aanvang 19 uur
Toegang € 19 voorverkoop
