Op deze zesde avond van de Lokerse Feesten leek het meeste volk te zijn afgekomen op '80s grootheden The Jesus and Mary Chain. Ze kwamen in Lokeren integraal hun tot een klassieker uitgegroeide album nog eens voorstellen: Psychocandy. Deze debuutplaat zorgde voor een ware aardverschuiving medio 1985. De band groeide uit tot een icoon van de jaren '80. Hun invloed op de hedendaagse muziek, vooral binnen o.a. het shoegaze-genre bijvoorbeeld, en hun impact in die jaren '80 zorgde er voor dat hun fanbasis tot op heden nog steeds staat als een huis. Dat bleek toen het plein plots heel goed gevuld stond tot ver achteraan bij het aantreden van de groep.
Dit was wel even anders om een uur of zeven toen La Muerte de avond mocht openen. Deze Brusselse band is een schoolvoorbeeld van bands die meer succes hadden in het buitenland dan in eigen land. Ze ontstonden in 1984 en profileerden zich als: "de ontbrekende schakel tussen Salvador Dalí en en The Stooges" Maar ook invloeden van The Birthday Party van Nick Cave zijn merkbaar binnen deze groep. In de tien jaar van hun bestaan bouwden ze een meer dan provocerende live reputatie op. In eigen land leek dat eerder te zorgen voor verontwaardigde blikken, in de rest van Europa werden ze op handen gedragen. Maar kijk er is ook leven na de dood. Want La Muerte lijkt klaar om de wereld weer aan hun voeten te krijgen. Tegenwoordig laten spilfiguren Du Marais en Dee-J zich op het podium omringen door drie jongere muzikanten: gitarist Michel Kirby en drummer Christian Z van Length of Time en bassist Tino De Martino van Channel Zero. Du Marais verscheen op het podium met uiteenlopende maskers en schreeuwde zijn keel schor. Met deze ene bedoeling, de duivels te ontbinden. Bovendien lijkt de kruisbestuiving tussen jong geweld en oude rotten in het vak weer eens te zorgen voor een heerlijke bol vuur die op de luisteraar wordt afgeschoten. Nee, deze heren tonen totaal geen medelijden met de arme fans die kwamen binnen sijpelen. La Muerte klinkt nog steeds, na al die jaren, als het gebulder van donder en bliksem bij klaarlichte hemel. Als een donkere wervelwind, klauwend en bijtend snoeide La Muerte ons de mond en kneep onze strot dicht. Dat is nu net waar we zaten op te wachten. Daarmee bewezen deze heren bovendien inderdaad, er is nog leven na La Muerte. Hoewel hun muziek nog het best gedijt in een obscure en donkere club, op het podium van de lokerse feesten lieten ze de zon even ondergaan, alsof de nacht vervroegd was ingetreden.
Ook Mark Lanegan zijn muziek gedijt best in het donker. Maar daar waar dit bij zijn voorganger is door snoeiharde uithalen, drijft Mark Lanegan en zijn band je eerder tot een staat van waanzin op een geheel andere manier. Vrij intimistisch, maar ook heel bezwerend lijkt Mark Lanegan er steeds in te slagen zijn publiek haast te hypnotiseren. Zijn stem en uitstraling laten je dan ook in een trance belanden, een wereld zien die bol staat van tranen en duisternis. Slaan zonder te pijnigen, knijpen zonder te wurgen. Dat is hoe je de muziek van Lanegan kan omschrijven. Net daardoor zorgt hij er telkens voor dat zelfs de meest kritische luisteraar uiteindelijk toch over de streep wordt getrokken. Na een trage start, leek hij gaandeweg toch de aanwezigen in zijn greep te krijgen, tot iedereen murw geslagen en verweesd achter bleef. Velen rondom mij keken raar op, niet goed weten wat er was gebeurd toen Mark naar goede gewoonte, zonder daar teveel woorden aan vuil te maken, het publiek bedankte op het einde van zijn set. En het podium verliet alsof er niets was gebeurd, waardoor een leegte ontstond die moeilijk op te vullen is. Maar net dat is de totaalbelevenis van een optreden van Mark Lanegan. Je als luisteraar eerst onderdompelen in een intensief bad, waarbij je kunt wegdromen ver van de realiteit. Om dan plots, zonder enige verwittiging, je te doen terugkeren naar de harde waarheid van het leven. Dat contrast tussen droom en werkelijkheid kan best heel confronterend zijn. Maar net dat gegeven maakt een optreden van Mark Lanegan zo uniek, en nog maar weinig voorgedaan. Dat was vroeger zo, dat was ook zo op de Lokerse Feesten.
We schreven het al in de introductie, het leek wel of het grootste deel van het publiek was gekomen voor The Jesus and Mary Chain. Deze jaren '80 helden mogen er dan al iets ouder uitzien, de vurigheid van toen zijn ze gelukkig niet kwijt geraakt. Zowel vocaal als wat instrumenten betreft slaan The Jesus and Mary Chain ook anno 2015 nog steeds wild om zich heen. De plaat Psychocandy bevat in ieder geval pareltjes van songs die een gehele generatie hebben beïnvloed. Maar ze werden ook niet routineus gebracht, maar met de nodige 'liefde voor de muziek'. Om het zo uit te drukken. Hoewel, lief is Jim Reid nog steeds niet. Zo sneerde hij naar de lichtman dat hij het gevoel had in een huiskamer te spelen, waarop de witte lichten wat wegvielen. Om eerlijk te zijn, door het eerder donkere verlichten kwam de muziek inderdaad veel sterker en intensiever over dan in dat witte licht. Net dat gedrenkt zijn in mist van donkere schaduwen, die als een walm van smerigheid over de aanhoorders heen drijven, zorgt er voor dat je de keel wordt dicht geknepen. Telkens opnieuw. De donkerrode lichtspots versterken dat gevoel gewoon nog meer. Maar The Jesus and Mary Chain bewezen anno 2015 vooral nog steeds een even grote impact te hebben op de fans, als toen. Doorheen het gehele concert hielden ze iedereen in een stevige greep, tot ver naar achter zag je mensen meedansen alsof het weer 1985 was. Tot ademloos toezien en genieten. Op het scherm zag je fans zelfs staan huilen, zo emotioneel en aangrijpend klonk The Jesus and Mary chain doorheen de gehele set. Elk van de songs werden dan ook gebracht alsof we in een tijdmachine terug waren geflitst, naar dertig jaar geleden. Zonder echter gedateerd te klinken. En met de vuurkracht van jonge wolven die nog alles moeten bewijzen.
Bovendien kreeg Lokeren er ook vijf extra nummers bovenop. Het luidkeels meegezongen April Skies tot Some Candy Talking, BLues from a Gun snoeiden nog even hard als toen. Verpulverend gingen ze diezelfde weg op met een machtig gebrachte Reverence. Alsof de laatste druppel bloed uit ons werd geknepen, sloeg The Jesus and Mary Chain ons nog één keer geheel murw. Zonder meer een trip naar het verleden, die we niet snel zullen vergeten.
Setlist:
Just Like Honey //The Living End //Taste the Floor //The Hardest Walk //Cut Dead //In a Hole //Taste of Cindy //Never Understand //Inside Me //Sowing Seeds //My Little Underground //You Trip Me Up //Something's Wrong //It's So Hard //April Skies //Head On //Blues From A Gun //Some Candy Talking //Reverence
Moeilijk om beter te doen na deze wervelwind van hoogtepunten lijkt het ons? Kaiser Chiefs hebben nochtans een ijzersterke live-reputatie. Ook al lijken ze te blijven tappen uit min of meer datzelfde vaatje. Het stoort allerminst. Ook al leek de band op de Lokerse Feesten in eerste instantie een wat vermoeide indruk na te laten. Na een wat trage start echter ontpopte frontman Ricky Wilson zich, naar goede gewoonte, weer tot volksmenner. De heel bewegelijke zanger dolde even met de cameraman, ging prompt op het drumstel staan en maande de aanwezigen aan duchtig mee te dansen. Hoewel het murw geslagen publiek in eerste instantie er stond op te kijken, gingen ze langzaam maar zeker lekker mee in deze trip. Net dit is altijd de grote verdienste geweest van Kaiser Chiefs. Hoe moeilijk het ook lijkt, het lukt hen telkens opnieuw een gehele festivalweide in vuur en vlam te zetten. Ook de Lokerse Feesten moesten er aan geloven. Nu op songs als Everything Is Average Nowadays en Ruffians on Parade tot de ultieme Kaiser Chiefs klassieker Ruby kan je bezwaarlijk blijven stil staan. Dit is niet alleen de verdienste van de charismatische frontman, de instrumentale omlijsting is minstens even belangrijk. Maar het is wel de zin voor entertainment van Wilson die er voor zorgen dat iedereen van vooraan, tot ver naar achter, over de streep worden getrokken. Na de eerder donkere trips van voorgaande artiesten, lijkt de zon weer te gaan schijnen achter de wolken. Door middel van een heel levendige set werd de zesde festivaldag afgesloten in een feestelijke stemming.
Voor de achterblijvers, zorgde DJ Eppo Janssens daarna voor die ultieme kers op de taart. Door een heel knappe set, zette hij nog één keer het plein geheel in vuur en vlam, om deze heel geslaagde avond in schoonheid af te sluiten. Uiteraard is Eppo iemand die muziek beluisterd 'vanuit het hart' dat straalt hij ook uit als DJ. Geen wonder dat ook de nog laatste pak aanwezigen overslag gingen.
