Les Nuits Botanique 2015: Van een kussengevecht tussen gitaren en viool met Prarie, naar een postpunk en new wave feestje 'back too the 80's' met The Soft Moon #Nuits15 - DAG 7 - 17/05/2015

Review:Festivals
  Erik Vandamme    23 mei 2015

Voor ons zit Les Nuits Botanique erop. Het was, naar goede gewoonte, weer eens een gezellige bedoening, waarin we weer fijne ontdekkingen hebben gedaan. Onze verslagen van de #Nuits15 dagen kunnen jullie hier nog eens nalezen: 09/05/2015 - 11/05/2015 - 12/05/2015 - en 13/05/2015. Op deze zondag gingen we vertoeven in postpunk- tot postrock-sferen met Prarie en The Soft Moon in de gezellige, tot de verbeelding sprekende zaal, Grand Salon De Concert! Ook deze avond was volledig uitverkocht. Onze bevindingen:


Normaal gezien is deze zaal bedoeld voor een zittend publiek, maar de stoelen stonden deze keer opzij. Daardoor was het voor mensen die achteraan stonden niet altijd even makkelijk om iets te zien. Want de artiesten in Grand Salon De Concert! spelen niet op een podium, maar gewoon op een mat, waardoor een huiskamerconcertsfeer wordt gecreëerd. Voor Prarie, een Brusselse band, was er nog niet zoveel publiek komen opdagen. Ze brachten een beklijvende set waar vooral de subtiele tot snoeiharde gitaren opvielen, en de eveneens beklijvende vioolpartijen. In het magazine Gonzo (circus) worden ze, volgens de biografie op de website van Les Nuits Botanique, omschreven als “postrock, postpunk, post-everything”.  Dat blijkt ook te kloppen. Mede door de inbreng van de viool, die er voor zorgt dat Prarie net niet een zoveelste postrock-bandje in een heel lange rij blijkt te zijn. Er heerst als het ware een soort kussengevecht tussen de snijdende gitaarpartijen en de overweldigende vioolklanken. De opbouw naar een climax, zoals in postrock voorkomt, is er dan weer wel. Maar ook hier valt die experimentele aanpak van viool/gitaar weer enorm op. Voor wie het zich afvraagt, het gevecht tussen beide instrumenten eindigde in gelijkspel.

Postpunk, New Wave en andere revivals van de jaren '80 of '70 leken nog niet zo lang geleden een nieuwe rage. De ene wat meer succesvol dan de andere. Vaak zijn het echter ook maar flauwe afkooksels van toen, soms kom je echter wel zo van die artiesten/bands tegen die, met respect voor het verleden, ook iets uitmuntend neerzetten.

Over The Soft Moon, het project rond begenadigde multi-instrumentalist Luis Vasquez, hadden we al heel veel goeds gehoord. Meer nog, we zagen hen aan het werk op Pukkelpop 2013 en waren toen al onder de indruk. Prompt voelden we ons met een tijdmachine teruggeflitst in de tijd. De stem van zanger Luis Vasquez en muzikale omlijsting deden ons inderdaad terugdenken aan bands uit die tijd. Echter werd het genre niet zomaar lukraak nagespeeld. Nee, er werd ook iets gedaan met de sound. We eindigen met een feestje! Deze stelling blijkt naderhand weer eens te kloppen. Alsof het terug 1980/1985 was, stonden jongeren en ouderen gezellig danspasjes uit te voeren. Zoals we dat deden op Newwavefuiven, op muziek van The Cure, Joy Division of op andere Sisters of Mercy-geluiden.

Maar, we gaven het al aan, bij The Soft Moon klonk het gelukkig totaal niet gedateerd. Ook niet oubollig of 'niet meer van deze tijd'. Wat The Soft Moon doet is die sound van toen in een heel modern kleedje steken. Oude tijden doen herleven, maar met die sound ook iets doen? Daarvoor komen we met plezier eens uit onze luie zetel op deze zondag.

We kunnen daarom ook stellen dat The Soft Moon aan de hoge verwachtingen heeft voldaan door een set neer te zetten die ons terugbracht naar de jaren '80, maar dan in een jong en fris kleedje gestoken. De perfecte afsluiter als het ware voor Les Nuits Botanique '15. Tot 2016

Eindredactie: Willy Douterloigne