Eurorock, het verhaal waarmee we al enkele dagen van her naar der gestuurd worden bracht niet alleen miserie aan bod maar ook bands kregen er de kans om te spelen. Wij sommen even onze ongezouten bedenkingen over de bands op.
VRIJDAG
Vrijdagochtend, 09u30. We komen aan in Neerpelt. Ik heb geen GPS meegenomen omdat ik ervan uitga dat er wegaanduidingen zullen staan, dit was echter niet het geval. Na een beetje zoeken kom ik uiteindelijk aan bij de ingang. Voor de parking wordt er 10 Euro aangerekend, de camping is gratis. Gelukkig had ik een plaatsje op de camping gereserveerd!
Ik stapte richting de weide, maar het festival was nog niet geopend. Inmiddels wasMonica Jeffries gestart met haar set. Pas nadat enkele van de bezoekers het hek zelf openduwden konden we het festival betreden. Ik kon nog een stukje van Monica Jeffries haar show zien. Haar werk beviel me wel, ze heeft een prachtig stemtimbre! Spijtig genoeg waren er nog niet veel toeschouwers om haar bezig te zien.
Daarna was het voor mij onbekende Kant Kino aan de beurt. Het publiek stroomde langzaam toe. De Noorse groep dreef het tempo wat op en bracht zo sfeer bij de reeds aanwezige toeschouwers. Qua stijl kan ik er persoonlijk geen etiket opplakken (hoewel dat eigenlijk niet hoeft), het is een mix van verschillende gothicstijlen door elkaar.
Stin Scatzor, de eerste van een hele resem aan Belgische bands op dit festival deed er nog een stapje bovenop door dansbare muziek door de boxen te blazen. Als toeschouwer werd je er gewoon vrolijk van. De band heeft dan ook al ruim 25 jaar ervaring!
Portrait[B], opnieuw een Belgische band, was voor mij persoonlijk een nieuwe ervaring. Zij brachten in januari nog een nieuwe cd uit, waarbij een collega-reviewer zijn bedenkingen op onze website heeft neergeschreven. Het is vanzelfsprekend dat wij lovend waren over hun uitgebrachte werk. Op het festival zelf was het publiek echter niet uitzinnig van enthousiasme.
Vervolgens zag ik XMH het beste van zichzelf geven.De sfeer bij het publiek zat er onmiddellijk in. Deze in Nederland opgerichte band bracht een energieke set van heel dansbare elektronische muziek waardoor stilstaan tijdens hun optreden geen optiewas. We kunnen dus zeker spreken van een groot succes!
Vervolgens zagen we ThisMorn’ Omina op het Heaven Stage. Een Belgische band die reeds sinds 1997 actief is. Bij aankondiging van Eurorock werden zij beschreven als een ‘ritualindustrialelectro combo’. Ik kan hiermee alleen maar akkoord gaan. Ze brengen effectief een combinatie van verschillende stijlen en ze komen er perfect mee weg. Hoewel zij nogal vroeg geprogrammeerd werden, was er toch al een goed gevuld publiek aanwezig. Kijkend naar de dansende massa kon ik hen alleen maar gelijk geven. Na een tijdlang niet naar een gothicfestival te zijn geweest, voelde ik me opeens weer thuis. Dus bedankt, ThisMorn’ Omina!
Star Industry, eveneens een gevestigde waarde in ons Belgenland, zette een knappe prestatie neer. Het eerste wat me opviel, was het eerder subtiele decor op het podium. Er stonden 2 kruizen waarop lampen geplaatst waren. Ik weet niet waarom maar ik vond het heel passend. De stijl zou ik omschrijven als rock met een new wave-tintje. De leden stelden hun nieuwe cd voor, wat het publiek zeker kon smaken.
Wat kan ik nog meer zeggen over Diary of Dreams dat nog geen honderd keer is geschreven?Zeker is dat zij altijd garant staan voor een kwalitatief optreden, en zo ook dus op Eurorock. Ik heb hen al ontelbare keren gezien en ik word hun muziek nooit beu. Hoewel Adrian en de andere bandleden nooit een echte show geven, ben ik nooit verveeld tijdens hun optredens. Zijn lage stem doet het altijd voor mij, en blijkbaar niet voor mij alleen als ik naar de reacties van het publiek keek.Adrian kreeg veel respons uit het publiek, dat opvallend groter was geworden.
Na zovele optredens van TheCrüxshadows te hebben gezien, ben ik ze nog steeds niet beu. De zanger Rogue gaf weer het beste van zichzelf door het hele podium te benutten. Terwijl ik aan het meedansen was, kon ik de danseressen ook appreciëren. The Crüxshadows met hun krachtige en intense muziek kregen het publiek (zoals altijd) mee. De gehele show zat goed in elkaar en Rogue wist iedereen te entertainen, door wederom in het publiek te gaan stappen en de fans nog meer in het optreden te betrekken.
Suicide Commando was voor mij een van de toppers van het festival. Het was alweer een tijdje geleden dat ik hen nog eens bezig zag. Ze zetten in met “Bind, torture, Kill”, een klassieker. Mijn favoriet nummer “Cause of death” werd gelukkig ook gespeeld! Het publiek was levendig en actief aan het dansen. De gekende achtergrondfilmpjes blijven eveneens een schot in de roos. Johan van Roy was overigens gedurende de rest van het festival terug te vinden op de weide.
Is er nog iemand in ‘the scene’ die overbekende nummer “AugenAuf” van Oomph!niet kent? Ik twijfel hier sterk aan. Reeds enkele jaren zijn hun shows in een matrozenthema. Dat was vooral te zien aan het decorstuk en de matrozenpakjes. Vol enthousiasme zetten de leden de tent in vuur en vlam, om hun show af te sluiten met een korte versie van “Always look on the bright side of life”. Bij het laatste applaus bleek dat de leden hun publiek heel dankbaar zijn, dat was merkbaar door hun diepe buigingen en hun brede glimlach.
ApoptygmaBerzerk bracht een muzikale, meezingbare set met de beste liedjes van hun repertoire. Op hun performance was niets aan te merken, maar door het koude weer gaf een groot deel van het publiek op. Toen Apoptygma het laatste nummer inzette, verscheen Rogue (van de Crüxshadows) op het podium en zong lustig mee. Ik hou vooral van het nummer “Until the end of the world”, wat waarschijnlijk hun bekendste nummer is. Op feestjes zorgt het alleszins voor een volle dansvloer! Net als vele anderen heb ik na dit optreden ook moeten opgeven door het koude weer.
ZATERDAG
Zaterdag startte ik de dag met het Zwitserse Stoneman. Hun muziek was prachtig, met opnieuw een lage stem van de zanger. Ze combineren metal met gothic wat een mooie vergelijking met Rammstein oproept. De drummer was enorm enthousiast en ook de maskers van de gitaristen vond ik een leuk detail. Bij afsluit van hun optreden riep de zanger op om hen te vervoegen in de merchandise-stand voor een kus of een biertje, wat voor mij alweer heel dankbaar overkomt op een luchtige, grappige manier.
Door de omstandigheden liet LacrimasProfundere een tijdje op zich wachten. Ik had hen al bezig gezien op de tweede editie van Dubhfest in Poperinge en toen vond ik hen al dik oké. Toen ik hen nu bezig zag op Eurorock, werd mijn mening zeker bevestigd. Ik ben zelf een metalfan dus hun muziek kon me zeker behagen. Er was geen inkleding van het podium en eigenlijk hadden ze dit helemaal niet nodig. De zanger had een lage stem (à la AdrianHates) waardoor ik helemaal verkocht was.
Crash course in science was opnieuw een onbekende groep voor mij. Ik vond het persoonlijk minder toegankelijk maar het had zeker iets. Het thema van de ruimte kwam terug in de dansmoves en de sobere decoratie (het doek over de tafel had een motief van sterren). Ik omschrijf het als new wave met een twist, heel elektronisch en minimalistisch. De afwisseling van de zanger en zangeres was heel verrassend.
Portion control zorgde voor een enorm minimalistisch optreden. Er was een redelijk groot publiek aanwezig die hun muziek zeker kon smaken en dus werd er duchtig gedanst. De harde new wave beat kon ik ook best wel appreciëren!
Volgens vele aanwezigen zorgde Peter Hook het absolute hoogtepunt van de dag. Hij bracht een prachtige set met klassiekers van JoyDivision. De tent zong uit volle borst mee! De sfeer was fantastisch! Samengevat: Peter Hook zorgde ervoor dat het publiek even de chaos van die dag kon vergeten en dat was onbetaalbaar.
Later was het Anathema die een eerder rustige show gaven. De tweestemmigheid van de zanger en zangeres beviel me omdat het heel goed paste in de nummers. Ik hoorde vooral metalgitaren in combinatie met een typische new wave drum. Ik vond het ook heel mooi door de toevoeging van de piano. Vooral zachte nummers kwamen aan bod waardoor het publiek soms wat verveeld leek.
Tanzwut zorgde opnieuw voor een dansbare noot waardoor iedereen opnieuw wat kon opwarmen aangezien het koude weer opnieuw was komen opzetten. Ik vond vooral de rauwe stem van de zanger opvallend. De muziek is elektronisch met opnieuw de typische new wave drum. Voor mij blijft het nummer “BrotundSpiele” me bij. Na enkele nummers voegde de band ook doedelzakken toe, wat mij persoonlijk niet echt aanspreekt maar het publiek leek het te smaken.
De hele dag was er al twijfel of Killing Joke zou optreden. Ik hoorde altijd maar verschillende dingen. Uiteindelijk werd bekendgemaakt dat Therion zou headlinen dus veronderstelde ik dat Killing Joke niet meer aan bod zou komen (ze stonden normaal gepland na Therion). Gelukkig kregen de toeschouwers de show waarvoor ze kwamen! En ze speelden dan nog een verlengde set! Het hoeft dan ook niet gezegd te worden dat het publiek helemaal ingepalmd werd.
Ten slotte kwam Therion om het festival af te sluiten. Eerder kwamen er ook berichten dat ze niet zouden spelen door het gebrek aan instrumenten, maar dat bleek opgelost te zijn. De Zweedse symphonicmetalband kon het nog aanwezige publiek zeker bekoren. Ze speelden een mix van oudere en nieuwere nummer. Ook de vervangende zangeres heeft het zeker heel goed gedaan!
Normaal zou Legend nog na Therion spelen maar wegens onbekende omstandigheden ging dat niet meer door, wat ik heel spijtig vind. Ik had hen graag bezig gezien!
Over het algemeen zat de sfeer op het festival wel goed. Het terrein was niet te groot of te klein, gewoon net gepast. Op de festival fair waren shops aanwezig met een ruim aanbod van kleren, gadgets, enz...
Ook de verschillende eetgelegenheden boden genoeg variatie. De festivaltent zelf bestond uit twee podia (Heaven stage en Hell stage), die recht tegenover elkaar geplaatst waren. Het grote nadeel van de grote tent was dat deze helemaal open was. In het koude weer van het voorbije weekend was dit echt geen cadeau. Tussen de optredens door waren er zo goed als geen pauzes voorzien, waardoor ik het gevoel kreeg dat we een marathon aan het doen waren. Het stoorde mij wel dat er nergens zitplaatsen voorzien waren. Ik veronderstel dat ik niet de enige was die dat lastig vond. Maar eerlijk is eerlijk, het festival was eigenlijk heel gezellig!
