Dunk!festival 2015 was nagenoeg uitverkocht. Voor een festival dat medio 2012 nog op crowdfunding dreef, een prachtige prestatie. De editie van 2015 kende een mooi en divers affiche. Klinkende namen als MONO, Jakob, Caspian, AmenRa en Maybeshewill en opkomende talenten, betraden het podium in Zottegem. Dag één stond vooral in het teken van een Oosterse invasie uit China en Japan. Erik Van Damme en Kim Andriessen doen verslag.
Openingsact zijn op een festival even ondankbaar als een hele eer. Dunk!Festival 2015 werd geopend door Celestial Wolves. Een thuismatch. De Vlaamse band is volop bezig aan nieuwe nummers en staan op een boogscheut naar een doorbraak. Al deze aspecten samen: je zou voor minder als één bol zenuwen op het podium staan. Toch straalde Celestial Wolves rust en kalmte uit. Een sterke prestatie voor een groep die enkele jaren geleden nog volop zoekende was naar de 'juiste sound'. Na een overweldigende intro, werd ingezet met Jericho. Al direct een heel sterke start, waaruit blijkt hoe deze artiesten zijn uitgegroeid tot begenadigde instrumentalisten. De drumpartijen sloten keer op keer, nauwgezet aan bij de snoeiharde gitaar- en baslijnen. Bij Aprés Moile Dé Luge, een nieuw nummer, werd de lat mogelijk nog hoger gelegd. Noemden we Celestial Wolves in het verleden ''Het Belgische antwoord op Maybeshewill". Dan bewezen ze met die ene song dat status te zijn overstegen. Hieruit blijkt dat deze band met geen enkele andere is te vergelijken, maar een eigen gezicht aan het verkrijgen is binnen het postrock-genre.
Toen ging het even mis. Tijdens Alithia was er een technisch probleem met de bas. De set werd niet stil gelegd, maar de climax die we bij voorgaande song ondervonden, zakte plots even als een pudding in elkaar. Ook Silent Noise had nog af te rekenen met enige naweeën. Maar toen herpakte de band zich met een hemelsmooie Rebellionera en beeldschone Re-Entry. Vooral die laatste song ging door het hart, legde de ziel bloot en verpulverde elke twijfel. Het publiek genoot zichtbaar, mede dankzij die nieuwe songs, die een heel andere wending geven aan de muziek van Celestial Wolves. Hiermee bewijzen ze zonder meer klaar te zijn voor het grote werk. De conclusie: een subliem concert, gedenkwaardige openingsact, en een optreden dat ons met ontroering deed nagenieten.
Setlist:
Intro// Jericho// Aprés Moile Dé Luge // Alithia // Silent Noise // Rebellionera // Re-Entry
*
De volgende act die het podium in Zottegem betrad was Cecillia::Eyes. Recentelijk schreven wij over deze band naar aanleiding van een show in Trix. Wij tekenden toen op: "Cecillia::Eyes profileerde zich op TrixTrax als Postrockband in de meest pure zin van het woord, met echter ook een vette knipoog naar het Shoegaze-genre. Hierbij sprong vooral de verduiveld strakke drumlijnen en het heel imposant uitziende drumstel, het meest in het oog. Zonder meer wordt het hoog tijd dat Cecillia::Eyes eindelijk wat mee feedback in Vlaanderen krijgen, net omdat ze totaal niet moeten onderdoen voor enige andere postrock band in binnen- en buitenland." In de intieme omgeving van Trix leek de Waalse band zichzelf inderdaad te overstijgen. Hun passage op Dunk!festival vonden we echter minder overtuigend.
Laat ons duidelijk zijn, Cecillia::Eyes is zonder meer een begenadigde band. Ze brengen postrock in zijn pure vorm, met een vooral opvallende inbreng van percussie. Alles ligt helaas ook nu weer wat op diezelfde strakke lijn, waardoor we niet volledig over de streep werden getrokken. Schitteren in eenvoud resulteert vaak in magische en onvergetelijke momenten, zoals recentelijk in de zaal Trix. Op Dunk!festival echter leek de magie echter niet helemaal uit de verf te komen. Toch viel er nog genoeg te genieten tijdens de set van Cecillia::Eyes. De heren straalden enorm veel spelplezier uit, bovendien zijn het één voor één klasse instrumentalisten en de stevige percussie en lekker loos gaande gitaren waren een lust voor het oor. Helaas bleef het ultieme element om te spreken van een ''onvergetelijk concert'' achterwege.
*
Op de Stargazer Stage konden we even tot rust komen. De aantredende bands of artiesten, die vaak op hun eentje op het podium staan, deden vorig jaar ons met ambient klanken, een beklijvende cello of contrabas vaak in een weemoedige stemming belanden. Op deze eerste festivaldag gingen de sfeer opsnuiven bij Stargazer Stage tijdens de set van Cordyceps.
Op hun facebookpagina staat de muziek van Cordyceps omschreven als: 'guitar-break-noize-fungi'. Lekker breed, maar zonder meer interessant. Nu houden wij wel van een potje gitaar en noise/loops-toestanden kunnen ons ook bekoren. Hoewel Cordyceps over heel wat potentieel en mogelijkheden beschikt, leken ze in eerste instantie echter meer met hun laptop bezig te zijn dan met het publiek en de muzikale omlijstingen. Dachten we zelfs aan het begin nog dat Cordyceps aan het soundchecken was, bleek de set al lang en breed bezig. Maar de bijzonder experimentele manier van spelen fascineerde steeds meer en meer, waardoor deze twee heren ons uiteindelijk toch over de streep wisten te trekken. Het is een gevalletje van ‘de aanhouder wint’, wat ze ons voorschotelen is geen hapklaar brok vlees. Cordyceps is een act die zeker en vast past in het plaatje van experimenteren met gitaar en loops, zoals je dat bijvoorbeeld op een festival als KRAAK ook tegenkomt. De Stargazer Stage is nu net zo’n podium die deze soort artiesten een kans wil geven. Cordyceps en hun eerder vreemde experimentele soundscapes, passen dan ook perfect in dat plaatje.
*
Wang Wen wordt, volgens sommige bronnen, gezien als de beste postrock band van China. De band bestaat sinds 1999 en bracht 7 albums uit. Tot op heden hadden wij van deze band nog nooit gehoord, maar daar zou na hun aantreden op dunk!festival wel verandering komen.
En hoe. Vanaf de eerste noten sneed Wang Wen, door middel een indrukwekkende instrumentale aankleding, diep gensters in ons hart. Zonder ophouden hielden ze ons in een stevige greep. De hoogstaande gitaarpartijen werden gecombineerd met een meesterlijke inbreng van blaasinstrumenten. Dit zorgde voor een magische belevenis. Wat Wang Wen deed met deze uiteenlopende instrumenten, in combinatie met minimale, doch meesterlijke vocalen, valt moeilijk te omschrijven. Des te meer te beleven. Zij het in andere verhoudingen, een beetje valt het te vergelijken met het met de emoties die je voelt bij de geboorte van je eerste kind. Wat op dit moment door je heen gaat, als je vader of moeder bent geworden, kan niemand echt begrijpen of uitleggen. Het is iets dat je zelf moet meemaken, en vooral voelen.
Daar ligt de grote sterkte van Wang Wen: ze leggen zodanig veel gevoel in hun muziek, dat je als luisteraar wordt meegezogen in een soort hypnotiserende trance. Het unieke echter is de combinatie van drum/gitaar met trompet of trombone, tuba eigenlijk in dit geval. Het zorgt ervoor dat je een heel uiteenlopende sound over je heen krijgt, een die we nog niet veel zijn tegengekomen in het postrock genre. Wang Wen groeide met hun performance op Dunk!festival uit tot één van de ontdekkingen op dit festival.
*
Wij geven het graag en met trots toe: wij zijn fan van Jakob. Waarom? Omdat het Nieuw-Zeelandse trio postrock in de meest pure vorm brengt. Alleen de essentie, zonder opsmuk of andere overtrokken toevoegingen. Na de overdonderende performance van Wang Wen leek het voor Jakob moeilijk om deze prestatie te evenaren of zelfs te verbeteren, maar zoals we eerder al schreven: Schitteren in eenvoud resulteert in magische, onvergetelijke momenten. En voilá: de spijker op z’n kop! Want vanaf de eerste tot de laatste noot bleef Jakob door briljantie in eenvoud onze aandacht vlijmscherp houden. Goed, als advocaat van de duivel kun je aanvoeren dat de set van Jakob misschien wat eendimensionaal was. Maar soit, lekker belangrijk als de performance strak en de sound prachtig gepolijst is. Bovendien weet de band keer op keer de gevoelige snaar te raken.
Net dit laatste zorgt er dan ook voor dat Jakob een optreden neer wist te poten waar wij diep en intens van hebben genoten. Geen show elementen, fransje of uiteenlopende huzarenstukken. Gewoon perfecte, knappe gitaar riffs en technisch hoogstaande drumpartijen. Jakob legt op dat vlak de lat heel hoog. Alle instrumenten vloeiden haast perfect in elkaar, geen speld tussen te krijgen. Kortom: Jakob heeft met deze knappe performance eens te meer bewezen dat schitteren in eenvoud resulteert in magische, onvergetelijke momenten. Wij genoten met volle teugen van dit potje 'schitteren in eenvoud'.
*
Toen we vernamen dat de Japanse grootmeesters van MONO zouden aantreden op dunk!festival, sprongen we een gat in de lucht. Naast Godspeed, Mogwai, 65daysofstatic en Explosions in the Sky behoren zij tot een select gezelschap van grote namen binnen het postrock-gebeuren. De mainstage was dan ook tot ver achteraan gevuld. Na afloop wisten wij zeker dat van de bomvolle tent er niemand ontgoocheld de buitenlucht instapte. MONO dreef dag 1 van dunk!festival 2015 naar een waar, haast spiritueel, hoogtepunt. De band beschikt naast uitstekende muzikanten ook over een knappe vrouwelijke multi-instrumentaliste die naast een potje basgitaar, ook knappe piano klanken weet voort te brengen. Het is dit combineren van verschillende uiteenlopende instrumenten, in combinatie met de glasheldere uitvoering en ijzersterke balans, dat ervoor zorgt dat de show van MONO naar ongekende hoogte wordt verheven.
Samengevat kunnen we na afloop van dag één stellen dat de Oosterse invasie van Wang Wen (China) en MONO (Japan), in combinatie met de eenvoudige, maar briljante set van Jakob de hoogtepunten zijn van deze eerste festivaldag. Zonder uiteraard de sterke prestatie van de overige bands te minimaliseren.
