Als ik Dranouter in één woord zou moeten samenvatten, dan zou het wel ‘divers’ zijn. Jong en oud trekt naar het pittoreske dorpje in West-Vlaanderen voor drie dagen pure sfeer. Heel het dorp leeft op wanneer bussen volk toestromen: de lokale cafeetjes zetten hun terrasjes klaar, de ietwat oudere dorpelingen zetten hun stoeltjes buiten en kraampjes met eten rijzen als paddenstoelen uit de grond. Helaas moest jullie reporter van dienst vrijdag nog werken, dus het heeft tot zaterdag geduurd eer ik mijn eerste stapjes in West-Vlaanderen zette. Wat zijn die mensen vriendelijk! Zelden ergens naartoe ‘gereisd’ waar de mensen van heen- tot terugrit zo’n toonbeeld van vriendelijkheid zijn. Op de trein werd ik al aangesproken door een vrouw die vroeg of ik helemaal alleen naar Dranouter ging. Daar ondergetekende ook effectief de grote sprong had gewaagd om enkel met een tentje en zonder compagnie te vertrekken, gaf ze mij al meteen haar telefoonnummer in het geval er toch iets zou gebeuren. Verder ontmoette ik nog een vriendelijke jongeman die samen met mij de bus nam, en zo belandde ik op zaterdagmiddag dan toch op de camping van het festival.
Alleen naar Dranouter trekken wou dus ook zeggen: alleen kamperen én vooral alleen die tent opzetten. Gelukkig ontmoette ik al snel enkele sympathieke jongelingen die steevast elk jaar sinds hun zestiende van de partij zijn. Toen ik een plaatsje had gevonden om mijn tent op te zetten versierde ik al snel twee stoere jongens om mij te helpen. Na een uitgebreid kennismakingsritueel dat vanzelfsprekend begon met de magische vraag ‘pintje?’ begaven we ons dan allemaal samen naar de weide.
Dranouter voerde dit jaar drastische veranderingen uit aan hun opstelling. Aangezien het mijn eerste keer was, kan ik niet uit eigen ervaring vertellen hoe het er vroeger uitzag, maar grootser was het alleszins. Nu stond alles vrij dicht bij elkaar op een groot plein en was er nog een apart stukje wat verder in de straat met een klein tentje en een soort parochiezaaltje waar er ook optredens gegeven werden. Heel bijzonder aan het festival is dat er vaak banken voorzien worden in de tenten. De grootste tent aan het hoofdpodium was leeg, net zoals ‘the palace’ ofte ‘de biertent’ waar ’s avonds de dj’s de muziek nog eens lieten knallen en de festivalgangers zich nog even volledig konden uitleven na een zalige dag vol optredens en lekker eten. De ‘Club’ had dan weer wel de befaamde bankjes om te zitten, wat weliswaar aangenaam was om te rusten, maar toch de sfeer van rechtstaan en dansen een beetje deed verloren gaan. Daaraan merk je echt hoe volks en gemoedelijk Dranouter is; overal gaan mensen zitten of liggen op de geplaatste banken om op hun gemakje van de muziek te genieten en als zo’n plaatsen niet voorzien werden, brachten ze die gewoon zelf mee. Bevreemdend voor iemand zoals ik, die het niet gewend is om mensen op een festival in een kampeerstoeltje te zien zitten in de tent, maar helemaal normaal voor het volk van Dranouter. Daaraan merk je dat de gemiddelde leeftijd toch iets hoger ligt dan op pakweg Pukkelpop. Het is een echt familiefestival: ouders met kinderen waren legio, alsook vijftigers en zestigers die zichtbaar genoten van een middagje muzikaal vertier.
Voor mij is het festival begonnen met Het Zesde Metaal, een band die mij als nobele Oost-Vlaming iets minder bekend klonk dan mijn West-Vlaamse vriendjes. Ik moet bekennen dat ik niet altijd alles perfect verstond, maar sfeer was er zeker wel. Van die bebaarde West-Vlamingen ging ik over naar iets gladdere Antwerpenaren: Fixkes. Ik denk dat ik niet enkel voor mezelf spreek als ik zeg dat iedereen hen wat begon te vergeten, ondanks het feit dat ‘Kvraagetaan’ in het collectieve geheugen gegrift staat. Toen ze dit lied dan ook aanhieven, voorgegaan door hun ander populair nummer ‘Ongelukkig’, stond de hele tent ineens in vuur en vlam en werden de banken al snel vergeten. Iedereen stond recht en brulde ‘de dingen die kik mij amaal herinner uit de goeien ouwen tijd’ mee. Helaas begonnen ze daarna aan een lang muzikaal intermezzo, wat de tent dan weer meteen een paar graadjes afkoelde. Desondanks vond ik Fixkes zeker een band om wat beter in de gaten te houden!
Om tien uur volgde daarna een band om u tegen te zeggen: Triggerfinger. Aangekondigd door een geniale Jan De Smet kwamen de mannen strak in het pak het podium op om het publiek te beroeren met hun krachtig gitaarspel en prachtige vocals. Alweer een topoptreden van showbeest Ruben Block en zijn fantastische band. Om middernacht werden zij opgevolgd door een waar muzikaal spektakel: Red Hot Chilli Pipers. Wàt een show. Een bende lekkere manly men met een lekker accent die de mainstage in vuur en vlam zetten met hun covers van bekende hits. De doedelzakken zijn een magisch element in een perfect gevormde band: geweldig getalenteerde drummers en gitaristen aangevuld met een paar ruige mannen met de grootste longinhoud ter wereld. Bonuspuntjes voor de prachtige outfits en amusante show die die mannen opvoerden: van elkaar proberen aftroeven met battles tot leuke choreografietjes: de Red Hot Chilli Pipers hadden het allemaal.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
