Prematory - We're The Titans

Review:CD-reviews uit BeNeLux
      5 oktober 2010

Zoals ik eerder op Snoozecontrol vermelde is het de hoofdbedoeling om meer nationale kleinere bands te promoten en bekendheid te geven. Zo heb ik onlangs de eer gekregen het album te mogen reviewen van een relatief prille band. Prematory brengt thrash metal in een nieuw daglicht en heeft er een eigen visie op. Deze groep is pas echt actief sinds de winter van 2008 en beschikten helaas nog niet over het goede materiaal om een perfecte demo op te pakken. Maar dit terzijde gelaten zal ik over deze groep mijn ongezouten mening uitspreken.

Zoals iedereen wel kan afleiden uit eerdere reviews van mij ga ik een muziekgroep vaak gaan vergelijken met  een object, situatie of andere zaken. Dit zal ook in deze review het geval zijn. Meestal neem ik het gene wat als eerste in mij opkomt. Benieuwd? Lees dan vooral verder.


 

Goed, “Hill of descending” is van start gegaan. Onmiddellijk moet ik terugdenken aan mijn eerste rijlessen. Het langzaam op gang komen van de kilometerteller en de angst om te botsen wordt bij dit lied perfect weergegeven. Het nummer komt langzaam opgang en kan dan ook perfect gebruikt worden als intro op één van hun shows. Luttele seconden later hoor je de drum en andere slaginstrumenten in gang schieten. De motor draait, de toeter toet en dit is te vergelijken met een goede zanger die zijn stem prachtig verheft op de muziek. Echt thrash metal durf ik dit niet te noemen maar beslist een band die reputatie kan opbouwen. Mijnen auto is warm gedraaid na dit eerste nummer alsook de haren op mijn lijf.

Letterlijk stonden ze overeind toen nummer 2 “Stuck in a ditch” van gang ging. Bij de titel denk ik meteen dat ik met mijn ‘voituurke’ geblokkeerd zit tussen 2 grote vrachtwagens. De angst breekt uit, mijn hart gaat sneller kloppen en mijn oogbollen vatten vuur uit angst. Hoe moet ik hieruit geraken? Zo start ook dit nummer. Kracht, pit en actie zijn de drie kernwoorden die ik toeken aan dit muzieknummer van Prematory. Kwestie van niet te overdrijven zouden jullie durven zeggen, maar nee, ik overdrijf niet. Een ongezouten mening werd er gevraagd en deze geef ik ook. Nummer 2 heeft enkele goede riff’s zitten en ook een paar schone gitaarsolo’s om u vingers bij af te likken. ‘Waar zijn die wilde haren toch naartoe’ vraag ik mezelf al jaren af. Nu merk ik op dat ik ze doorgegeven werden aan jong talent!

Nummer 1 & 2 is gepasseerd. Tijd om eens naar “Thrashin About” te luisteren. “Going down the speed, making the way to the see” is één zin uit de duizenden van dit lied. Maargoed, ik snap het. De snelheid van het nummer is niet bepaald het meest positieve om uit te schreeuwen maar past goed in combinatie met de andere 5 nummers op deze demo. Een ‘rustig’ nummertje ertussen waarbij je na ongeveer anderhalve minuut weer prachtige solo’s hoort. Deze klinken letterlijk als muziek in de oren. Chapeau mannen, ook dit nummer kon mij overtuigen. Mijn auto bolt door, ik ben ontsnapt uit mijn angstige situatie en schakel over naar vierde vitesse. Hup, “We’re the Titans (nummer 4)” weergalmt door de boxen.

 

Dit is het nummer dat voor mij ‘het neusje van de zalm’ kan genoemd worden. Eindelijk komt de zware stem erdoor. De stem waar ik zolang op gewacht heb, nu durf ik tenminste eens mijn ruitje helemaal open te draaien! Meer doen mannen, echt waar. Jullie zijn “THE TITANS”! Show it to the people and spread your word. Nummer 4 brengt om het kort te zeggen: gevarieerde slagwerken, pittige zang maar met een afwisseling van een zware stem, goede combinaties en is naar mijn ogen een nummer dat best live gebracht mag worden.

Master of disguise” is het afsluitnummer van deze cd. Niet echt toepasselijk om dit nummer als laatste te zetten want persoonlijk vind ik het niet de beste afsluiter die er bestaat. Al past dit nummer goed in mijn verhaal, wil ik hier niet om liegen. Ik zou nummer 3 & 5 wisselen. Maar zoals men zegt: meningen verschillend. Bon, na deze korte intermezzo wil ik ook nog even het vijfde en tevens laatste nummer bespreken met jullie.

Stel, je hebt een auto, je hebt benzine, een benzinepomp en een aansteker. Logischer wijze gebruik je de aansteker niet en al de rest wel maar als je dit nummer oplegt heb je gewoon zin om vuur te zien en de warmte te voelen. Waarom? De rillingen lopen me gewoon over het lijf. Geef me die warmte want dit lied is gewoon het nummer wat ik : “master of destruction” zou noemen mocht ik ooit een cd opnemen. Zoveel energie en power dat erin zit.