Graspop Metal Meeting (Zondag): The Victory of the Core

Review:Festivals
  Jordy Sabels    23 juni 2015

Het einde van het grootste metalfeest van België is weer in zicht en toch zijn er nog heel wat toppers op komst. Met Parkway Drive, Texas in July en Terror stonden er nog drie bands op het programma die voor snoeiharde core konden zorgen en het publiek zouden kunnen verwennen met hun energieke performance. Aan de titel van het artikel te zien hebben ze dit ook gedaan, hieronder lezen jullie het verslag van zondag op GMM15:


Evil Invaders

Rustige wakker worden met een Belgische band van formaat zat er niet in tijdens Evil Invaders. Deze jonge Belgische wolven gaven namelijk het beste van zichzelf in de metaldome, waardoor je direct weggeblazen werd vanaf het begin. Het unieke aan deze band is – naast de heavymetalsound – de zangstem van de frontman, die op sporadische momenten ongekende hoogtes opzoekt. De high-pitched zang wordt geblend met een mengelkroes van verschillende snelle riffs, waardoor de band iets unieks op het podium brengt. Hopelijk zien we deze band nog meer aan het werk deze zomer, want ze verdienen een plaats op elke metalaffiche in België.

Parkway Drive

Als Knack al laaiend enthousiast wordt van een optreden dan kan je alleen maar vaststellen dat Parkway Drive het publiek en de pers heeft weggeblazen op Graspop. 35 000 man aan het hoofdpodium rond drie uur in de namiddag is op zich al een unicum, maar er daarnaast nog zo’n show van maken heeft de band alleen nog maar meer strepen doen verdienen. Deliver Me, Carrion en Karma zijn songs die ondertussen al gebombardeerd zijn tot meezingers. Het publiek ging volledig uit zijn dak, de grote van de moshpits was ongekend en bij elke breakdown ging elke hoofd op en neer. Zelfs het nieuwe nummer Vice Grip – dat naar mijn mening een pak melodischer is, door de afwezigheid van snedige breakdowns – klonk live bijzonder strak.

Parkway Drive kan – na hun aantreden op Graspop – dus nog altijd worden aanzien als een band met een sterk livereputatie. Daarnaast zijn ze – als je de grote van het publiek inschat – echt klaar voor een plek als subheadliner op de affiche van GMM16 of GMM17. Hopelijk is het binnen twee jaar ook echt zover, want dan sta wij zeker weer op de eerste rij.

(Foto: Robin Looy)

Texas In July

Als Scorpions zijn afscheid aankondigt dan kunnen we dat moeilijk geloofwaardig noemen, maar bij Texas In July klinkt dat redelijk serieus. Toen ze lieten uitschijnen dat dit de laatste show ging zijn Belgische bodem, konden we niet anders dan erbij zijn. Texas In July mag je gerust op het zelfde niveau zetten als August Burns Red. Deze twee bands brengen snedige metalcore, waarvan je oren beginnen te suizen door het veelvuldig gebruik van breakdowns en sporadisch terugkerende screams. Op Graspop gaven ze het beste van zichzelf, om het publiek nog eens op sublieme wijze een laatste keer van de band te laten genieten. Afscheid nemen op zo een straffe manier, daar kunnen The Scorpions nog iets van leren.

Lamb Of God

Een mix van trash, deathmetal en metalcore, is een mengeling van genres die niet kan mis gaan op een livepodium. Dat bewees Lamb Of God wederom tijdens hun optreden op Graspop, waar ze het publiek plezierde met loeihard gitaren van Amerikaans makelij. Het publiek verwennen deden ze vooral tijdens songs zoals Laid To Rest en Redneck, twee nummers die populair zijn bij het brede graspoppubliek. Lamb Of God op de mainstage is eens iets anders, maar geef ze mee toch maar in de Marquee. Het blijft een band waarbij de sound beter uitkomt in een gesloten omgeving.

(Foto: Dorien Goetschalckx)

Terror

Hardcore van de bovenste plank en dat vinden de bandleden van Terror ook zelf. Ze zijn de enige echte hardcore band, The Keepers of the hardcore faith. Ook zonder leadzanger Scott gaf de band het beste van zichzelf, het leek alsof de zanger nooit was weggeweest. De bassist nam de plek als invaller met verve in en zoals altijd maakte de mannen er een vet feestje van. Songs zoals Keepers Of The Faith, Keep Your Mouth Shut en Stick Tight werden door het publiek luidkeels meegebruld, terwijl ze in de mosh de persoon naast hen bijna het hoofd insloegen. Want dat is ook hardcore, moshpits waarin heel wat geweld verweven zit. Tot nog toe heb ik mij vooral onthouden in dit baldadige gedans, maar tijdens Terror kon ik niet anders dan een uitzondering maken. The Victory Of Hardcore, Terror op Graspop heeft de klus geklaard.

Children of Bodom

Als je vaste bezoeker bent van het festival in Dessel, kan het niet anders dan dat je deze band al eens aan het werk zag. Als er echter een keuze gemaakt moet worden tussen Within Temptation en Children of Bodom, is dat niet zo bijster moeilijk. Fins Extreme metal met een folky pagan touch krijgt altijd de voorkeur op emotionele melodische metal. Deze keuze bleek tijdens het optreden niet meer dan terecht. Het publiek keek geïnteresseerd toe alsof het de eerste keer was dat ze de band aan het werk zagen. Het enthousiasme werd op geen enkel moment bekoeld, de hele show werd er gedanst en gemosht alsof het einde van de wereld nabij was.

(Foto: Jens De Haes)

Cradle Of Filth

Een krachtige vrouwenstem achter een gebogen keyboard in combinatie met het luidkeels geroep van Danni Filth, is wat Cradle Of Filth tot een succes maakt. De screams van Danni Filth zijn compleet gestoord en maken een liveconcert van de band zeker de moeite waard. De zanger houdt zijn micro ongeveer een halve meter van zich vandaan en haalt nog steeds het onderste van zijn stem uit de kan. Daarnaast is de aangename verschijning van de backing vocaliste, ook een pluspunt. Haar verzachtende engelengezang heeft ervoor gezorgd dat het houdbaar bleef om naar het geheel van pompende drums en gitaren te blijven luisteren. Muziektechnisch is Cradle Of Filth misschien niet altijd even spectaculair, maar op zangtechnisch vlak zijn er maar weinig bands die hetzelfde niveau konden voorleggen op GMM15.

Faith No More

De vervanger van de Foo Fighters op Rock Werchter is niemand minder dan Faith No More en dat is na het concert op Graspop zeker geen slechte beslissing. Zoals in de preview blijft mijn mening dezelfde, Faith No More is eerder een Werchterband dan een Graspopband. Na het aantreden van Scorpions, was het echter niet zo heel moeilijk om er bovenuit te steken als headliner. Mike Patton gaf zoals steeds het beste van zichzelf, maar bleef met zijn gouden micro en witte outfit toch een vreemde eend in de bijt. Het publiek van GMM kon zeker genieten van zijn gekkigheden en klassiekers als Epic en Easy werden uiteraard warm ontvangen. Toch ben ik benieuwd hoe de sfeer op Rock Werchter zal zijn. Ik zal het donderdag weten, tijdens het bekijken van de waardige vervanger van de Foo Fighters.

Graspop 2015 zit er weer op en het is duidelijk dat het een succeseditie was. Het bier heeft weer gevloeid, de 150 000 aanwezigen kregen wederom geen ongelijk en GMM behoort meer dan ooit tot de grote festivals van België en bij uitbreiding Europa. Het evenement kan alleen maar blijven groeien, aangezien metal nooit zal sterven! Het ziet er dus rooskleurig uit voor de volgende edities, op naar Graspop Metal Meeting 2016!

(Foto: Dorien Goetschalckx)