Alcatraz Metal Festival was aan zijn achtste editie toe. Na Vele jaren in de Brielpoort te Deinze besloot de organisatie enkele jaren geleden het festival 'outdoor' te laten doorgaan. Dit was alvast een schot in de roos, zo zou later blijken. Dit jaar ging het festival weer op een andere locatie, in Kortrijk, door. Het meest opvallend was vooral dat de gemoedelijke sfeer, die zo kenmerkend was voor Alcatraz Metal Festival, nog steeds overeind is gebleven. Het terrein is veel groter, daardoor was er plaats genoeg om te keuvelen. Circa 12.000 metalheads genoten met volle teugen, twee dagen lang, van kleppers als Nightwish, W.A.S.P, Michael Schenker, Behemoth, Venom, Overkill en Sabaton. Daardoor blijft het festival schipperen tussen het aanbieden van grote namen, binnen een kleinschaligere omgeving. Maar ondertussen is Alcatraz Metal Festival uitgegroeid tot een waardig en zelfs vrij groot festival in ons land. Naast de gemoedelijke sfeer opsnuiven, zagen we uiteraard ook optredens. Op deze eerste festivaldag was het vooral uitzien naar Michael Schenker , W.A.S.P, Nightwish en Overkill. Maar de andere acts moesten voor deze kleppers zeker niet onderdoen, zo zou later blijken.
Wolf
De spits afbijten, het festival inzetten als eerste act, het is altijd een moeilijke opgave. Het publiek sijpelt nog binnen, is op zoek naar de bar of moet nog aanschuiven voor drank jetons. De Zweedse formatie Wolf timmert al zo'n 20 jaar aan de weg. In al die jaren leken ze wel goed te boeren, maar niet echt door te breken naar een groot publiek toe. Het hoe en waarom is voor velen een raadsel. Want hun aanstekelijke heavy Metal, in het verlengde van Saxon, Accept, Judas Priest, Mercyful Fate en Iron Maiden zou iedere metalhead over de streep moeten trekken. Ook op het podium blijkt inderdaad dat hun muziek je ergens raakt, en dat is zeker een pluspunt. Maar nergens stijgt het boven de middelmatigheid uit. We zouden haast zeggen ''een dertien in een dozijn gevoel'' overvalt ons een beetje. Dit is echter deze band tekort doen. Wat ons echter vooral opviel, de heren kunnen een potje gitaar spelen. Zo imponeerde de zanger/gitarist met een Flying V gitaar, waaruit hij heel knappe klanken wist te brengen. Kortom, Wolf heeft zeker potentieel, en leek als opwarmer er uiteindelijk toch voor de zorgen dat het lont werd aangestoken.
Armored Saint
Ondanks hun vele jaren van dienst is Armored Saint nooit echt doorgebroken naar het grote publiek toe. Ook al kregen de heren erkenning binnen het thrash metal gebeuren. Zo weigerde zanger John Bush een aanbod van Metallica, ten tijde van Ride the Lightning. Hij ging later wel even bij Anthrax tot voormalige zanger Joey Belladonna zich weer bij de band voegde. Armored Saint kwam hun nieuwste plaat Win Hands Down aan het publiek voorstellen. Zanger Bush, ondertussen 52 jaar, ontpopte zich tot een ware 'spring in het veld'. Hij holde van de ene kant naar de andere kant van het podium, en klom zelfs in de mast naast het podium. Zo zweepte hij het publiek op om mee te doen. Dat was geen gemakkelijke opgave want in eerste instantie stond velen er maar wat op te kijken hadden we de indruk. Maar gaandeweg ging iedereen toch gewillig mee in deze wervelwind. Naast de geweldig sterke vocale aankleding, viel bovendien het technisch hoogstaande gitaarspel nog het meest op. Tijdens de gehele set werd er vooral heel strak gespeeld, en kregen we een soort technische thrash metal waarvan de haren op onze armen overeind kwamen. Naast de charismatisch zanger, die met zijn podiumact uiteindelijk iedereen kon doen dansen en bewegen, lijkt dit aantreden van Armored Saint naderhand zelfs uit te zijn gegroeid tot één van de absolute hoogtepunten van het festival. Leuke anekdote: Bij Can U Deliver kregen we een heel jonge gitarist op het podium te zien.Het bleek de zoon te zijn van zanger John Bush. De jongeman kweet zich met brio van zijn 'werk' en kon naast een potje gitaar spelen, ook wel heel goed zingen zo bleek. De toekomst van de band lijkt bij deze verzekerd?
Death Angel
De Californische band Death Angel zag het levenslicht in 1987, en is ondertussen uitgegroeid tot een legendarische thrash metal band. Van de originele bezetting schieten enkel zanger Mark Osegueda en Rob Cavestany nog over. De band stond al een paar keer op Alcatraz Metal Festival en heeft nog nooit ontgoocheld. Naast hun schitterende livereputatie, zijn de heren ook steeds platen blijven uitbrengen. En dit bleken één voor één pareltjes te zijn, ook in de laatste jaren. Daar waar veel bands flauwe afkooksels van zichzelf dreigen te worden, blijkt Death Angel zichzelf nog steeds heruit te vinden. Het siert hen. Ook op het podium zorgt de kruisbestuiving tussen oude rotten in het vak en toch wat jonger geweld, voor de extra vuurkracht om ervoor te zorgen dat iedereen weer overslag gaat. Bovendien blijken ook de nieuwe songs te staan als een huis. Ook blijken de heren één voor één virtuozen te zijn in het bespelen van hun instrumenten. Maar vooral stralen ze nog steeds, na al die jaren, een spelplezier uit van jonge wolven die nog alles moeten bewijzen. Death Angel heeft in het verleden al verschillende keren dit festival in vuur en vlam gezet, ze deden het nu weer eens fijntjes over. Altijd goed deze mannen uit San Francisco. Ook nu weer!
Moonspell
We geven het toe, wij zijn al fan van Moonspell van in het prille begin. Wie echter zat te wachten op oude kleppers, kwam een beetje bedrogen uit. Buiten links en rechts een paar songs uit het verleden, werd er vooral geput uit de recente plaat Extinct. De grote sterkte van Moonspell is de luisteraar onderdompelen in een soort doomsfeertje. Op deze donkere achtergrond weet zanger Fernando Ribero zich telkens te ontpoppen tot een bezwerende duistere priester. De muziek van Moonspell floreert daarom nog het best in het donker. Dat was helaas te merken, want op dit warme namiddag uur, in de blakende zon kwam het niet volledig tot zijn recht. En toch voelen we rillingen over onze rug lopen bij songs als Alma Mater of Medusalem. Momenten waarop het aanvoelt alsof prompt de duisternis gaat invallen. Daardoor kunnen we stellen dat dit aantreden van Moonspell ons alsnog kon bekoren, met vallen en opstaan. Maar het blijft een feit, deze muziek hoort in het donker waar de nummers je nog dieper raken dan op klaarlichte dag.
Queensrÿche
Op Alcatraz Metal Fest staan ook bands die we het label 'legendarisch' mogen opkleven. Queensrÿche mogen we zeker en vast tot deze categorie rekenen. Sinds medio jaren '80 timmeren deze heren al aan de weg. Tegenwoordig kwam Queensrÿche vooral in het nieuws door de ruzie tot juridische steekspelletjes met voormalige frontman Geoff Tate. Maar die problemen lijken nu van de baan en Queensrÿche, met Todd La Torre (ex-Crimson Glory) als huidige frontman, kunnen zich nu concentreren op muziek maken en optreden. Ook op Alcatraz Metal Festival blijkt nog maar eens de hoogstaande technische bagage van gitaristen Parker Lundgren en Michael Wilton. Beide ontpoppen zich, door knappe solo's, tot ware virtuozen. De ene vuurpijl na de andere schieten ze naar het publiek af. Daarbovenop is er de nog altijd goed bij stem zijnde Todd. Waardoor we kunnen stellen dat Queensrÿche hier een vooral technisch hoogstaand concert neerzet, waarop je als fan hevig headbangend de avond kan ingaan. In deze circa drie kwartier bewezen deze heren na al die jaren nog steeds te staan als een huis.
Michael Schenker's Temple of Rock
De Duitse gitarist Michael Schenker wordt tot op heden nog steeds gezien als één van de grootst gitaarvirtuozen op deze aardkloot. Niet alleen door zijn activiteiten bij o.a. Scorpions en U.F.O., ook met zijn eigen project Michael Schenker Group gooide hij hoge ogen. Ook nu weer weet Schenker zich te omringen door heel bekwame muzikanten. Maar het dient gezegd, hij trekt gewild of niet, de meeste aandacht naar zich toe. Hoezeer de zangkwaliteiten van Dougie White wel in het oog springen, en de andere muzikanten hun best doen te schitterend, het zijn dus vooral die verduiveld knappe solo's van Schenker die het publiek doen rechtveren. En de haren op onze armen doen rechtkomen. Na een knappe start met Doctor, Doctor (U.F.O) wordt vooral gegrasduind in het meest recente oeuvre. Deze songs hebben wellicht niet dezelfde impact als kleppers van voornoemde U.F.O. of Scorpions, maar mogen er best zijn. Ook Scorpions songs mochten op Alcatraz niet ontbreken. Zo kregen we een overweldigende versie van Love Drive en Rock You Like a Hurricane. Waarbij we weer niet voorbij konden aan het bewijs dat Michael Schenker niet voor niets onder de categorie ''beste gitaristen van de wereld '' wordt ondergebracht. Iemand vertelde me naderhand ''het is niet meer zoals vroeger'', dat is wel zo. Maar laat ons eerlijk zijn, ook wij als iets oudere wordende reporter, zijn fysiek ook niet meer als vroeger.
Overkill
Binnen het Thrash Metal gebeuren mag Overkill gezien worden als ware vaandeldrager. Ondertussen blijven deze heren koppig hun eigen gang gaan. Pure Thrash Metal brengen, zonder daar meer of minder aan toe te voegen. In het verleden bleek Overkill ervoor te zorgen dat menig tiener met een dikke middelvinger in de lucht, heftig begon te rebelleren. De tieners van toen mogen ondertussen brave burgervaders zijn geworden, aan de heftige reacties en moshpits te zien bij Overkill lijkt de lekker old school aanpak nog steeds te zorgen voor een onverminderde portie energie die over de festivalweide werd tentoon gespreid. Ook de nieuwe songs gingen erin als zoete broodjes. maar vooral bij kleppers als Rotten to the Core en Hello from the Gutter ging het dak er pas volledig af. Het zijn dan ook één voor één lijfliederen voor een volledige generatie thrash metal fans. Songs die zelfs nu nog steeds hun impact niet hebben verloren. Afgesloten werd met de ultieme klepper Fuck You, luidkeels meegezongen met een middenvinger in de lucht, door het publiek. Overkill blijft er na al die jaren nog steeds in te slagen om het publiek aan te zetten tot tegen heilige huisjes stampen, en keet schoppen. Maar dan in de vorm van een ferme moshpit en een straf Thrash Metal feestje bouwen.
W.A.S.P.
Vorig jaar waren we onder de indruk van het 'old school heavy metal feestje' dat W.A.S.P. ons bracht. Blackie Lawless en zijn kornuiten bleken toen, ondanks de vele jaren van dienst, nog steeds te spelen als jonge wolven die nog alles moeten bewijzen. Ook nu was het weer een feestje voor gitaarfans, om lekker op te headbangen. Wild Child, L.O.V.E. Machine tot I Wanne be somebody werden door het publiek luidkeels meegebruld. Leek W.A.S.P in eerste instantie wat teveel de routineuze tour op te gaan, dan sloeg naarmate de set vorderde de vlam geheel in de pan. We kunnen uiteraard ook niet voorbij aan de knappe gitaar riffs, die menig jongeling in die jaren '80 een waar kippenvelmoment bezorgde, medio 2015 is dit nog steeds het geval. Kortom, W.A.S.P mag dan niet meer vernieuwend klinken, ze staan ondertussen nog steeds als een huis. We kregen dus vooral een terugkeer naar de tijd, die ons een tweede jaar op rij enorm is bevallen. Meer moet dat niet zijn, toch?
Trivium
Trivium schippert al veel jaren tussen Metalcore en Thrash Metal. In het verleden zagen we ze aan het werk in Ancienne Belgique en waren vooral onder de indruk van de heel energieke aanpak. Ook op Alcatraz Metal festival leek Trivium weer voor een harde en strakke aanpak te kiezen. Nummers als Strife, Watch the World Burn en Blind Leading the Blind blijven wel ergens hangen, het zijn dan ook één voor één kleppers van formaat. Het leek deze keer echter wel alsof de heren van Trivium eerder routineus hun set stonden af te werken. Die set blijkt trouwens ook wat ingekort, ze waren iets later begonnen dan gepland. De eerste rijen genoten zichtbaar met volle teugen, wij waren deze keer echter iets minder overtuigd. Of lagen onze verwachtingen gezien dat schitterende concert in het verleden net iets te hoog? Dit aantreden op Alcatraz Metal Festival kunnen we bestempelen als vrij goed, en lekker strak. Maar dus net iets te routineus, kort en net niet overtuigend genoeg om ons met een 'woow' gevoel naar huis te sturen, als toen. Jammer.
Nightwish
De Finse band Nightwish, met vrouwelijke vocalen en theatrale aankleding, heeft een vrij moeilijke periode achter de rug. Na het vertrek van boegbeeld Tarja werd Anette Olzon binnen gehaald maar die kon niet echt bevestigen. Het zag er even niet zo goed uit voor Nightwish maar met de hulp van voormalige After Forever / ReVamp zangeres Floor Jansen lijkt een nieuwe frisse wind te waaien doorheen de groep. Ondertussen bewezen ze met Floor een dame in huis te hebben gehaald die wellicht Tarja niet kan doen vergeten, maar in de voetsporen van deze laatste de band terug op rails heeft kunnen brengen. Dat bewezen ze nog twee jaar geleden toen ze met veel brio al Alcatraz Metal Fest mochten afsluiten. Ook nu was het uitzien naar hoe ze het er zouden afbrengen. Al vanaf de eerste song werden vlammenwerpers bovengehaald. Floor ontpopte zich tot een waren volksmenner, ze zag er trouwens ook heel bekoorlijk uit. Maar bovenal is het showelement heel belangrijk bij Nightwish. Vlammenwerpers, vuurwerk, pyro’s en andere visuele aspecten zorgen dat je ogen tekort komt. Maar bovenal blijft de instrumentale en vocale aankleding binnen dat alles stevig overeind staan. Hoogtepunten waren er meer dan genoeg, Amaranth, She is My sin tot Stargazers het zijn één voor één nummers die je diep weten te raken. Neem daarbij de prachtige visuele effecten, en je krijgt een show voorgeschoteld die tot de puntjes is afgewerkt. Maar , en dat is heel belangrijk, het is ook niet zo dat je het gevoel krijgt dat Nightwish routineus speelt. Nee, ze brengen al die songs met veel liefde, het spelplezier druipt er gewoon af. De band mag nog terugkomen voor een heel gedreven bisronde en heeft hiermee bewezen dat ze binnen het ''female voice metal gebeuren'' nog steeds op een eenzame hoogte staan. Ook medio 2015 is dit nog steeds het geval...
Setlist:
Shudder Before the Beautiful //Yours Is an Empty Hope //Amaranth //She Is My Sin //My Walden //Élan //Weak Fantasy //Storytime //I Want My Tears Back //Stargazers //Sleeping Sun //The Greatest Show on Earth ///Encore: ///Ghost Love Score //Last Ride of the Day //The Greatest Show on Earth Chapter IV: The Understanding //The Greatest Show on Earth Chapter V: Sea-Worn Driftwood
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
