De opener van Mainstage 1 was ook een Franse groep, waarvan al heel vlug blijkt waar Abraham de mosterd haalde. Vanaf de eerste tonen hoor je de invloed van AC/DC. Sticky Boys is al een 5-tal jaar bezig zichzelf een weg aan het banen in de wereld van de Rock ’n’ Roll, waar ze zelf gek van zijn. Hun 2de album, "Make Art" die verscheen in september 2014. Dat album zorgde voor een nokvolle kalender, maar voor Hellfest maakten ze graag een plaats vrij. Hun korte set gaat erin als zoete koek.

 

Vulcain krijgt in het land van de wijn en de kaas de naam van het Franse Motörhead te zijn. Dat lijkt me echter een te grote eer. Maar weer gaan de Franse uit de bol. 

 

Sylosis mag als eerste buitenlandse band het podium op. Deze trash/metal band is afkomstig uit het Engelse Reading. Je hoort er alle klassieke ingrediënten uit het genre, al brengen ze ook meer creatieve ofte  melodieuze accenten in hun nummers. 

 

We Are Harlot was een band waar ondergetekende naar uitkeek. Deze nieuwbakken band van de voormalige zanger van Asking Alexandria’s Danny Worsnop. De speelvreugde spatte eraf. Deze 4-koppige band brengt een mix van harde Rock overgoten met een sausje van Metal. Als apotheose brengen ze “Tie Your Mother Down” van Queen. Met "One More Night” gooien ze er nog een pittig nummer bij om het geslaagde optreden af te sluiten.

 

Armored Saint draait al mee van de jaren 80, en hebben wonderwel nog steeds dezelfde line-up. Voor deze band uit de USA is het hun eerste passage op Hellfest. Het openingsnummer van hun optreden is tevens het eerste nummer van hun laatste album. Win Hands Down van de gelijknamige langspeler is het begin van 40 minuten lekker klinkende Heavy Metal. Het 2de nummer is al een oudje. “March Of The Saint” klinkt evenwel nog evengoed als in 1984. Na 9 nummers is het feest alweer voorbij.

 

Godsmack vormt op Hellfest de brug naar de (voor)avond. De weide krijgt intussen wat meer volk te verwerken. Godsmack’s nieuwste “1000mph” krijgt de groeiende groep volk voor het podium snel met zich mee. Zodra de motoren die de intro van dat nummer voorafgaan, gaat het publiek uit zijn dak. De stevige riffs volgens elkaar in sneltempo op. Het mag toch enigszins vreemd zijn dat deze band vooralsnog niet het grote succes krijgt dien ze verdient. Maar met de (te korte) set van vandaag hebben ze alvast een schare nieuwe fans  opgebouwd.

 

Billy Idol leek me een beetje de vreemde eend in de bijt. Maar dat kan natuurlijk goed meevallen. 

Om met de deur in huis te vallen, dit optreden viel me zwaar tegen. De stem van Billy is zeker niet meer wat ze is geweest. Muzikaal was het nog te pruimen en als zijn grootste kaskrakers de revue passeren, veert het publiek op. Maar daarmee is alles ook gezegd. Jammer …

 

Ook dit optreden stelde me teleur. Lemmy is intussen op een respectabele leeftijd van 69 gekomen, meer dan waarschijnlijk tot zijn eigen grote verbazing. Maar je merkt dat het allemaal moeizaam verloopt. Als je ziet dat hij af en toe het zuurstofmasker krijgt toegediend, dan besef je al gauw dat optreden geen goed idee meer is. Het komt ook het optreden niet ten goede. Maar goed, het publiek krijgt wat het wil, en mag meebrullen op de allergrootste klassiekers van Lemmy. En hebben de fans niet altijd gelijk?

 

… wegens aanhoudende honger deze band ergens in de verte gehoord. Het nadeel van een dubbele MainStage is dat er tussen 2 optredens door maar 5 minuten zit (soms zelfs geen pauze). Als de nood dan hoog is mis je altijd iets. Dus moet een mens soms moeilijke keuzes maken. Op het scherm wel gezien dat er weer eens een ferme circle pit werd gevormd, dus zat het wel goed.

 

Nog een oude rat, maar deze keer héél andere koek. Ook hier weet je wat je mag verwachten, maar in tegenstelling tot Motörhead brengt Alice Cooper het er wel goed vanaf. Ook zijn band, met daarbij de bevallige Nita Strauss (bekend van The Iron Maidens) speelt op hoog niveau. De show is al jaren van hetzelfde laken een broek, maar toch kan je hiervan genieten. Ook hier worden de topnummers luidkeels mee gezongen. "No More Mr. Guy”, “Hey Stoopid”, "Welcome To My Nightmare”, “Poison(met stukken van Pink Floyd’s “Another Brick In The Wall”) en uiteraard "School’s Out” mogen op de setlist niet ontbreken. De onthoofding van Alice himself bij “I Love The Dead” is ook deze keer deel van de show, en het intussen talrijke publiek gaat uit de bol bij de beelden ervan. 

 

FFDP staat garant voor vette riffs, een rauwe brutale stem die wordt afgewisseld met cleane vocalen en een drum die tekeer gaat als eens stoomtrein. Kortom, een zeer hoog headbang gehalte …

De reactie aan het podium laat niet zoo zich wachten. De ene na de andere moshpit schiet op gang. En de band, die geniet ervan. Burn MF wordt zeer hard gesmaakt. Na een set van 60 minuten zit dit optreden er al op, en dat is veel te weinig. Deze band gaat nog hoger op de affiche komen, neem dat van me aan. Persoonlijk vond ik het best jammer dat ze “Wrong Side Of Heaven” niet speelden. Het past dan ook niet in de stevige set die deze heren ons voorschotelden. Mar het blijft één van de meest beklijvende videoclips van de laatste jaren. Ga gerust kijken op youtube …

 

Als “War Pigs” van Black Sabbath uit de luidsprekers schalt, gaat iedereen recht voor het optreden van de grootheden van de NWOBHM. “Dragonout" krijgt de eer om anderhalf uur Judas Priest op gang te schieten.  Bij de volgende is het al meteen raak. “Metal Gods” wordt luidkeels meegebruld. Rob Halford mag dan al niet meer van de jongste zijn, hij klinkt opvallend goed. Het gaat allemaal niet meer zoals in zijn jonge jaren, maar in vergelijking met een paar jaren geleden toen de passage van JP niet echt fameus was, is hij wel goed bij stem. Wel opvallend is dat RH tussen de nummers in van het podium weggaat, en dan in een andere gedaante terug opkomt. Bij Glenn Tipton en Tim Owens spat het speelplezier van hun gitaren. “Victims Of Change”, “Turbo Lover”, “Breaking The Law”, “Hell Bent For Leather”, “Painkiller” en uiteraard “Living After Midnight”. Iedere Metal liefhebber kent deze klassiekers, en werden dan ook uitbundig meegevierd met de band zelve. Een geslaagd optreden.

 

Je zag het al gans de dag, dat heel veel Hellfest’ers speciaal voor Slipknot waren gekomen vandaag. Van de 45000 bezoekers die er op vrijdag waren in Clisson, waren er zeker 35000 die naar dit concert hadden uitgekeken. Persoonlijk ben ik geen fan van deze band (vergeef het me) en is een verslag schrijven eigenlijk not done. Ik zag wel aan de grote menigte dat het goed was. Ik heb een goeie 20 minuten lang het optreden gevolgd, maar ben uiteindelijk toch weg gegaan. Er wachten nog 2 lange dagen …