Vestrock is deze dag al begonnen rond de middag wat voor ondergetekende helaas een beetje te vroeg was en daardoor een stuk van de namiddagprogrammatie gemist hebt. Groepen als Navarone, Fatherson, Kovacs en Giant Sand heb ik dus gemist en kan hier dus bijwijle ook  niks over schrijven. Ook de optredens in de basiliek in Hulst heb ik niet kunnen volgen. Spijtig, maar soms kunnen we niet anders. 

 

Eenmaal op het terrein gekomen kreeg ik al direct te maken met Blaas Of Glory. Deze heavy metal marching band die heavy metal klassiekers brengt met sousafoon, dwarsfluit, klarinet, lyra, banjo, accordeon en dergelijke kon op de nodige aandacht rekenen van de festivalgangers en al moest ik eventjes luisteren welke song ze aan het spelen was, dit bleek Living on a prayer  van Bon Jovi te zijn , dit zorgt voor een leuke ambiance op het terrein.

 

De Amsterdammer Bob Douwe was ondertussen aan het werk op het dubbele hoofdpodium  Deze songwriter met zijn country, folk en pop invloeden kon op een goede respons rekenen op het publiek. De voor mij veeleer onbekende songs kwamen over als kwaliteitsvolle geschreven nummers met een handvolle klassevolle muzikanten.

 

Daarna was het de beurt aan het Engelse Lonely The Brave , voor ondergetekende een volslagen onbekende . Met hun stevige rocksongs bleken ze hun fans geweldig goed in te pakken, en dat deze in grote getale aanwezig waren, mocht al vlug blijken door het aanwezig zijnde van een grote spandoek voor deze youngsters. Persoonlijk vind ik dat hun songs nog het nodige karakter missen, een beetje te weinig refreintjes die blijven hangen en de zang ging na een tijdje ook een beetje tegensteken, maar kom, voor de die hard fans kon hun dag al niet meer stuk, dat is zeker.

 

Dan maar eens benieuwd hoe onze belgische vrienden van Zornik het er vanaf gaan brengen. Koen Buysse en zijn kornuiten hoeven al lang geen introductie meer en dat was ook te merken aan de respons.  Ze worden dikwijls vergeleken met Muse en daar schuilt toch wel ergens waarheid in. Het was het eerste optreden na een lange break en tevens de promotie van hun nieuwe album  De energieke frontman heeft ons de indruk dat hij een ton speed genomen heeft, wat een drukte dit in tegenstelling tot de statistische houding van de rest van de groep. Met de aanwezigheid van een lul in het publiek had de zanger niet meer nodig om de nodige sexueel getinte moppen ten hore te brengen. Deze heren kwamen , zagen en overwonnen Hulst.

 

Therapy?, lang geleden dat ik deze Ieren nog eens aan het werk heb gezien. Eens benieuwd of ze nog zo krachtig en heerlijk klinken als vroeger. En ja hoor, het werd direct duidelijk, ze hebben nog niks van hun glans verloren, als een denderende trein gingen ze er van door, het ene nummer na het andere joegen ze er door, van Nowhere tot Die Laughing tot enkele nieuwere. Met ook een cover medley waarin onder andere I wanna be your dog te herkennen was deden hun reputatie alle eer aan. Blijkbaar hadden ze deze namiddag ook een akoestische set gespeeld in een kerk in Hulst die tot de verbeelding sprak. Ook Diane kwam ter gehore maar niet het alom gekende rustige maar eerder de ruigere versie. Therapy? staat er nog steeds en verdient het om terug meer aandacht te krijgen van de festivals.

 

Als headliner kwam de Nederlandse diva Anouk te voorschijn. Dat deze dame alombekend is en over keigoede nummers beschikt, staat als een kei boven water. Met een opener als Wigger verraste men direct al om zo rustig te beginnen , was dit een voorbode om het deze avond vrij rustig te houden. Nee hoor, men schakelde al vlug om naar de meer rockende nummers zoals Everything, Michel. Dat Anouk een podiumbeest is bleek al vlug, ze geraakte zelfs een beetje buiten adem, tja zo jong is ze nu ook niet meer he, al vond ik het bijna na elk nummer lipglossen er een beetje over, maar kom, diva streken heeft ze nu eenmaal. Anouk heeft een prachtige stem, daar kunner er weinig aan tippen om maar te zwijgen van haar presence.  Met daarbij songs als Killer Bee, Lost, Jerusalem en Nobody's Wife was dit zeker een waardige afsluiter.

 

Daarna was er nog een set met DJ Don Diablo, maar ik ben huiswaarts moe en tevreden teruggekeerd. Vestrock is zeker een festivalletje om in de gaten te houden, leuke locatie, fijne mensen, veel te doen. In het naar huis gaan nog de Silent stage gepasseerd, een DJ tent waar de luisteraars een koptelefoon moesten opzetten om naar de muziek te luisteren. Misschien een ideetje voor de talrijke dance festivals die uit de grond schieten om hun buren tevreden te houden. En natuurlijk kwam ik ook terug de heren van Blaas Of Glory tegen die Jump van Van Halen aan het bewerken waren, deze heren leken maar niet te stoppen.