Haken daarentegen kon me wel bekoren. Deze progressieve Rock Band kreeg een half uur om het weinige volk te overtuigen van hun kunnen. Jammer dat men deze band op een MainStage plaatst. Ze zouden meer dan waarschijnlijk beter tot hun recht komen in één van de tenten. Een band die ik ga opvolgen …

 

Motionless and The Buther Babies aan me laten voorbij gaan. Intussen ging de warmte op het terrein met een ruk ophoog. Ik heb een plaatsje opgezocht onder de bomen, om vanaf daar verder te kijken/luisteren naar de volgende bands op de MainStage. Het Noord-Ierse The Anwser zocht zijn inspiratie uit de 70’s jaren. Cream, Fleetwood Mac, The Allman Brothers, enz … 

 

Ghost Brigade staat garant voor een mix van diverse genres in het Metal genre. Je kan er dus niet echt een stempel op drukken. Je hoort er zowel invloeden van Metalcore, progressieve Rock als van Death en Doom. 

 

Bij de naam Ace Frehley gaat er bij velen een belletje rinkelen. Waar kennen we die naam toch van? Na wat opzoekwerk kom je dan bij de beginjaren van Kiss uit. In 1982 verliet hij echter Kiss, en richte een solo carrière op. Ace maakt Metal die duidelijk gericht is op de Amerikaanse markt. Backyard Babies gezien vanaf de signeer stand. Harde Rock ’n’ Roll. Best goeie set. Al zag je dat het publiek zat te wachten op Airbourne. 

Deze Australische band hoeft geen introductie meer. Je hoort ook dat ze de pap haalden bij hun landgenoten van AC/DC. Jammer genoeg werd hun set bij het 2de nummer onderbroken door een stroompanne. Maar Joel O’Keefe wist dat zeer goed op te lossen door een beetje met het publiek te dollen. En die konden hun pret niet op. Het hoeft geen uitleg dat toen de set verder werd gezet, men vooraan nog meer uit zijn dak ging. Nog dit , ondanks de stroompanne speelde Airbourne toch zijn set volledig uit. De voorzien pauze van 5 minuten tussen 2 optredens in werd dan maar weggelaten :-)

 

Nog een ietwat vreemde naam op de affiche te Clisson was L7. Deze band had tijdens de Grunge jaren 90 best wat succes hier ten land op Studio Brussel met als bekendste nummer : "Pretend We’re Dead”. De dames zijn nog maar net opnieuw begonnen nadat ze in 2001 de handdoek in de ring gooiden. Het dient gezegd te worden, hun set is vele keren harder dan hun bekendste “Pretend We’re Dead”. Een allegaartje aan  invloeden (punk, glam, garage en Metal) zorgen voor een eigen sound. De dames spelen op het warmste moment van de dag, het kwik klimt gezwind naar 29°, maar dat belet hen én het publiek niet om er vol in te vliegen.

 

Slash met Myles Kennedy is een meer dan geslaagd huwelijk. De kwaliteiten van Slash kent iedereen, maar de zang van Myles Kennedy is eveneens van zeer hoge kwaliteit. De dynamiek die deze heren uitstralen laat zich horen in opzwepende nummers die de kracht van pure Rock energie perfect weergeven.  Wel valt het op dat het grotendeels van het opgekomen publiek de nummers van Slash niet zo goed kent.  De Guns ’n’ Roses songs daarentegen worden uit volle borst meegezongen.  Nadien stond Killing Joke op de affiche, maar hiervan maakte ik gebruik om de inwendige mens wat te gaan versterken.

 

ZZ TOP stond 2 jaar terug ook o de affiche van Hellfest, maar de heren lieten geen goede indruk na op me toen. Het leek alsof ze gewoon hun ding kwamen doen, en toonden weinig interesse. Dit jaar werd ik aangenaam verrast door de 3 heren uit het verre Texas. De mix van Rock, Blues en Boogie vormen samen voor een swingende set. daar mogen de toppers “Gimme Al Your Lovin”, "Sharp Dressed Man” en “Legs” niet ontbreken. Ook de cover van Jimi Hendrickx “Foxy lady” zijn een streling voor het oor. Afsluiten moet met “Tush”. Zonder dat kan ZZ Top de bühne niet af. Heerlijke set …

 

Terwijl ZZ top zijn ding aan het doen was, zag je op al veel activiteit op het linker podium. En die was op zijn zachts gezegd nogal ongebruikelijk. Er werden witte bakken vol … bloemen aangesleept. Er werd een gigantisch wit gordijn opgehangen, en o ja, nog de nodige instrumenten van cross-over band uit San Francisco. Ongeveer 11 jaar geleden beslisten de band om er de brui aan te geven. Maar na deze lange periode was de drang te groot, en werd alsnog een nieuw album opgenomen. En daar moest vanzelfsprekend een uitgebreide toernee bij horen.

 

Waar ze bij hun vorige toer als … priesters opkwamen, verschenen ze nu in witte Indische klederdracht.

Openen werd gedaan met “Motherfucker” gevolgd door “Be Agrressive” en “Caffeïne”, beide uit het Angel Dust album. Met “Evidence” kreeg de volle weide het eerste rustige nummer. Die rust werd bruusk opgevolgd door het snoeiharde “Epic”. Eens te meer viel het op dat Mike Patton nog steeds een dijk van een zanger is. Hij bespeelt tevens als geen ander “zijn” publiek.  Met “Black Friday” krijgen we opnieuw een song uit hun nieuwste langspeelplaat. Tijdens “Midlife Crisis” komen er flarden van Boz Scaggs “Lowdown”. Wat een heerlijke entertainer is die Mike Patton. Van het energieke “The Gentle Art Of Making Enemies” gaat het over naar het mierzoete “Easy” om vervolgens weer keihard toe te slaan met “Seperation Anxiety”. “Ashes To Asges” is nog zo een wereldnummer die gesmaakt wordt door een intussen bomvolle weide. “Superhero” mag de set afsluiten voor de bidnummers er aan komen.

 

Even een korte pauze om op adem te komen.Daar mag “We Care A Lot” niet ontbreken. Maar de afsluiter is zo typisch FNM. In plaats van te kiezen voor een eigen nummer, gaan ze voor een Burt Bacharach. De weide wordt in slaap gewiegd … Ondanks het feit dat deze band misschien niet echt op een Metal festival thuishoort, heb ik hier met volle teugen van genoten. Heerlijk om eens een band te zien dai dwars ingaat tegen het genre.

 

 

Alle optredens stopten vanavond iets voor 23u00. Op alle schermen die verspreid over de podia hangen wordt om onze aandacht gevraagd. 10 jaar Hellfest, dat mag gevierd worden. Daar horen uiteraard wat cijfers bij : 10 jaar Hellfest, meer dan 1000 bands kwamen spelen, er werd meer dan 1.000.000 liter bier gedronken, 300 vrijwilligers en 600(!) werknemers die jaarlijks 600.00 uren bezig zijn met het festival. Alle decors worden gemaakt door meer dan 100 visuele artiesten, 100% onafhankelijk, Gemaakt door fans, voor de fans. Als afsluiter nog deze boodschap: “Thank You All, We Fucking Love You”.

Jullie makten van Clisson dé Rock stad van Frankrijk!!!

 

Dan volgde een 12 minuten lang durend vuurwerk, perfect georchestreerd op o.a. “Thunderstruck" van AC/DC, ”The Final Frontier" Van Iron Maiden, “Bohemian Rhapsody" van Queen en als laatste Slayer’s “Southside Of Heaven”. De hoeveelheid vuurwerk was immens. 

 

De Scorpions mochten dan mainstage 1 afsluiten. Maar voor ik dat concert ging bekijken, passeerde ik even in de Valley, waar onze landgenoten van Triggerfinger de zaak mochten afronden voor dag 2. En de Valley stond ook meer dan vol. Triggerfinger geniet bij onze zuiderburen ook veel succes. Als Belg mocht ik ook wel eens een beetje chauvinist zijn. Na een 4-tal nummers achter ik echter de tijd om eens te luisteren wat de heren uit Duitsland er vanaf brachten. Ik was het op tijd om de medley met oud werk mee te kunnen pikken. “Top Of The Bill”, “Steamrock Fever”, “Speedy’s Coming” en “Catch Your Train”. Ik besef dat de Scorpions bij het grote publiek vooral bekendheid hebben met hun tragere nummers, maar 4 is toch wat veel voor een optreden op een Metal festival. Maar goed, er werd opnieuw luidkeels mee gezongen … Ik wordt misschien iets te kieskeurig.

 

O ja, als iedereen dacht dat het vuurwerk die omstreeks 23u00 werd afgestoken voldoende was, die had het verkeerd voor. We kregen voor een 2de keer een schitterend vuurwerk. En de Scorpions speelden verder alsof er niets aan de hand was. het dient gezegd, nooit eerder meegemaakt. Maar indrukwekkend was het des te meer. 

 

“Big City Nights” en “Dynamite” deden vervolgens het vuur weer oplaaien. Uiteraard mocht drummer Kottak nog eens zijn ding doen. je kon die drumsolo van heel dichtbij volgen door de diverse GoPro camera’s die her en der op zijn drumset stonden. Het laatste nummer van de reguliere set was ouwe trouwe “Blackout”. We kregen echter maar 2 toegiften, zijnde de onvermijdelijke plakker “Still Loving You” en het rockende “Rock You Like A Hurricane”. Zouden ze nu echt met pensioen gaan? Of krijgen we een zoveelste afscheidstoer ;-)