Voorbeschouwingen: Desertfest 2016 - 14, 15 & 16/10/2016 TRIX (Antwerpen)

Previews:Festivals
  Erik Vandamme    24 september 2016

Het begint een jaarlijkse gewoonte te worden. Midden oktober zakken liefhebbers van stoner, Sludge, doom en aanverwante - laat ons maar stellen - gitaarmuziek liefhebbers af naar TRIX Antwerpen voor het vermaarde Desertfest. Sinds enkele jaren houdt dit evenement ook halt - met succes - in ons land. Ook in 2016 slaagt de organisatie erin een affiche samen te steken die elke liefhebber van snijdende gitaar riffs een adrenalinestoot zou moeten bezorgen. Om maar een paar namen te noemen die dit jaar zullen aantreden: Black Swarm, Black Cobra, Black Wizzard - veel black precies?. Maar ook: Graveyard, My Sleeping Karma, Red Fang, Your highness, Uncle Acid and the Deadbeats, Scorpion Child en Toxic Shock maken hun opwachting op Desertfest 2016. Dit jaar gaat alles door op 14, 15 en 16 oktober in zaal TRIX te Antwerpen. We geven een bont overzicht, met tips en randinformatie. Per festivaldag dan nog:


 

Vrijdag 14 oktober 2016:

Your Highness:

Een Belgische band die aan een ware opmars bezig is binnen het DIY gebeuren, en zeker en vast binnen het underground metal gebeuren, is Your Highness. Sinds hun debuut in 2011 zijn deze heren als een wervelstorm podiums onveilig gaan maken, en hebben ook ons meerdere keren met verstomming geslagen. Zo zagen we hen in Ancienne Belgique - op die ondertussen in de geschiedenisboeken terecht gekomen vrijdag 13 november 2015-  en schreven daarover het volgende: Met de waanzin in de ogen, en een set waarin vuurkracht zat om elke geluidsmuur omver te blazen, trokken deze heren ons volledig over de streep. Net als op groezrock eerder dit jaar, waar het publiek wel mee ging in deze wervelwind, werden weer heel diepe gensters in onze ziel geslagen. En ook al was het een vrij korte set, meer hadden we niet nodig om ons te laten overtuigen van hun kunnen. Dank voor deze buitengewone trip doorheen ons donker hart Your Highness. Echter niet alleen op het podium, ook op plaat zorgen deze heren er telkens opnieuw in dat we compleet murw worden geslagen. Met hun recente meesterwerk The Quietus bewijzen Your Highness dat die stelling klopt ook. We schreven daarover: Kortom kunnen we dan ook stellen. Ook nu weer blijkt dat niet één element boven de andere uitsteekt. Maar het is de kruisbestuiving tussen de subtiele, tot duistere, instrumentale en vocale inbreng die ons over de streep trekt. Het extra interessante aan The Quietus is dat die 25 minuten aanvoelen als enkele seconden. Waardoor we geneigd zijn die trip nog eens mee te maken, en nog eens.. tot we compleet murw geslagen, verweesd in een hoekje achter blijven. Zo een verslavende inwerking heeft The Quietus op ons. Reden genoeg om deze parel binnen het underground metal gebeuren in ons land zeker niet te missen, lijkt het ons.

Red Fang:

In het begin van dit artikel lieten we al verstaan dat alles - of toch bijna alles -op desertfest draait rond het instrument de Gitaar. Nu als er één band is die dit instrument, en alle aspecten daarvan, steeds in de verf heeft willen zetten. Dan is het Red Fang wel. Deze Amerikaanse band ontstond in 2005 en het sleutelwoord rondom hun muziek is: riffs.. riffs... riffs.  Vooral dan met een knipoog naar die wilde jaren '70, echter met de voeten stevig in het heden weten deze heren ons steeds met verstomming te laten staan, tot stevig headbangen tot ons hoofd er dol van draait. Red Fang in 2009, Murder the Mountains in 2011 and Whales and Leeches in 2013. Het zijn platen die iedere beetje liefhebber van voornoemd instrument in zijn bezit zou moeten hebben. Maar ook hun concerten zijn wervelende feestjes voor de gitaarliefhebber. Deze jongens spelen hun muziek op immens hoog niveau, door weinig evenaart. Met een gloednieuwe plaat 'Only Ghosts', onder de arm mogen we ons dan ook verwachten aan een bonte samensmelting van nieuwe nummers en oudere kleppers. Red Fang is voorwaar één van de grote namen binnen de scene, die zomaar eventjes afzakt naar TRIX op deze vrijdag.

Black Cobra:

Rafa Martinez (ex-Acid King) en gitarist/vocalist Jason Landrian (ex-Cavity) vormden medio 2001 Black Cobra. Hun muziekstijl wordt vaak omschreven als, we citeren: punk/hardcore-fueled sludge metal. Met de regelmaat van de klok brengen deze heren knappe platen uit die het midden houden tussen eerder genoemde sludge metal, maar ook vaak doom metal invloeden lijken te bevatten. Ook op het podium zorgt dit voor donkere trips, die een onvergetelijke indruk op een mens nalaten. Hun meest recente werk Imperium Simulacra werd overal goed ontvangen. De combinatie tussen het meesterlijke, unieke, drumwerk van Martinez met de knetterende riffs van Landrian, het zorgt ook op deze plaat voor iets magisch dat we niet elke dag tegen komen. Black Cobra was, en is nog steeds, een samensmelting van unieke, talentvolle muzikanten die muziek brengen vanuit het diepste van hun hart. Zowel naast als op het podium, zorgt dit voor de ene adrenalinestoot tot de andere kippenvelmoment. Niet te missen dus.

Alkerdeel:

Als we een plaat onder de neus geschoven krijgen van het label Consouling Sounds weten we al waar we ons ongeveer aan kunnen verwachten: intensieve duisternis die bij de keel grijpt. De platenhoes van AlkerdeelLede tovert eerder een glimlach op onze lippen, dan dat we in angstzweet uitbaden. Maar uiteraard hebben we dan naar de songs nog niet geluisterd. Na een resem splits is Lede de 3de full album, na het in 2012 verschenen Morind.  Dit album bevat amper drie songs, waarvan eentje van circa achttien minuten en eentje van bijna veertien minuten.. Over hun laatste plaat Lede schreven we het volgende: Telkens blijft die dreigende toon stevig overeind staan. Meer nog, net op het moment dat het geruis eentonig begint te worden, knijpen snoeiharde uithalen onze strot nog een beetje meer dicht. Dit begint met weer die dreigende vocalen, die aanvoelen als een duivelse stemmen uit de diepste kerkers van de Hel zelf. Niets, maar dan ook niets, wordt aan het toeval overgelaten om de luisteraar te brengen tot een opperste, donkere vervoering. Deze gehele plaat Lede ademt voorwaar iets donker, vuil en weerzinwekkend mooi uit, waardoor ons duistere hart wordt verwarmd. Zonder meer hebben Alkerdeel hier een indrukwekkende plaat voortgebracht, die de poorten van de Hel wagenwijd hebben open gezet, zodat de duivelse demonen vrij spel hebben om de gehypnotiseerde zielen te vermorzelen. Indrukwekkend!  Hoe dat live klinkt? We stellen voor dat iedereen daarvoor zou afzakken naar desertfest, voor een onvergetelijke psychedelische trip naar de diepste kelders van de Hel. Wij hebben er alvast zin in, u toch ook?

Black Wizzard:

In 2010 brachten de uit Canada afkomstige band Black Wizard hun prima zelfgetitelde debuutplaat uit. Waarop een combinatie van stoner en heavy psychedelica te horen is. Ondertussen zijn we zes jaar verder, en nu is er New Waste , uitgebracht via het label Listenable Records. Deze plaat laat toch een lichte genrewijziging horen. Zo zijn de psychedelische aspecten wat op de achtergrond geraakt, en de dosis heavy metal naar voor geschoven. We nemen zelfs wat sleazy hardrock waar binnen het geheel. De vocalen van Adam Grant houden daarbij het midden tussen rauw en nasaal. Met andere woorden, Black Wizard is een band die na al die jaren nog steeds evolueert in hun sound en aankleding daarvan. Maar hun roots trouw zijn gebleven. We kunnen dan ook daar niet meer of minder aan toevoegen als deze quote die we terugvonden op de website van desertfest zelf, om jullie te overtuigen deze band zeker te gaan zien op het festival. We citeren even: nobody put it better than the mysterious "Gord", who is quoted on their website: "The only band in town that adds inches to your dick." How could we follow up an endorsement like that! Ook wij hebben daar niets meer of minder aan toe te voegen als. Ga dit zeker zien en horen op Desertfest, vrijdag 14 oktober!

YOB

YOB, een trio uit Eugene, Oregon (VS) onder leider van zanger/gitarist/componist Mike Scheidt timmeren al sinds 1996 aan de weg. Hun albums ’The Illusion Of Motion’ (2004) en ’The Unreal Never Lived’ (2005) kregen overal lovende recensies. Ze maakten nog enkele albums, maar namen tussen 2006 en 2009 echter een sabbatperiode. In 2011 brachten ze hun derde plaat uit Atma.YOB is nooit doorgebroken naar een ruim publiek, maar zijn binnen het underground gebeuren een heel gewaardeerde band gebleven. Clearing the Path To Ascend (2014) bewijst dat deze typische doom metal band nog altijd stevig in het zadel zitten, en kwalitatief hoogstaande platen blijven uitbrengen. Live mogen we ons dus verwachten aan een al even hoogstaand doom metal optreden, met alles en eraan. Zonder meer één van de sterkste doom metal acts binnen de underground scene, die mag aantreden op Desertfest, daarom niet te missen!

Treden verder nog aan op vrijdag:

Stoner - Sludge metal band Torche , die sinds 2004 aan de weg timmeren. De band wordt soms vergeleken met het beukende van mastodon tot de brute power van Helmet. Beetje een vreemde eend in de bijt lijkt het ons? Maar loont best de moeite. Ook Italiaanse Stoner hardrock band Black Rainbows zakken af naar Desertfest. Het Deense gezelschap Coogans Bluff combineren uiteenlopende muziekstijlen als krautrock, progressieve metal, stoner, psychedelica en zelfs blues, alsof het een peulschil is. Een ware ontdekking zal dit worden. De Amerikaanse band JOY die recent nog een heel knappe plaat ride along. Worden op de website van desertfest als volgt omschreven: “a spaced-out sonic groove-ride" en ook "outer reach freak out. Subrosa ,een experimentele sludge-doom band uit Salt Lake City, vervolledigen de affiche op deze vrijdag.

Zaterdag 15 oktober 2016:

Pentagram

Pentagram worden pioniers van de doommetal genoemd. Ze ontstonden in 1971. En inderdaad hoor je streepjes black sabbath, tot heavy metal binnen hun muziek. Binnen de band is de meest opvallende verschijning toch de heel charismatische zanger/frontman Bobby Liebling. Niet alleen beschikt hij over een stem als een klok, ook zijn houding op het podium is een streling voor het oog. Pentagram brengen dus een potje heavy metal uit de oude doos, met een knipoog naar bands als Black Sabbath tot zelfs Deep Purple. We zagen hen vorig jaar nog aantreden op Ieperfest, waar ze toch een beetje de vreemde eend in de bijt bleken te zijn. Maar de jarenlange ervaring zorgde ervoor dat ze zelfs een typisch hardcore punk gericht publiek voor zich konden winnen. Zo schreven we over hun aantreden aldaar: Vooral dus door de uitstraling van zanger Bobby. Maar ook de typische heavy metal gitaar riffs, doen je lekker headbangend met volle teugen genieten. Dat deze band na al die jaren bovendien nog steeds zo stevig in de schoenen staan, en spelen als jonge hongerige wolven die nog alles moeten bewijzen. Het siert hen. Pentagram was dan ook de perfecte act om deze marquee stage af te sluiten met een leuk feestje. We durven het woord legendarisch dan ook in de mond te nemen, want dat zal dit aantreden op desertfest zeker worden. Binnen het aanbod van dit evenement passen Pentagram zonder enige discussie. Dit niet alleen door hun doom metal verleden, maar ook omdat ze live nog steeds stevig kunnen uitpakken en een grensverleggende show neerzetten, die niemand onberoerd zal laten.

Hangman's Chair

Het Franse gezelschap Hangman's Chair combineren typische Doom met Sludge. De heren timmeren al sinds medio 2005 aan de weg. Hun debuut album (A Lament for...) The addicts (2007) werd over het algemeen goed aanvaard. Ondertussen heeft de band al menig water doorzwommen. Ze brachten eind 2015/ begin 2016  hun vierde album op de markt: This is Not Supposed To Be Positive. Waaruit inderdaad blijkt dat de heren hier geen positief verhaal vertellen, de weemoedigheid doet ons in een sombere maar ook intensieve, toestand belanden. We schreven daarover: Het verdere verloop van deze plaat ligt dus wel in diezelfde weemoedige, haast depressieve sfeer. Waar geen beetje vreugde te bespeuren.is Maar net door het aanbieden van een heel breed pallet van muziekstijlen, die ons donker hart verwarmen, worden we bij elke luisterbeurt weer over de streep getrokken. Niets wordt aan het toeval over gelaten, we zien onze ondergang met lede ogen aan. Maar voor waar blijkt Hangman's Chair als geen andere onze ziel onder te dompelen in die sfeer van weemoedigheid, tot we een traan wegpinken. Zonder meer een plaat die je als melancholische luisteraar, zeker zal appreciëren. Wij genoten alvast met volle teugen van deze heel donkere trip doorheen ons hart en ziel. Live zal dit zeker zorgen voor een al even weemoedige tot intensieve stemming, binnen een donkere omkadering. Laat u gerust wegglijden in doorheen de duistere gedachten van uw ziel, want Hangman's Chair raakt zeker en vast gevoelige snaren. Ook op het podium.

Monkey3

Zwitserland zendt zijn zonen uit. Monkey3 zijn een psychedelische stoner rock band die zijn ontstaan medio 2001. Hun debuut Monkey3 werd uitgebracht via het Belgische label Buzzville records. De reacties waren uitmuntend, en ze kregen voet aan wal binnen de typische stoner rock scene. Monkey3 bleven rustig verder timmeren aan de weg en stonden o.a. op festivals Roadburn, Hellfest maar ook Desertfest Berlijn. In 2016 kwam een gloednieuwe plaat op de markt, ondertussen zitten de band bij Napalm Records. Astra Symmetry kreeg heel goede recensies. Ook blijkt de band te zijn geëvolueerd in stijl en brengen van hun muziek. Zonder echter hun 'roots' te zijn vergeten. Op de eerste vier platen speelt Monkey3 instrumentale rock die dromerig van aard is, maar ook bij vlagen stevig uit de hoek kan komen. Deze Astra Symmetry luidt een totaal nieuw hoofdstuk in voor de band. Waar het verschil dan zit? Op Astra Symmetry heeft de band gastzanger Tony Jelencovich (Transport League) ingeschakeld. Dead Planet’s Eyes, het eerst vrijgegeven nummer van de nieuwe plaat, is dan ook even schrikken voor de fans. Jelencovich heeft hier een aparte temporisering in zijn zang, maar in dit met synthesizer en mellotron overladen nummer past het perfect. Bands die zichzelf ontwikkelen, en blijven heruitvinden. Kunnen steeds op onze aandacht rekenen. Monkey3 zijn zo een band die durven experimenteren tot andere dingen uitproberen, waardoor we op  desertfest wel eens aangenaam verrast zouden kunnen worden. Daarom, een aanrader van formaat deze Zwitsers.

Graveyard

De Zweedse hardrock band Graveyard, opgericht in 2006, heeft heel goed geluisterd naar bands uit de jaren '70 als Deep Purple of Led zeppelin. Hun debuutplaat brachten ze uit in 2008. Het titelloze album sloeg in als een bom. Ondertussen gingen ze uitgebreid op tournee, en gooiden ook live heel hoge ogen. In de zomer van 2011 kwam het tweede album Hisingen Blues uit en in het najaar van 2012 het derde album met de titel Lights Out. In 2013 stond Graveyard onder andere op Rock im Park, Rock am Ring, Pinkpop, het Download Festival, Hellfest en Rock Werchter. Ook op hun in 2015 uitgebrachte album Innocence & Decadence blijven Graveyard begane wegen verder bewandelen. En ons met een tijdmachine terugflitsen naar die jaren '70, zonder echter gedateerd te klinken. Bijster origineel is het allemaal niet, maar deze heren brengen de muziek wel vanuit het hart en de ziel van die pure hardrock en heavy metal, en doen dit met een dosis spontaniteit waardoor we ook live uitbundig zullen meebrullen tot stevig staan headbangen. U doet toch mee, op zaterdag 15 oktober in TRIX?

UPTADE: Ondertussen kregen we het slechte nieuws dat Graveyard hun aantreden op Desertfest zullen cancelen, lees er alles over op volgende nieuwsartikel: http://www.snoozecontrol.be/nieuws/6157 Wie hen zal vervangen, was bij het schrijven van dit aritkel nog niet geweten.

Wolvennest

België is uiteraard ook goed vertegenwoordig op desertfest. Wolvennest is de band rond Michel Kirby, ook bekend van de Brusselse platenzaak Electroctution en de band La Muerte. Echter  ook de andere bandleden hebben de nodige waters doorzwommen. Mark de Backer bijvoorbeeld bij Mongolito en Corvus Von Burtle bij cult of Erinyes. Wolvennest, of korter WLVNNST, maakt volgens menig biografie die we te lezen krijgen, ik citeer: mystieke ambient met hypnotiserende gitaren. Marc De Backer en Michel Kirby leerden elkaar dertig jaar geleden kennen op de Kunstberg. In het midden van de jaren 1980 maakten ze deel uit van de eerste generatie skateboarders die hun skills oefenden op de brede trappen tussen boven- en benedenstad. In een interview vat Kirby het als volgt samen: “In feite is Wolvennest een synthese van al onze emoties en muzikale invloeden, van onze jeugd tot nu, van oude black metal over psychedelische rock, industrial en neofolk tot krautrock.". Wolvennest zou door deze samensmelting van uiteenlopende muzikale stijlen wel eens DE verrassing van het festival kunnen worden.  Bovendien lijken ze hun jarenlange ervaring op een zodanige manier te gebruiken, dat het duidelijk niet uitmondt in een routineuze set. Zoals helaas te vaak gebeurd met artiesten die hun sporen al hebben verdiend binnen de muziekwereld. Wolvennest kan ik - als wijnliefhebber - vergelijken met jonge wijn, uitgeschonken in een lekker ouderwets 'design' glas van ergens uit de 18ste eeuw. Wat de smaak en totaalbeleving van het drinken van zo een glas wijn naar een ongekende hoogte stuwt. Net door het wat exotische tot zelfs mysterieuze dat er achter steekt.We krijgen in elk geval veel zin ons te laten meedrijven in deze vervaarlijk 'klinkend', duistere trip die deze heren aanbieden. U toch ook?

 

Electric Citizen

Jonge, talentvolle artiesten. Ze krijgen uiteraard ook de nodige kansen op een festival als desertfest. Neem nu Electric Citizen. Heavy Riffs, vocalen die je bedwelmen en hypnotiseren. Het is de rode draad doorheen de muziek van Electric Citizen. Puur muzikaal doen ze ons wat denken aan bijvoorbeeld Black Sabbath. We zouden haast durven zeggen moest Ozzy een vrouw zijn, zou die stem klinken als Laura Dolan van Electric Citizen. Deze jongedame beschikt niet alleen over vocale capaciteiten om je als luisteraar naar heel andere oorden te doen verdwijnen, ook de daarbij horende muziek doet je wegzweven naar een ver verleden. Maar met de beide voeten in 2016. Zoveel keer voorgedaan, maar waarom daarover klagen als die magie 'werkt'. Zo stonden ze onlangs nog in het voorprogramma van Wolfmother . Uit de vele recensies die we te lezen kregen onthouden we vooral deze stelling: Het heeft wat occults, wat duisters. In 2014 brachten deze band hun prachtig debuut uit, eerder dit jaar een gloednieuw album dat een al even nieuwe bladzijde lijkt in te luiden in de carrière van Electric Citizen. Higher Time klinkt wellicht niet vernieuwd, maar zou liefhebbers van die jaren '70 heavy metal. Met een psychedelische tot occulte achtergrond. Zeker moeten aanspreken. Wat ons betreft? Een nog wat onontgonnen parel, die een gouden toekomst tegemoet gaan binnen het heavy metal gebeuren in de lijn van bands als bijvoorbeeld eerder genoemde Wolfmother. Met daarbovenop een frontvrouw die met haar natuurlijke charisma zeker harten zal breken, en zielen doen zweven.

 

AHAB

De Duitse, zogenaamde ¨Funeral Doom, band AHAB zag het levenslicht in 2004. De bandnaam refereert naar Kapitein Ahab, een karakter uit het boek Moby Dick. Ook voor hun muziek, en teksten, halen AHAB hun inspiratie uit dit boek. The Call of the Wretched Sea in 2006, uitgebracht via Napalm Records,  opende deuren naar een ruimer publiek. De band bleef naarstig aan de weg timmeren, en kreeg gaandeweg toch voet aan de bodem binnen het Doom metal gebeuren. Ook de daarop volgende platen The Divinity of Oceans (2009)  The Giant (2012) werden overal goed ontvangen. In 2015 brachten AHAB een gloednieuwe plaat op de markt, onder de titel: , The Boats of the "Glen Carrig" gebaseerd op het gelijknamige boek van William Hope Hodgson. De grote sterkte van AHAB is dat ze een verhaal vertellen, letterlijk je bij het nekvel grijpen, en tot het einde geboeid dat boek doen uitlezen. Ze creëren diezelfde spanning waardoor je als lezer zo een boek van begin tot einde wil uitlezen, met de krop in de keel en het angstzweet op de lippen. AHAB brengen, om dat gevoel te verwezenlijken, vooral massieve riffs, die je compleet murw slaan. Dit aantreden op desertfest zal voorwaar een wilde boottocht worden, boordevol levensgevaarlijke uitspattingen. We houden ons hart al vast, maar zijn er zeker van dat deze boottrip nog lang zal nazinderen. Daarom, een aanrader van formaat deze Duitse verhalenvertellers en klasse muzikanten.

1000mODS

Griekenland, een land dat tot de verbeelding spreekt. Welke mooie reisverhalen hoor je niet over Athene, Kreta en dergelijke meer. Of neem nu De Griekse Goden, er bestaan heroïsche verhalen over.  Een land dat nu ook in een diepe crisis zit, al enkele jaren. Op muzikaal vlak denken we bijvoorbeeld aan artiesten als Demis Roussos. Maar uiteraard is er ook keigoede rock en zelfs stonerrock in Griekenland. Neem nu 1000MODS. Deze Griekse band timmert al sinds medio 2006 stevig aan de weg. Hoewel pure stonerrock de rode draad vormt doorheen hun muziek, zijn er ook psychedelische aspecten die naar boven komen drijven. Hun eerste platen Blank Reality (2007) en Liquid Sleep (2009) EP lieten deuren open gaan binnen het stoner rock gebeuren. Zo deelden ze doorheen de jaren, het podium met grote bands als: The Black Keys, Graveyard, Brant Bjork, Colour Haze, The Atomic Bitchwax, Karma to Burn en vergaarden meer en meer respect binnen de scene. Na enkele jaren succesvol op tournee gaan, brachten 1000MODS in 2014 een gloednieuwe plaat op de markt: Vultures. De plaat werd doorgaans omschreven als eenvoudig, doch erg doeltreffend, en op alle vlakken een vooruitgang. 1000MODS zijn steeds zichzelf gebleven, zowel op als naast het podium. Voor de liefhebbers van eenvoudige, technisch hoogstaande stonerrock, met een psychedelische touch is deze Griekse band een absolute aanrader!

Black Mirrors

Veel bands en artiesten op de affiche grijpen vaak terug naar die tot de verbeelding sprekende periode in de jaren '70. Daar is op zich totaal niets mis mee. Ook de muziek van de Belgische band Black Mirrors doet ons wat terugdenken aan eerder eind jaren '60, de Woodstock generatie vooral dan toch. Marcella Di Troia doet ons wat stem, en vooral uitstraling betreft, zelfs wat denken aan Janis Joplin. Maar het tempo ligt bij Black Mirrors wel wat hoger. In sommige biografie worden vergelijkingen gemaakt met o.a. Queens of the Stone Age. Nu, deze jonge band brengt vooral pure en  oversneden 'rock' muziek zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Op hun facebook omschrijven ze zichzelf dan ook als: Garage Blues Rock. Een stelling waar we ons zeker kunnen in vinden. In elk geval de kruisbestuiving tussen knallende drum salvo's - de percussie is bij deze band een enorme meerwaarde - knetterende gitaren en heel charismatische stem en uitstraling van Marcella. Het zorgt ervoor dat we bij het beluisteren van hun muziek een ware adrenalinestoot te verwerken krijgen, waardoor we de neiging krijgen ofwel stevig te gaan 'moshen' tot hevig headbangen. Recht-toe-recht-aan garage tot blues rock, vanuit het hart. Zo kunnen we Black Mirrors nog het best omschrijven. De single Funky Queen - waarvan hieronder een YouTube filmpje - zetten bovenstaande stellingen nog wat meer in de verf.

Purson

Rosalie Cunningham, frontvrouw van de Engelse band Purson, omschrijft haar band als: vaudeville carny psych".De band ontstond in 2011. Het verhaal gaat dat men de band een naam wilde geven van een God. Bij hun zoektocht vonden ze geen enkele naam die bij hun muziek paste, dus noemden ze de band Purson refererende naar een van de zogenaamde ''Kings of Hell''. Het debuutalbum The Circle And The Blue Door sloeg in als een bom, en liet alvast een duister kantje zien van deze psychedelische/stoner /progressieve rock band. Purson werd niet alleen verkozen tot beste nieuwkomer, het album werd uitgeroepen tot beste debuut album van 2013 in het magazine Terrorizer. Maar ook andere magazines prezen de band hun debuut de hemel in. In 2015 mochten ze op tournee met Ghost en gingen zowaar nog meer deuren open. Eerder dit jaar kwam een gloednieuwe plaat op de markt: Desire’s Magic Theatre. Uit de meeste recensies blijkt, een uitmuntend debuut evenaren is altijd een onbegonnen zaak. Maar Purson slagen erin ook met deze nieuwste schijf compleet te overtuigen. Hoe dit live klinkt? check dat vooral zelf uit op zaterdag 15 oktober op desertfest.

 

Treden verder nog aan op zaterdag:

De uit Noorwegen afkomstige band ARABROT, omschreven als Weird and heavy. zullen ook aantreden op het festival. U bent voorstander van een donkere combinatie van sludge, doom en zelfs black metal elementen? Dan zal Cough, die eerder dit jaar hun plaat 'Still They Pray hebben uitgebracht, zeker uw ding zijn. Nog meer Doom, maar dan eerder atmosferisch en met heavy metal invloeden? Elder zullen zeker uw cup of tea zijn dan. Ook de Italiaanse band Giöbia zullen u onderdompelen in een donker , vooral psychedelisch, badje. Omschreven als volgt op de website: Hailing from Milan, Giöbia (named after a local ancient pagan festivity) is ready to suck you into a lysergic vortex of exotic mantras and Sabbathian rituals. Nog meer doom? Salem's Pot uit Zweden combineren dit met een Horror Freakshow, binnen een psychedelische omkadering. We moeten daar geen tekening bij maken? U verkiest toch meer pure en oversneden Stoner? Dan zal de als legendarisch omschreven The Atomic Bitchwax, die al sinds 1993 aan de weg timmeren, zeker uw ding zijn. Nog zo een stonermetal act die al sinds midden jaren '90 het vuur aan de schenen legt van zijn publiek. Weedeater uit Wilmington, North Carolina. Zij vervolledigen de affiche op deze zaterdag.

Zondag 16 oktober 2016:

Uncle acid and The Deadbeats

Bij de naam Uncle Acid and the Deadbeats, dacht ik prompt aan psychedelische uitstappen, onder invloed van LSD. Dat zou zo zijn geweest in de jaren '70, toen Pink Floyd en dergelijke het mooie weer maakten. De band brengt eerder stonerrock, of profileren zich althans als stonerband. Die psychedelische ondertoon is echter zeker aanwezig. Toen wij in 2014 hun album Mind control onder de loep namen schreven wij daarover: Uncle Acid and the Deadbeats brengen een perfecte combinatie tussen stonerrock en ingrediënten van psychedelica, zoals eind jaren '60. Het album Mind Control is dus wel eentje dat je vooral tijd moet geven om echt tot je te laten doordringen, maar eens dat gelukt is voelt het aan als een gelukzalige trip door bebloemde landschappen. Geef het plaatje voldoende kansen, en het komt zeker en vast allemaal goed, is ons uiteindelijke advies. Deze Engelse band, uit Cambridge, timmert al sinds 2009 aan de weg en hebben ondertussen een indrukwekkend parcours afgelegd. Niet alleen op plaat, ook op menig podium hebben ze bewezen uit het goede hout gesneden te zijn. Zo zag onze reporter hen in datzelfde jaar 2014 live in TRIX en schreef daarover: Uncle Acid bracht ons precies datgene waar we voor gekomen waren: ronkende stoner rock met een psychedelische touch. Wat nieuw werk uit hun laatste cd Mind Control en een paar oudere hits om de zaal in brand te steken. Hoewel, persoonlijk heb ik het publiek wel eens enthousiaster gezien. De opkomst was hoog, maar de reactie bleef aan de lauwe kant. Misschien valt dat te verklaren door het feit dat iedere aanwezige stoner fan in zijn eigen psychedelische wereld zat na enkele nummers, weggekatapulteerde van de aarde. We zagen dit fenomeen ook al vorig jaar in de Trix toen de band het Planet Caravan Festival aanvoerde. In die zin kun je het dan een geslaagd concert noemen. Weg gekatapulteerd worden van de aarde? Wil je dat gevoel terug beleven, zak dan zeker af naar dit optreden van Uncle Acid and the Deadbeats op desertfest. Het loont de moeite.

 

Scorpion Child

Ze schieten nog steeds, als het ware als paddenstoelen uit de grond. Bands die zich spiegelen aan helden uit het verleden, en ook zo klinken. De muziek van Led Zeppelin, Deep Purple of Black Sabbath blijft dan ook tot op heden aanslaan bij het globale metalpubliek, ook bij de jongeren. Neem nu de vijfman formatie Scorpion Child uit Texas. Ze worden door sommige pers gezien als de nieuwe Led Zeppelin, wat ons ergens wel een vergezochte stelling blijkt te zijn. Maar deze topband uit de jaren '70 akelig dichtbij benaderen? Dat doen Scorpion Child zeker en vast. Over hun debuut, medio 2014, schreven wij het volgende: In navolging van bands als The Darkness of Airbourne , die ook succes hebben geboekt met het in een fris kleedje steken van hardrock en heavy metal van een halve eeuw oud, is het heel logisch dat Scorpion Child een grote toekomst te wachten staat. Het vaakst wordt gerefereerd naar, zoals we aangaven, Led Zeppelin. Laat ons dus stellen dat de fans van deze band in deze plaat zeker hun gading gaan vinden, meer nog, Scorpion Child heeft diezelfde mystiek en die typische aanstekelijkheid die Zeppelin ook bezat. De bonustrack Keep Going kunnen we zien als de kers op de wel heel smakelijke taart. Een optreden van Scorpion Child is dan ook een concert dat je terugflitst in de tijd, maar de heren gaan er bovendien prat op om ook de nodige interactie naar het publiek tentoon te spreiden. Zo schreef onze reporter over hun aantreden in de kreun, december 2015, het volgende: Aryn's stem mag dan relatief beperkt zijn, zijn fratsen maken veel goed. Zo besloot hij tijdens een extra track aan het einde van de show het podium te verlaten en met verschillende fans individueel al zingend contact te leggen, daarbij hun bril te jatten en omgekeerd op zijn gezicht te zetten, of zijn microfoon op hun hoofd te placeren. De zaal kon er merkelijk goed mee om, de sfeer was losjes en Scorpion Child heeft er ongetwijfeld weer een pak fans bij. In juni dit jaar kwam een nieuwe plaat op de markt: Acid Roulette. De recensies over deze plaat zijn alvast uitmuntend tot veelbelovend. Een niet te missen show, vol humor en knallende riffs 'back to the '70' dat zullen we voorgeschoteld krijgen.

TAU

Shaun Mulrooney (Dead Skeletons)en multi-instrumentalist Gerald Pasqualin, uit Venezuela vormen samen TAU. Het resultaat is een diepzinnige tot psychedelische kruisbestuiving. Deze spirituele samenwerking resulteerde in enkele knappe songs als Mother en Midnight Jaguar.  En de uiteindelijk magisch mooie EP Wirikuta.  Uitgebracht via FuzzClubRecords. Er gaat inderdaad iets spiritueel uit van de muziek die TAU ons brengt. Deze trip zal de luisteraar meevoeren naar heel ver verwijderde, onaardse werelden waar hij of zij zich kunnen nestelen in diepe rust en compleet tot 'zen' komen. Laat uw gerust ook meedrijven naar deze verre oorden, op zondag 16 oktober op Desertfest. Is ons advies. Wij zijn, na enkele luisterbeurten, in elk geval tot complete rust gekomen. En hadden daar geen geestenverkijkende middelen voor nodig, alleen de heel indrukwekkend mooie muziek van TAU. https://tauofficial.bandcamp.com/album/wirikuta-ep

Toxic Shock

Uiteraard zijn er ook voldoende Belgische bands vertegenwoordig op Desertfest. Een aanrader die niet in deze lijst mag ontbreken is zeker en vast Toxic Shock  Sinds hun ontstaan in 2010 hebben ze een groeiende achterban verzameld, en nu beginnen ze eindelijk de erkenning te krijgen waar ze recht op hebben.  Ondertussen bracht de band een paar demo's en EP op de markt. Maar ze bouwen dus eerst en vooral een heel sterke live reputatie uit. Op Antwerp Metal Fest bewezen ze dat nog maar eens , we schreven daarover: Puur muzikaal zou je kunnen stellen: dat is al voorgedaan. Maar het is vooral de manier waarop ze hun songs brengen dat ons enorm kon bekoren. Niet alleen was de band heel beweeglijk op het podium, wat zorgde voor een wild om zich heen slaand publiek. Vooral de frontman van Toxic Shock ontpopte zich tot een acrobatische entertainer.We waren echter niet alleen onder de indruk van de het stembereik en het charisma van de zanger, ook puur instrumentaal blijken Toxic Shock diepe gensters te kunnen slaan in ons hart. De ene adrenalinestoot na de andere kregen we te verwerken telkens de gitaristen een beklijvende, meesterlijke, solo bovenhaalden. Bovendien deden menig drumsalvo ons naar adem snakken.Deze Thrash, Crossover, hardcore Band halen hun inspiratie bij o.a. Venice bands, Slayer tot  'old' Metallica en lijken daarom wat een vreemde eend in de bijt. Maar op basis van hun live reputatie weten we nu al dat het dak er compleet af zal gaan. Daarom, een niet te missen act op deserfest deze Belgen.

 

My Sleeping Karma

Tussen al de snijdende gitaren, bonkende drums en door merg en been gaande vocalen die we op ons bord krijgen voorgeschoteld is My Sleeping Karma een rustpunt. Ze combineren Stoner rock met een vleugje psychedelica. Deze Duitse Psychedelische rock band timmeren al sinds 2006 aan de weg. Elk van hun platen heeft een spirituele achtergrond. Zo verwees Soma (2012) naar een godendrank. Ook in hun nieuwste album Moksha l (2015) liggen verwijzingen naar spirituele achtergronden. De term Moksha is in verschillende Indiase religies redding, bevrijding en verlichting. Of wij ons na het beluisteren van dit album ook verlicht, gered en bevrijd voelden? We schreven erover: als je meegaat in die roes vanaf het begin tot het einde, en luistert met je hart en niet alleen met het gehoor. Dan pas 'voel' je waar het echt om draait bij My Sleeping Karma. Net zoals een intensief gevoel moeilijk is uit te leggen, of begrijpen, is het net dat ongrijpbare van volstrekte rust dat mensen misschien kan doen een geeuw onderdrukken. Daarom is het nodig Moksha te beluisteren met een open geest, en het verstand op nul. Dus niet alleen puur met het gehoor. Moksha is dan ook een plaat die je moet 'voelen' om echt te begrijpen, is onze uiteindelijke conclusie. Maar ook 'on stage' slaagt My Sleeping Karma erin ons te doen vertoeven in heel andere oorden. Over hun recente aantreden in TRIX, samen met o.a. Greenleaf  en Mammoth Mammoth schreven wij dan ook het volgende: De muziek van My Sleeping Karma dien je vooral te beluisteren met een open geest, en het verstand op nul. Dus niet alleen puur met het gehoor. Muziek die je dus ook, en vooral, moet 'voelen' om echt te begrijpen, is onze uiteindelijke conclusie. Binnen het instrumentale gebeuren komen we frequent parels van bands en artiesten tegen, die helaas niet genoeg in de schijnwerpers komen te staan. My Sleeping Karma bewezen door dit magische, intensieve optreden, dat ze niet moeten onderdoen voor grote namen binnen het 'instrumentale en psychedelische stoner en progressieve muziek' gebeuren. Laat u meevoeren op deze magische tot intensieve klanken en proef de muziek van deze band. Ook op Desertfest, zondag 16 oktober, beloofd het weer een weldadige trip te worden.

La Muerte

Nog meer Belgisch talent? La Muerte wordt zomaar eventjes vergeleken met top bands als The Birthday Party, Foetus of the Stooges. Deze Brusselse band is dan ook een schoolvoorbeeld van bands die meer succes hadden in het buitenland dan in eigen land. Ze ontstonden in 1984 en profileerden zich als: "de ontbrekende schakel tussen Salvador Dalí en en The Stooges" Maar ook invloeden van The Birthday Party van Nick Cave zijn dus merkbaar binnen deze groep. In de tien jaar van hun bestaan bouwden ze een meer dan provocerende live reputatie op. In eigen land leek dat eerder te zorgen voor verontwaardigde blikken, in de rest van Europa werden ze op handen gedragen. Maar kijk er is ook leven na de dood. Want La Muerte lijkt klaar om de wereld weer aan hun voeten te krijgen. Tegenwoordig laten spilfiguren Du Marais en Dee-J zich op het podium omringen door drie jongere muzikanten: gitarist Michel Kirby en drummer Christian Z van Length of Time en bassist Tino De Martino van Channel Zero. We zagen ze in de zomer van 2015 aan het werk, in het voorprogramma van o.a. Jesus and Mary Chain op Lokerse Feesten, en schreven hierover: deze heren tonen totaal geen medelijden met de arme fans die kwamen binnen sijpelen. La Muerte klinkt nog steeds na al die jaren als het gebulder van donder en bliksem bij klaarlichte hemel. Als een donkere wervelwind, klauwend en bijtend snoeide La Muerte ons de mond en kneep onze strot dicht. Dat is nu net waar we zaten op te wachten. Daarmee bewezen deze heren bovendien inderdaad, er is nog leven na La Muerte. Hoewel hun muziek nog het best gedijt in een obscure en donkere club, op het podium van de lokerse feesten lieten ze de zon even ondergaan, alsof de nacht vervroegd was ingetreden. En dat gevoel hebben ze ons ondertussen al enkele keren gegeven, op menig concert dat we hebben gezien van hen het laatste jaar. Om maar te zeggen, La Muerte bewijzen na al die jaren, nog steeds stevig om zich heen te stampen en zijn gelukkig niet een flauw afkooksel van zichzelf te zijn geworden. Integendeel. Zonder meer een enorme meerwaarde aan de affiche van Desertfest, die je niet zomaar aan jou mag laten voorbij gaan.

 

GOAT

De Zweedse band Goat bracht in 2012 een heel intrigerend debuutalbum uit: World Music. Door een bonte mengeling van rock uit de jaren zeventig, gedrenkt in een opzwepend Afrikaans aanvoelende sound wagen we ons in een psychedelisch trip doorheen het muzieklandschap. Dat is in het kort hoe je deze plaat zou kunnen omschrijven. Zelf zeggen ze hierover: 'We hebben geleerd sinds we klein waren om een goed begrip te hebben van niet alleen de westerse bands, maar ook van muziek uit andere delen van de wereld. De titel World Music is gekozen omdat we geloven dat we 'wereldmuziek' spelen, en dat is wat we denken dat iedereen speelt’. Hoewel de naam van de band het anders kan doen vermoeden, zou de oorsprong van hun bandnaam eerder liggen bij de stad Göteborg. Ondertussen heeft Goat ook een livereputatie opgebouwd en weten ze die muziek te combineren met visuele effecten, door met maskers op het podium te staan. Kortom, Goat is een belevenis die zowel visueel als instrumentaal niet onberoerd zal laten, zeker niet te missen! We zagen ze enkele jaren geleden aantreden in Ancienne Belgique en schreven daarover het volgende: Nog één laatste keer lieten we ons meedrijven op een psychedelische trip, met bezwerende frontvrouwen die met hun dansen en uithalen naar het publiek, ergens deden denken aan regendansers bij de indianenstammen. Diezelfde bezwerende sfeer, die we nog hadden ondervonden vandaag, zorgde ervoor dat de aanwezigen werden meegezogen naar weer eens een heel andere wereld. Een wereld waar het goed vertoeven was, want ondanks hun wat donkere muziek, lijkt de zon telkens wel achter de wolken te schijnen. Enig puntje van kritiek, was dat na elke song er een stilte viel, waarna de gitaren en zo moesten gestemd worden. Dat duurde doorgaans niet lang, maar het haalde een heel klein beetje de drive uit de set, naar onze mening. We waanden ons voor een moment in het vagevuur, de grijze middenweg tussen hel en hemel, waar het fijn vertoeven bleek te zijn. Goat lijkt met hun muziek, en podiumaankleding, er als geen ander in te slagen die twee uitersten te combineren. Ook op Desertfest kan Goat zorgen voor een belevenis om nooit meer te vergeten. Niet te missen!

Black Swarm

Nog meer Belgisch talent op het podium van Desertfest. Black Swarm. We citeren even uit de biografie op de vi.be pagina van de band. BLACK SWARM! Compromisloos metal met bulderende vocalen, energieke drums, snedige gitaarpartijen en melodieuze bas, dit alles samengebracht tot een pittig, gebald en hoogst origineel geluid waarbij u gegarandeerd zult schreeuwen om meer! Met zo een introductie leg je de lat verduiveld hoog. Toen we hen zagen aantreden in Concertzaal De casino bewezen ze dan ook aan die hoogstaande verwachtingen compleet te voldoen. We schreven daarover: Maar ondanks de schitterende prestatie van de instrumentalisten, trok de bewegelijke en imposante frontman van Black Swarm de meeste aandacht naar zich toe. Niet alleen stond hij in ontbloot bovenlijf te brullen, hij ging ook geregeld het publiek opzoeken en leek iedere aanwezig één voor één te gaan verscheuren. Ja, wij zagen er natuurlijk lekkere hapjes uit voor deze reus van een zanger.  Het is echter net dat combineren van alles verscheurende gitaar en beukende drumpartijen, met een vocale aankleding waarbij we rillingen tot op het bot voelen, die ons dan ook over de streep trok. Zonder enig medelijden bulderde Black Swarm met een verpletterende preciesheid over de hoofden heen, om ons alvast te doen aanvoelen hoe deze volledige avond uiteindelijk zou verder gaan.  Als beginnende act is het de bedoeling dat vat aan te steken, waardoor de boel kan ontploffen. Daarin zijn Black Swarm zonder meer compleet geslaagd. Black Swarm is dus vooral een live sensatie, die gensters zullen slaan op desertfest. Uiteraard brachten de heren ondertussen al even beklijvend platen materiaal uit: Black Swarm - hun eerste plaat - kreeg heel lovende recensies. Maar eerlijk is eerlijk, pas op het podium komen de songs van deze band pas heel goed tot hun recht. Daarom, een niet te missen act op desertfest.

Komatsu

Ook Nederland heeft best beklijvende en knallende stonerrock bands rondlopen. Komatsu, uit Eindhoven , timmeren al enkele jaren stevig aan de weg. In 2013, drie jaar na hun ontstaan, brachten ze met Manu Armata een debuut uit dat overal heel goed werd ontvangen. Zowel fans als pers waren laaiend enthousiast. Ondertussen bewezen Komatsu ook live als een pletwals te kunnen uithalen. In menig recensies lezen we het volgende: alsof Monster Magnet, Torche en Mastodon in een blender zijn gegooid en over het publiek gegoten worden. Dat lijken voor ons voldoende superlatieven om deze stonerrock band uit Nederland de nodige kansen te geven. Onlangs kwam hun tweede plaat Recipe for murder one op de markt. Ook deze werd overal goed ontvangen. Maar Komatsu is dus vooral een live sensatie, die als een werveldwind over de hoofden heen raast, en daarom een niet te missen act op desertfest.

VODUN

De Engelse band VODUN worden in MOJO Magazine als volgt omschreven, we citeren: "Aretha Franklin fronting Royal Blood after imbibing ayahuasca" Hun debuut EP Eat Up the Sun kreeg opvallend goede recensies. Het gegeven dat alles omgeven zou zijn  door een waas van magische voodoo , is zowat de rode draad doorheen het geheel. VODUN brachten recent hun tweede plaat op de markt Possession. Ook hiervoor krijgt de band enorm veel goede recensies. De kruisbestuiving tussen de soulvolle stem van frontvrouw Oya met de ''fuzzed-out'' baslijnen, experimentele soundscapes en stoner rock elementen zorgen voor een wel heel bont allegaartje , dat aan de ribben blijft kleven. VODUN is dan ook een opmerkelijke, we zouden haast zeggen unieke, band binnen het aanbod op dit festival. Net door de afro/soul die wordt toegevoegd aan het psychedelische stoner rock geluid. Daarom zijn ze een niet te missen act op desertfest. Op zondag schuiven wij alvast aan voor een Voodoo trip, u toch ook?

Treden verder nog aan op deze zondag:

Castle, omschreven als ''Doom-tinged SanFran Metal'' komen naar desertfest met een gloednieuwe plaat onder de arm: 'Welcome To The Graveyard'. Het uit Leuven afkomstige Dorre brengen ons een wilde combinatie tussen doom, noise, psychedelic rock, blues tot Stoner. Het uit Texas afkomstige DUEL brengen ons dan weer stoner doom, beinvloed door de proto-metal uit de jaren '70. Uit Duitsland zakken het gezelschap Earth Ship naar desertfest af. Ze stellen hun nieuwste plaat Hollowed voor. Josefin Öhrn and The Liberation - wat een lange naam - combineren retro-chic pop met elementen van Krautrock tot 60s psychedelia.Het Noorse gezelschap Lonely Kamel dompelen ons dan weer onder in een gemoedelijk heavy blues-/stoner rock sfeertje. De uit Brussel afkomstige Moanning Cities, tenslotte, brengen een combinatie tussen Blues, Fuzz gitaar en psychedelische muziek. Ze stellen hun nieuwste plaat voor D.KLein

Tickets:

Combitickets: 105 euro

Dagticket Vrijdag: 53 euro

Dagticket zaterdag of zondag: 58 euro

Voor alle verdere informatie over het festival verwijzen we jullie heel graag door naar de website: http://www.desertfest.be/