De weergoden wringen zich in wel heel rare bochten dezer dagen. We hadden al een streepje zomer, en plots weer herfst. Ook op de eerste festivaldag, en nacht, van Dunk!festival viel de regen met bakken uit de hemel. Het zorgde zelfs even voor een beetje modder nabij de camping. Als contrast kregen we gisteren, vrijdag vijftien mei, een zonovergoten lentedag waar we in mensen zich zagen neervlijen in het zachte gras. Genieten van de zon, en of ze gelijk hebben. Tot daar het weerbericht. We zagen op deze tweede festivaldag vooral uit naar de pure onversneden postrock van o.a. Caspian en Tangled Thoughts of Leaving maar vooral het doen van ontdekkingen. Want 'op papier' zag die tweede dag er wat minder indrukwekkend uit, achteraf een heel verkeerde inschatting zo bleek. Ondertussen had Doomina pech onderweg, en moesten ze voor deze tweede festivaldag afzeggen. Daardoor waren er enkele verschuivingen. De band trad echter zaterdag aan. Dit stond op hun facebook te lezen: "No luck tour 2015. We arrived at Dunk somehow. Our show will take place tomorrow!" Het verslag van deze tweede festivaldag #dnk15
Contrasten, ze kunnen groot zijn. Van de hemel, onderweg naar de festival tent, tot de hel. Dat is wat we te verwerken kregen dankzij Hemelbestormer, die de tweede festivaldag mochten openen. Het was bovendien opvallend dat die tent zo vroeg al heel goed gevuld stond. Bij het betreden van de tent was het er bovendien ook pikkedonker. Het enige lichtje waren de spots die schenen op de band die aan het spelen was op het podium. Hemelbestormer leek inderdaad... de hemel te bestormen. Met duister aanvoelende soundscapes, die je de keel dichtknepen, sloegen ze zwarte gaten in onze ziel. De visuele effecten op het scherm versterken die sfeer alleen maar. Snoeiharde gitaren, de beelden van een omgekeerd kruis vooraan het podium, en drums die als galoperende paarden op ons afkwamen. Meer hadden we niet nodig om even te vertoeven in de diepste kerkers van die hel. Deze Belgische, vrij jonge band, combineren stijlen als post-rock, sludge, doom, black metal, drone, ambient. Tot een mengelmoes van diepste duisternis. Als intro voor deze tweede festivaldag kon het wel tellen. Wij waren in elk geval opgewarmd, de likkende vlammen van de hel kwam even tot onze hielen in de vorm van Hemelbestormer. Bij het verlaten van de tent deed het zonlicht opvallend pijn aan de ogen. Of hoe een trip van hemel naar hel, en terug, soms echt deugd kan doen.
We deden op Dunk!festival ook enkele ware ontdekkingen. Neem nu Lehnen, Het enthousiasme waarmee deze jonge band het podium betrad, het deed je prompt met een brede glimlach hen een daverend applaus geven vooraleer ze één noot hadden gespeeld. Maar ook het concert zelf was gedenkwaardig, en mag geboekstaafd worden als een waar hoogtepunt op dunk!festival 2015. Door middel van een mooie combinatie van zowel ambient als postrock klanken slaagden Lehnen erin ons hart sneller te laten slaan. Bovendien beschikt de band over een frontman die met zijn stem dreigt en zalft, wat op zich ook opmerkelijk kan genoemd worden. Op zich is wat ze doen al zoveel keer voorgedaan, maar de manier waarop verschilt toch in grote mate. Lehnen legt de lat van begin tot einde heel hoog, en laat ons vertoeven in hogere sferen. Zonder meer durven we het woord 'intensief' weer boven halen. Want wat intensiviteit betreft, hebben we op dit vroege festivaluur, al een dikke boterham binnen gekregen. Het contrast met voorgaande band was wel enorm groot. Vertoeven we bij Hemelbestormer in de duisternis, dan zorgde Lehnen voor een zalvend gevoel van weldadigheid, beide aspecten genieten onze voorkeur geven we toe. Maar Lehnen was vooral dus een smaakvolle manier om onze ziel tot absolute rust te brengen, net door het combineren dus van die twee muziekstijlen waarbij voornoemde intensiviteit net heel hoog in het vaandel staat. De unieke stem zorgt natuurlijk voor dat extra meer 'power' om zelfs de grootste twijfelaar volledig over de streep te trekken. Wij twijfelden echter geen moment.
Bovendien kunnen we hun recente, en al hun andere ook, plaat zeker aanraden. Reaching over Ice and Waves is een hartverwarmend mooi album, dat live zo mogelijk nog magischer klinkt dan op schijf. Op het einde van de set kreeg de frontman een lekkere verjaardagstaart aangereikt waarop het publiek prompt 'happy Birthday' scandeerde. Ook dit is dunk!festival, en bevestigt de gemoedelijke en familiale sfeer waarrond dit evenement is opgebouwd.
Alsof het nog niet genoeg is, krijgen we bovenop al dat moois nog een aangename verrassing te verwerken. In het bos, nabij de festival areas, ging er een optreden door van thisquietarmy. Multi-instrumentalist Eric Quach timmert al sinds 2006 stevig aan de weg. Hij kwam zijn jongste album voorstellen, deze plaat kwam dan ook op 15 mei op de markt. Anthems For Catharis wordt uitgebracht via het label Consouling Sounds. thisquietarmy maakt gebruik van drones die psychedelisch aanvoelen, en doet de aanhoorder hiervan in een diepe trance belanden. Maar daar houdt het uiteraard niet mee op. Een heel ruime pallet van muzikale stijlen blijkt deze begenadigde artiest ons aan te bieden, teveel om op te sommen. Het publiek stond rondom de artiest, je kon geen takje horen kraken of een stem zich horen verheffen. Binnen elk beetje vezel in ons lichaam voelden we rillingen, van koud naar warm en omgekeerd. Uiteraard is deze omgeving op zich al zo adembenemend, tussen die bomen. Maar op zijn eentje slaagde thisquietarmy erin de wetten van de natuur te overtreden. Elk blaadje aan de bomen trilde van genot bij deze wonderbaarlijke klanken. Ik zag een meisje in volledige trance staan dansen, alsof Quach alleen voor haar stond te spelen. Een andere aanhoorder stond in tranen mee te genieten. Kortom, deze soundscapes raken je, tot het diepste van je ziel. Ze drijven je echter niet tot waanzin, maar brengen ons wel tot een absolute gemoedsrust waardoor de wereld rondom even veraf lijkt te zijn. Kortom, één ding is zeker, dit was zo een moment waarop ons hart even ophield te slaan, waarop we zelfs ophielden te ademen. En het ritme van de drones klanken, tot gitaar geluiden ons lichaam binnen traden. Alle bewegingen overnamen. Om het bos te verlaten, met een gevoel van opperst welbehagen.
Het Gents/Antwerpse Huracán brengen stonerrock, met elementen die doen denken aan bands als Tool tot Drums ar For Parades. Zo maken we op uit verschillende omschrijvingen van deze band. Geert Reygaert, die onderdeel uitmaakt van de band is dan ook de broer van Wim, die laatste maakt het mooie weer bij Drums ar for Parades. Wij zagen ze aan het werk op Dunk!HQ, in voorprogramma Celestial Wolves. De chaotische aanpak kon ons toen wel bekoren, al vonden we dat die chaos soms teveel de stemgeluiden overstemmen. Een euvel dat helaas ook nu merkbaar bleek te zijn. Niettemin kregen we een heel strakke, je strot dicht knijpende set te verwerken. Als een muur waar je tegenaan loopt, waarna men met barstende hoofdpijn het gebouw verlaat, zo voelde het aan. In deze tent zorgde het dan ook voor een ware muur van geluiden die op de luisteraar afkwam. Huracán was vooral een heel wilde rit over hobbelige wegen, met als einddoel de luisteraar tot moes slaan. Van zo een aanpak, daar houden we doorgaans wel van. We voelden dan ook telkens opnieuw rillingen door ons heen gaan dankzij die snoeiharde aanpak. Echter binnen die aangeboden chaos zat helaas iets te weinig structuur, of het was heel subtiel en vooral in het begin, om ons volledig en compleet over de streep te trekken. Daardoor blijven dus een beetje met een dubbel gevoel achter over dit aantreden van Huracán op Dunk!festival.
Doomina had , zoals we in het begin van dit artikel aangaven, afgezegd. Daardoor waren er enkele verschuivingen. Solkyri schoven een plaatsje op, en speelden daardoor een klein uurtje later dan voorzien. De rode draad doorheen deze tweede festivaldag bleek naderhand: Postrock in de meest pure zin van het woord. Deze Australische band brengt dan ook eenvoudige postrock, zoals we dat hebben gezien van Jakob op donderdag. Niet dat hun muziek die richting uitgaat, maar de manier waarop ze het doen ligt in diezelfde verlengde. Zonder veel show, of daar meer of minder aan toe te voegen. Ze kregen met deze aanpak het publiek wel heel goed mee. De typische aanpak, opbouwen naar een climax, is wellicht al zoveel keer voorgedaan. Het blijft ons postrock hart telkens opnieuw sneller te laten slaan. Daarin slagen niet alle bands of artiesten echter, maar voor Solkyri bleek dat geen enkel probleem te zijn. Schitteren in eenvoud, het kan vaak zorgen voor magische momenten. We kunnen deze stelling, die we in eerdere artikels hebben vernoemd, ook gebruiken voor het optreden van deze Australische band.
De uit Londen afkomstige celliste Jo Quail liet ons dan weer vertoeven in heel andere sferen. Door middel van bedwelmende mooie cello klanken, kregen we een waar kippenvelmoment te verwerken. Binnen deze weemoedige sfeer slaagde de artieste er bovendien in de aandacht scherp te houden maar ook het publiek stil te laten blijven. Je kon een speld horen vallen in de tent. Naast al die snoeiharde gitaren, stevige drums en door merg en been gaande drones, was Jo Quail een welgekomen rustmoment. Zo eentje dat je hart sneller doet slaan, en je ziel tot een staat van gemoedsrust weet te brengen. Een klein uur lang je publiek kunnen bekoren, door een adembenemende performance? Daarvoor moet je wel heel sterk in de schoenen staan. Jo Quail slaagde daar zonder moeite in. De zwevende klanken die deze artieste weet voort te brengen, helemaal alleen op het podium, brengen de luisteraar tot een staat van opperste gemoedsrust. We lieten ons even onderdompelen, en genoten hiervan met volle teugen.
Tangled Thoughts of Leaving zijn ook afkomstig uit Australië. Ze brengen een combinatie van postrock tot post metal, maar weten daar ook Jazz elementen in te verwerken. Wat vooral opviel was het meesterlijke gevecht tussen piano en gitaar klanken. Het zorgde voor een kruisverstuiving die ons als aanhoorder weer eens naar heel andere oorden wist te brengen. Dit is wel meerdere keren gebeurd op Dunk!festival. Maar de impact was niet altijd even groot te noemen. Tangled Thoughts of Leaving echter wisten, net door een heel ruim pallet van muzikale stijlen aan te bieden, echter dat iets meer te doen dan gewoon een postrock concert voor schotelen. In 2013 zorgden ze voor een waar hoogtepunt op dit zelfde festival, dit was nu niet anders. Vooral dus het eerder vernoemde, gevecht tussen keyboard en drums die elkaar telkens opnieuw probeerden te overstemmen wat een streling voor oog en oren opleverde. Op de momenten dat de sound op een hoogtepunt werd gedreven kwam dit nog het meest tot uiting. Beenharde drumpartijen en een wild om zich heel slaande keyboardspeler die zijn keyboard gebruikte als percussie gaven ons het bewijs waarom ze in Australië zo op handen worden gedragen.
We gaven het al aan de The Stargazer Stage werd gebruikt om artiesten die, om het zo uit te drukken, wat buiten de lijntjes kleuren wat het aanbod op het festival betreft. De Duitse band Alice in the Cities worden omschreven als Minimal Wave Post Rock. De sfeer blijft echter iets teveel op diezelfde gezapige lijn liggen. Op zich is daar uiteraard niets mis mee, de artiesten bespelen hun respectievelijke instrumenten op heel hoogstaand niveau. De technische bagage die ze meedragen is dan ook zonder meer heel groot te noemen. Maar doordat het allemaal dus een beetje diezelfde weg opgaat, haken de meeste na een half uurtje wel af. Niettemin is Alice in The Cities een andere, heel gezapige wind, doorheen het aanbod. We vonden het dan ook een heel gedreven concert, maar misten dat net iets meer vuurkracht om boven de middelmaat uit te stijgen.
Wij zagen eind 2014 The Ocean aan het werk op Pandafest. The Ocean leek, met hun toch vrij subtiele en zelfs intieme muziek, verschillende emoties te willen aanspreken. Het tempo ging vaak afwisselende van een verstilde sfeer plots helemaal de hoogte in, maar alles draaide toch eerder om een heel intensieve beleving.. Blijkbaar waren er veel mensen hiervoor te vinden, want plots stond de zaal heel goed gevuld. Ook wij waren zeer onder de indruk van deze performance. Bovendien kan The Ocean met deze aanpak een heel ruim publiek aanspreken. Ze stonden, volgens ons opzoekwerk in 2008 o.a. op Pukkelpop. Maar ook een festivalweide van Graspop kan in vuur en vlam gezet worden met deze aanpak. Om maar te zeggen, The Ocean schipperde tussen snoeihard en boterzacht. Tussen hard tegen de muur bonken, en zalvend ons hart strelen. De beste beklijvende en redelijk angstaanjagende beelden op de achtergrond versterken de sfeer alleen maar. Daardoor kan The Ocean gezien worden als een hoogtepunt, maar ook een collectief dat elke concertzaal of festivalweide zonder problemen in vuur en vlam kan zetten. Dat bewezen ze in het verleden, dit bevestigen ze op deze avond op Dunk!festival alleen maar en dat zullen ze in de toekomst vermoedelijk blijven doen.
The Eye of Time is een eenmansproject. Starten deed hij met een cello, maar ook samples op zijn laptop. Het zorgde voor drones die ons naar andere oorden brachten. We zagen deze artiest op ditzelfde festival aan het werk, medio 2011. Vooral de Postrock meets noise kenmerken konden ons toen enorm bekoren. Ook nu leek het die weg op te gaan, en maakten ons op voor een overweldigende trip. Na zijn Cello nam The Eye of Time, die bovendien een masker droeg, de gitaar bij de hand. Het eerste nummer klonk alvast subliem, en toen sprong die ene snaar. Om het probleem compleet te maken, sprong er nog eentje, en diende hij zich neer te zetten om die te herstellen. Helaas viel het optreden daardoor geheel stil, een nadeel als je als artiest alleen op het podium staat en met technische problemen te maken krijgt. Naderhand waren er ook problemen merkbaar met de samples die plots niet bleken te kloppen binnen het geheel. Kortom er ging van alles mis, waardoor vooral het eerste deel van set geheel in het water viel. Velen verlieten de tent, ook wij. Lichtjes teleurgesteld. Naderhand hoorden we wel, op de achtergrond, dat het tweede deel merkelijk beter ging. Kortom, The Eye of Time is zeker en vast een begenadigd artiest, dat bewees hij meermaals. Maar als de wet van Murphy toeslaat, dan kan het al eens mis gaan. Toch een dikke proficiat dat hij hierdoor niet bij de pakken blijft zitten, en zijn set met de moed der wanhoop weet af te werken.
De headliner van deze derde dag bracht weer eens ''Postrock in de meest pure zin van het woord''. Caspian deed zelfs veel meer dan dat. Dit was gewoon grensverleggende postrock die je alleen blijkt tegen te komen bij heel grote namen als Mogwai of Explosions in the Sky. Vanaf de eerste tot de laatste noot werden we meegezogen doorheen een dolle rit die ons in een staat van opperste vervoering wist te brengen. Op en afbouwende climaxen volgende elkaar in een razendsnel tempo op. Er was geen doorkomen aan, hier waren zelfs geen woorden voor te vinden. Ooit hebben we geschreven: ''als er grenzen zijn aan intensiviteit , zijn die bij dezen overschreden'' , dit was over het concert van Godspeed! You Black Emperor in Brussel. Uiteraard is dit concert van Caspian hiermee niet te vergelijken, de intensiviteit ligt heel anders. De impact echter die het op ons als toehoorder had, ligt wel degelijk in diezelfde lijn. Donderende drums, verdovende tot snoeiharde gitaren gecombineerd met heel intimistische uithalen. Het is al voorgedaan, maar wat Caspian er op deze avond mee deed? Dat hebben we nog maar weinig bands hen zien voordoen. Postrock in zijn meest pure zin, door merg en been, dat kregen we over ons heen. Zonder meer groeide deze band daardoor dan ook uit tot het absolute hoogtepunt van Dunk!festival 2015, toch wat ons betreft. En dit op een evenement boordevol top concerten en belevenissen.
