Leffingeleuren: Zondag 16 september 2018

Nieuws:Festivals
 Pieter Bouckhout    22 september 2018

Op een mooie zondagmiddag zakken we voor de derde dag op rij af naar Leffinge. Klaar voor een laatste ontdekkingstocht rond de kerktoren! We beginnen onze tocht in de zaal met The Devil makes three. We wanen ons meteen ergens in een saloon in Texas, te midden van een cowboyfilm. Banjo, contrabas en de typische sound, meer country dan dit wordt het niet.


We blijven even hangen in de cowboysfeer met de volgende band in de kapel. The Ben Miller band neemt ons opnieuw mee naar een cowboyfilm en we krijgen op slag zin om onze cowboyhoed en lasso boven te halen. Yeeha! Bij deze band opnieuw een telefoonhoorn die wordt gebruikt als micro, is dit een nieuwe trend? Of is dit de echte persoon die onder de helm van Bob Lee zat? Ze bespelen enkele zelfgemaakte instrumenten zoals een contrabas uit een emmer en een wasbord als slaginstrument? Het begrip “een man met een wasbord” krijgt bij deze band een nieuwe betekenis.

Net zoals de vorige dagen echter, moeten we ook op deze zondag in Leffinge keuzes maken en heen en weer hollen tussen de kapel en de kerk. We begeven ons dus snel richting De Zwerver voor The Bony King of Nowhere. Gisteren mochten we de frontman van deze band, Bram Vanparys al aan het werk zien in de kerk tijdens één van de duyster-sessies. Toen waren we toch wel onder de indruk van deze band, waardoor dit concert niet op onze tocht mocht ontbreken. Rustige en mooie luistermuziek. Niet van dat soort waar je van in slaap valt, maar wel van het soort dat je gewoon kan blijven naar luisteren. Naast Bram Vanparys zien we op gitaar de man achter Douglas Firs.
Terecht een eerste hoogtepunt van vandaag!

Nadat we even naar buiten zijn geweest om in het stralende zonnetje wat foodtrucks te ontdekken, keren we even later terug naar de zaal voor Jesse Malin. Even verwarring in de zaal toen bleek dat Jesse Malin en Chuck Prophet niet samen zouden spelen, maar elk individueel een set zouden brengen. Met teksten die inspelen op de actualiteit weet Jesse Malin een mooi verhaal te vertellen. Een goede stem en sterke songs, het publiek geniet met volle teugen. Zijn laatste nummer werd geschreven toen hij op tour was door Rusland met de mannen van Gogol Bordello.
Een ontdekking op deze zondagmiddag!

Na een korte pauze wordt Jesse Malin gevolgd door Chuck Prophet. Deze toffe kerel weet de zaal perfect te bespelen. Zo zingt hij aan het begin van zijn set “Wish me luck, if it’s not too much to ask”, waarop hij luidop het publiek vraag om hem geluk te wensen. Hij wordt geflankeerd door zijn vrouw, Stephanie Finch aan de toetsen. Zeer goed gezongen van beide, maar de bindteksten mochten wat korter wat ons betreft.

Vervolgens halen we voor de laatste keer vandaag onze cowboyhoed boven voor Bob Wayne in de kapel. We dachten dat we daarnet dat we alles gehad hadden wat country betreft, maar niks is minder waar. Teksten als “Don’t get on the dope train, or the devil will take your life”, compleet met de “Whoo Whoo” en de tsjoeketsjoek van diezelfde trein maken de vrolijke sfeer compleet. Zeer aanstekelijk en dansbare muziek.
 “What’s legal in Alabama? Everything as long as you don’t get caught!”.

Tot slot mogen de heren van The Van Jets met een ware thuismatch dit festival afsluiten. Dit was de band waar veel mensen naar uitkeken. Desondanks leek het alsof de zaal minder volgelopen was dan vorig jaar met Arno. De aanwezigen lieten het echter niet aan hun hart komen en The Van Jets gaf Leffingeleuren de afsluiter die ze verdienden. Een crowdsurfende zanger, gekende en dansbare hits meer moet dat niet zijn op een zondagavond.

We mogen terugkijken op een geslaagde editie van dit festival waar we toch weer heel wat nieuwe bands mochten ontdekken op onze tocht rond de kerktoren. De Belgische afsluiters waren telkens hoogtepunten en zullen nog een eindje in ons geheugen blijven nazinderen.

Foto’s: Pieter Bouckhout
Verslag: Lies Decramer en Pieter Bouckhout


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015