Na een deugddoende nachtrust, zakten we al vrij vroeg in de ochtend af naar Kortrijk voor de tweede festivaldag van Alcatraz Metal Festival. Bij het binnentreden vielen vooral het grote aantal T-shirts van Sabaton op, de healiner van deze tweede dag. Ondanks het feit dat ze inderdaad zo een beetje de publiekstrekker kunnen genoemd worden, bleken alle metal fans echter vooral te komen voor het totaalpakket. De dag zag er, op papier, trouwens al vanaf de vroege uurtjes interessant uit met o.a. Powerwolf , die als tweede act aantraden, en kleppers binnen het genre als Behemoth en Carcass. Onze bevindingen van deze tweede festivaldag lezen jullie hieronder.
D.A.D.
D.A.D. moest hun oorspronkelijke naam afkorten, wegens klachten van de Amerikaanse pretfabriek Disneyland. Want ja, op hun debuut Call Of The Wild (1986) noemden deze Denen zich nog doodleuk, Disneyland After Dark. Dat stond trouwens ook te lezen in grote letters achteraan het podium. Deze eigenzinnige rockers kunnen niet alleen een potje rocken. Ze presenteren zichzelf ook met grappige kledij, tot een zanger in piratenuitrusting toe. De combinatie tussen de nodige dosis humor, verkleedpartijen en een knap staaltje van puur en onversneden hardrock doet het al heel goed opgekomen publiek reeds vroeg in de ochtend volledig uit zijn dak gaan. De set duurt daardoor zelfs iets langer dan gepland. Ook op dat vlak blijkt D.A.D. eigenzinnig hun eigen ding doen. Catchy rocksongs waar je bezwaarlijk op stil kan blijven staan is zo een beetje de rode draad doorheen het concert van D.A.D. En daarmee was de toon gezet, naar de rest van de dag en avond toe.
Powerwolf
Het viel op dat de festivalweide al heel vol was gelopen ondertussen. Dit zal in grote mate wel te maken hebben met de theatrale rockshow van Powerwolf. De band ontstond reeds in 2003, en bestaan naast de gebroeders Matthew en Charles Greywolf uit de excentrieke Attila Dorn. Die met zijn operastem heel goed past bij de power metal die deze heren brengen. Ook hun laatste album Blessed & Possessed kon bij ons op veel bijval rekenen. We schreven erover:Powerwolf is een band die je vooral live aan het werk dient te zien. Hoezeer elk van die songs je op plaat kunnen bekoren, passen ze zeker en vast op het podium. Met de visuele effecten die deze heren telkens tentoon weten te spreiden. Komen ze pas echt tot hun recht. Nu, dat blijkt ook te kloppen. De verkleedpartijen, geschminkte gezichten en interactie naar het publiek toe doen ons in een, zoals ze het zelf aangeven, metal eucharistie belanden. Powerwolf gebruikt daarvoor gedoodverfde ingrediënten, waardoor je zou kunnen stellen dat het ooit is voorgedaan. Maar net door die kruisbestuiving van opera stem, snoeiende gitaren, en toch wel beklijvende soort eucharistieviering dat we hier te horen en zien krijgen, is dit concert toch wel een vrij unieke belevenis waar iedereen met volle teugen leek van te genieten. Waaronder wij.
Death (DTA)
Na deze heel sterke start leek het moeilijk beter te presteren. Met Death (DTA) stond echter weer eens een legendarische band op het podium. Gitarist Chuck Schuldiner, helaas in 2001 overleden, zette zo een beetje het death metal genre op de kaart dankzij geweldige klassiekers als Scream Bloody Gore(1987) en Leprosy (1988). Na het overlijden van Chuck, brachten ex-bandleden twee jaar geleden alle albums terug uit. Het resulteerde uiteindelijk in een tournee, die hen dus ook naar Alcatraz Metal Festival brengt. Het mag duidelijk zijn, Chuck is onvervangbaar, maar wat Death (DTA) hier bracht benaderde het origineel heel griezelig. Door een tot de puntjes uitgewerkte set, waarvan de technische aanpak je kippenvel bezorgde, zorgde Death (DTA) ervoor dat elk haartje op onze armen weer recht kwamen te staan. Bij elke gitaarriff of snoeiharde drum voelde je gewoon dat de geest van Chuck aanwezig was en met een brede glimlach zat mee te headbangen. Uiteraard kan de band zonder problemen putten uit een schat van Death Metal klassiekers, maar ze brengen die dan ook met het nodige spelplezier en respect voor hun overleden frontman. Zonder meer een gedenkwaardig concert van deze levende legendes, en uiteraard een heel intens en schitterend eerbetoon.
Annihilator
Wat het concert van Annihilator betreft kunnen we heel kort zijn. Ze begonnen door technische problemen wat later aan hun set dan gepland, om niet te zeggen veel later. Na twee, of drie songs, gaven ze er zonder ook maar terug te komen de brui aan. Een medewerker deelde fijntjes mee dat de band wegens de aanhoudende technische problemen niet meer wilde aantreden. Enige geruchten en andere verhalen naderhand gaven niet echt een uitsluitsel van wat er echt zou zijn gebeurd. Annihilator treedy op 6 november aan in De Kreun, Kortrijk. Voor de fans een herkansing... maar dat de band zelf niet de moeite deed om zicht ter plaatse te excuseren tegenover hun fans, viel terecht niet in goede aarde.
Carcass
Door het vroegtijdig stopzetten van de set van Annihilator kon Carcass op het geplande uur aantreden. Binnen het grind/death metal gebeuren zijn deze heren uitgegroeid tot ware grondleggers. Reek of Putrefaction (1988),Symphonies of Sickness (1989) Necroticism (1991) en Heartwork (1993). Het zijn allen platen die uitgegroeid zijn tot ware klassiekers binnen het genre. De groep hield er medio 1995 mee op, maar in 2007 gaven ze plots enkele reünieconcerten. Het resulteerde zelfs in een nieuw album Surgical Steel. (2013). Het leek wel alsof Carcass nooit was weggeweest. In de Ancienne Belgique traden ze aan samen aan met Amon Amarth, in datzelfde jaar. We schreven hierover: Stevige uithalen, lange solo's die je verweesd achterlaten, het was allemaal aanwezig. Ook de nieuwe nummers zoals 1985 of Cadaver Pouch Conveyor System vielen in de smaak en moesten niet onderdoen voor het oudere werk. Daarnaast waren er vaak tot de verbeelding sprekende beelden te zien die de intensiteit nog versterkten, maar de aandacht lag duidelijk bij de muzikale aankleding. Het resultaat was een potje stevig headbangen, maar ook de eerste moshpits waren bij dezen een feit. Carcass kwam, zag en overwon alsof ze nooit weg zijn geweest. Een optreden dat wel degelijk mag gezien worden als headliner waardig.
Ook op Alcatraz Metal Fest legde Carcass de lat weer vrij hoog. Veel bindteksten kregen we niet, maar Jeff Walker en de zijnen lieten vooral de muziek voor zich spreken. De langgerekte solo's, die bij sommige concerten kunnen aanzetten tot het onderdrukken van een geeuw, storen allerminst bij Carcass. Net door de technische verfijnde manier van spelen, en de impact die het heeft op de luisteraar blijf je gewoon meegaan in deze trip. Bovendien blijken ook de nieuwere songs nog steeds te staan als een huis. Carcass lijken hiermee bewezen te hebben dat een reünie niet altijd moet uitmonden in een zoveelste flauw afkooksel van ooit, integendeel. Knap staaltje technisch vernuft met de nodige vuurkracht gebracht, dat is wat we voorgeschoteld kregen.
Behemoth
Je zou haast denken ''het kan niet meer beter''. Maar dat was buiten de Poolse Blackened Death Metal band Behemoth gerekend. Geschminkte gezichten, satanische tekens, omgekeerde kruisen die in brand werden gestoken. Tot het spuwen van bloed. Naast de heel griezelige muziek is de visuele aankleding ook heel belangrijk bij Behemoth. Vanaf de eerste noten bewezen deze heren nog steeds heel sterk in het zadel te zitten, en kleppers te zijn en blijven binnen het black metal genre. We kregen niet alleen een spervuur van snoeiharde, duistere songs over ons heen. Waarbij niet alleen de instrumentale aankleding je angstaanvallen bezorgt, maar ook de stem van Nergal je rillingen bezorgt tot op de bot. Blijkbaar is de frontman goed genezen van zijn leukemie? Het was alvast niet te merken dat hij ziek is geweest. Behemoth stond scherp en strak te spelen, en slaagde erin iedereen geheel murw te slaan. Hoewel het nog klaarlichte dag was, leek het wel alsof dat de maan de zon zou gaan verduisteren en doen drenken in het bloed van de hel. Over die hel gesproken, het leek inderdaad een trip naar de diepste kerkers van deze Hel waar we werden in ondergedompeld. Door middel van een heel gevarieerde selectie van nieuwe songs en oudere kleppers slaagde Behemoth erin ons heel diep te doen wegzinken tot het vuur van die hel aan onze hielen likte. Hoogtepunten genoeg, eigenlijk was de gehele set van begin tot einde puur genieten geblazen. Voor wie dit concert moest hebben gemist, Behemoth komen zondag 7 februari 2016 naar TRIX in Antwerpen, een niet te missen ervaring lijkt het ons.
Accept
Uit een heel ander vaatje werd getapt door Accept. Wie kent niet Metal Heart, Fast as a shark en Balls to the wall? Een voor één heavy metal kleppers die door verschillende generaties worden mee gebruld. Het dient gezegd, ook zonder Udo Dirkschneider blijken deze Duitsers ook nog steeds te staan als een huis. Er werd ook voldoende geput uit het nieuwe album, dat trouwens niet moet onderdoen voor het oudere werk van Accept. Hoewel niet vernieuwend, het blijft toch een feit dat Accept met eenvoudige heavy metal songs een publiek geheel kan inpakken, dat was vroeger zo dat is nog steeds het geval. Zowel bij die nieuwe songs als die oudere kleppers ging het publiek gewillig mee. Dat elk van die songs zo een beetje op elkaar lijken, het deert de aanwezigen allerminste. Uiteraard is het vooral bij de klassiekers, en vooral Balls to the Wall - hoe kan het anders - dat het dak er geheel afgaat. De vuisten gaan de lucht in en het refrein wordt door duizenden kelen mee gebruld. Tot ver achteraan geniet elke heavy metal fan met volle teugen. Hoewel hun concerten bol staan van de vele heavy metal clichés, dient het gezegd, Accept laat niemand op Alcatraz Metal Festival onberoerd. Wie zijn wij om het publiek ongelijk te geven?
Venom
Welcome to Hell, Black Metal en At War with Satan: Het zijn metalklassiekers die wellicht iedereen wel zal kennen. Venom bleef door de jaren heen mooi schipperen tussen black metal en thrash metal. De band onder leiding van Cronos heeft grensverleggend werk verricht en vele andere bands kunnen beïnvloeden. Het was dan ook reikhalzend uitzien naar hun aantreden op Alcatraz Metal Fest. Venom blijkt nog steeds diezelfde vuurkracht naar voor te kunnen brengen als vroeger.. Cronos blijkt bovendien nog steeds goed bij stem. De band raasde als een sneltrein over het publiek heen, die weer eens overgingen tot een zoveelste potje mosh en crowdsurfen. Het spelplezier droop er gewoon af bij Venom en dat had zijn uitwerking op de aanwezigen. Hoogtepunten? Uiteraard de ultieme klassieker Black Metal. Maar ook In League with Satan, dat wordt meegezongen door Nergal van Behemoth, blijkt een schot in de roos. Het publiek gaat volledig uit zijn dak hierop. Venom heeft geen visuele effecten nodig om te bekoren. Gewoon scherp uithalen, het publiek bij de strot grijpen en niet meer loslaten. Wij bleven verweesd achter na deze wervelwind die over de hoofden heen ging. Knappe performance van een band die na al die jaren nog steeds staan als een huis.
Sabaton
Voor het optreden van Sabaton kunnen we gewoon even grasduinen doorheen onze vorige recensies. Veel is er niet veranderd aan de manier waarop deze Zweedse band het publiek inpakt. Uiteraard, waarom een concept dat werkt veranderen. En toch is er links en rechts wel iets anders merkbaar dan gewoonlijk. Er stond bijvoorbeeld een grote tank op het podium, verwijzingen naar oorlogen en zo is een onderdeel van de muziek van Sabaton. Ondanks de zoveel herhalingen blijft het Belgische publiek gewoon zwichten voor de Zweden, zo bleek nu weer. Het was ons al vanaf het begin opgevallen, aan de enorm veel Sabaton t-shirts te zien. Nu, wie zijn wij om de fans tegen te spreken. Op de intro van The Final Countdown, - ja weeral - betrad de band met veel show en poses. De charismatische zanger Joakim Brodén is een volksmenner. Hij weet gewoon perfect hoe zijn publiek te bespelen, verwijzingen naar de Oorlog in ons land kwamen ook nu weer boven drijven. Het publiek werd gewoon wild. Hoe het komt, we weten het niet, maar telkens opnieuw gaat het dak eraf bij een aantreden van Sabaton. Jong en oud staan van begin tot einde mee te brullen, vuist in de lucht of heftig te headbangen. Nu ja songs als Carolus Rex, The art of War tot Attero Dominatus zijn meezingers van formaat, waarop je bezwaarlijk kan blijven stil staan. Het publiek riep ook om Swedish Pagans en kreeg dat, met de nodige clichés en veel gepraat ertussen.
Daar knelt een beetje het schoentje bij Sabaton. We houden wel van bands die hun publiek entertainen, maar bij Sabaton houdt het gewoon niet op. Zo is er weer dat spelletje tussen de gitaristen en frontman, waarbij de gitaristen bewijzen net iets beter gitaar te kunnen spelen. Of de vele spelletjes die worden gespeeld met het publiek. Het haalt de drive wat uit het concert. Maar daardoor ligt ook het showgehalte wel heel hoog. Ook komt er nu weer veel vuurwerk en vlammen aan te pas. Zoals elk festival 'afsluit met een feestje' zorgde Sabaton er dan ook, naar goede gewoonte voor om het festival in feestelijke stemming af te sluiten. We schreven het reeds, wie zijn wij om het publiek ongelijk te geven?
Setlist:
The Final Countdown (Europe song) // The March to War // Ghost Division //To Hell and Back //Carolus Rex //No Bullets Fly //Swedish Pagans //Wolfpack //Resist and Bite //Far from the Fame //Panzerkampf //Screaming Eagles //The Art of War //Attero Dominatus ///Encore:/// Night Witches //Primo Victoria //Metal Crüe //Dead Soldier's Waltz //Masters of the World
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
