Met hun nieuwe album Rivals op zak kwamen de heren en de dame van Coal Chamber onze omstreken onveilig maken. Helaas is dit zonder het uitstekend klinkende American Head Charge die uit de tour gestapt zijn omwille van persoonlijke redenen. Hetgeen voor ondergetekende een spijtige zaak is omdat ik deze wel eens aan het werk wilde zijn. We kregen hiervoor twee andere bands in de plaats en dit in de vorm van Blood Runs deep en Diablo Blvd.
Omwille van enkele administratieve moeilijkheden heb ik maar een nummer of twee kunnen aanschouwen van het Zwitserse Blood Runs Deep. Deze heren pretenderen van een mix te maken van Metal, Doom en Rock. Het beste kan men deze nog vergelijken men een Type O Negative. De nummers zijn heel goed gespeeld, maar blijven over het algemeen een beetje te veel in hetzelfde stramien.
Daarna was het de beurt aan de heren van Diablo Blvd voor een thuismatchje. De zaal zat nog niet half vol en dit was er ook aan te merken. De respons was heel lauw, dit tot grote ergernis van frontman Alex Agnew maar laten we ook eerlijk zijn, waarom Diablo Blvd hier op deze affiche stond, God mag het weten, er zijn veel betere Belgische bands die hier zouden bijpassen. Zelfs Alex vroeg hem af wat ze daar in feite stonden te doen. De meest bekende nummers werden wel meegezongen, daar niet van. Ook muzikaal konden ze me niet erg boeien, het is er aan te merken dat deze heren geen roots in de metal hebben buiten Alex. Alle clichés passeerden de revue, zaaltje meezingen, je kan luider zingen, dit komt wel een beetje amateuristisch over als er maar een halfvolle zaal voor je staat. Misschien wordt het tijd om deze ingehuurde muzikanten overboord te gooien Alex en een groepje te beginnen met gepassioneerde echte metal muzikanten. Hier had ik toch wel liever American Head Charge zien staan.
Met Soil schakelde men dan ook een tandje bij. Deze heren uit Chicago die al sinds 1997 aan de weg aan het timmeren zijn, nu ja timmeren, met ondertussen meer dan een miljoen verkochte exemplaren van het debuutalbum in 2001 kan men niet echt meer over timmeren spreken, maar toch zal deze naam bij niet zo veel mensen een belletje doen rinkelen. Met de terugkomst van de originele zanger Ryan McCombs, die een uitstapje heeft gemaakt met Drowning Pool, was ik dus ook benieuwd of ze nog altijd zo goed klonken als een jaar of 10 geleden. En of ze goed klonken. Strak, groove, power, overgave en heel down to earth dudes. De songs die het meeste respons kregen bij het publiek waren ook hun meest bekende, Halo, Redefine, Unreal. Eindigen deden ze met een cover van Black Betty, zelden dit nummer zo goed weten klinken.
Dan werd het stilaan tijd om over te gaan naar de orde van de dag, Coal Chamber. Al vanaf de openener Loco was het duidelijk, ze zijn terug en hoe. De energie spat er letterlijk af. Langs de ene zijde heeft men de brulboei Dez die hier nogmaals toont wat voor een frontman hij is , Meegs die zich ten toon spreidde als een gitaarwonder en waarschijnlijk een kleine marathon op het podium gelopen heeft. Mickey Cox die als een wilde tekeer gaat op zijn drum , Animal van de Muppets is er maar klein bier tegen, maar toch een leuke gesprekspartner blijkt te zijn zoals u kunt lezen in het interview met hem. En niet te vergeten de oogstrelende Nadja Peulen die met haar bunnypakje zo kon weggelopen zijn uit de Playboy Mansion. Met songs als Big Truck, het nieuwe I.O.U. Nothing ging men verder op de ingeslagen weg, groove en veel power. Het publiek smulde er gewoon van en kon niet blijven stilstaan. Het was een tijdje geleden dat ik een zaal nog zag meejumpen.. Dit kon ook moeilijk anders met songs als Fiend, Rowboat, Clock, Dark Days in hun bagage. Afsluiten deed men men Sway, geen encores voor hen, dit hoeft niet volgens Dez, encores is niet punk genoeg. Al bij al een geslaagde avond met iets mindere maar ook met iets betere bands.
