De Limburgse band Doganov werd opgericht in 2010. Karl Cleeren (vocals) en Fréderic Cipriani (synths & programming) kenden elkaar al van de band Heroes Of Life. Van het één kwam het andere. Met toevoeging van Filip Marchal (gitaar) was de line-up compleet en werd er naast enkele demo's een EP op de markt gebracht, die ook ons niet is ontgaan. Something Dark To Dance To werd uitgebracht medio 2013, wij schreven daarover: Een mix van metal, New Wave, EBM en rock. Zo word de Belgische Doganov omschreven. Feit is dat er inderdaad moeilijk een label te kleven valt op deze jonge band. Bij het beluisteren van hun songs bekruipt je een gevoel van donker genot dat inderdaad het midden houdt tussen New Wave en EBM. Beide genres komen nog het meest naar voor bij het beluisteren van Something dark to dance to , de eerste indruk doet ons denken aan een band : Sisters of Mercy. Maar dan in hun Floodland periode. Het extra mooie is dat ze niet gedateerd klinken, maar een frisse wind doen waaien doorheen een genre, of muziekstijlen, waar wij persoonlijk naar luisterden als jonge pubers in de jaren '80.
Met Conducting Chaos brengen ze dus hun eigenlijke eerste full album op de markt. We legden ons oor te luisteren, en kwamen tot volgende conclusies:
Hoewel de EBM en New Wave invloeden nog steeds aanwezig zijn, doen Doganov ons op deze Conducting Chaos echter niet meer zozeer denken aan Sisters of Mercy. Wel merken we eerder invloeden van pure synthpop binnen het geheel. Falling Star is daar een mooi voorbeeld van, we horen hier duidelijk invloeden van bands als Depeche Mode naar boven komen, maar dan de eerder experimentele kant van deze jaren '80 helden.
Maar we lopen vooruit op de zaken. De eerste songs worden wel degelijk gedrenkt in dat typische EBM sfeertje, waarbij de stem van Karl meer dan ooit in de strijd wordt gegooid. Mad to the Sane, Blood and Rain tot Conducting Chaos lijken allemaal diezelfde richting uit te gaan. Maar toch is het niet zo dat alles op deze plaat op dezelfde lijn ligt. Er zit veel variatie binnenin. Met steeds een verwijzing naar het verleden, maar ook een voetstap in het heden. Meer nog met de blik vooruit naar de toekomst.
Zo krijgt elk van de songs op dit album een eigen gezicht mee en weigert Doganov halsstarrig teveel te grasduinen in dat verleden, gelukkig maar. Door deze aanpak worden ze niet 'een zoveelste EBM band die de jaren '80 wil doen herleven'. Nee, er zitten zowaar verrassende wendingen binnen deze plaat die ons raar doen opkijken, in de positieve zin van dat woord.
The Ghost, Pt. 2 krijgt bijvoorbeeld iets meeslepend, tot zelfs hartverscheurend mee. Alsof Karl al zijn emoties boven haalt, ze uitschreeuwt, diep in zijn hart laat kijken en het allemaal op de wereld loslaat. Gerugsteund door een subtiel keyboard klank, drums die de weemoedige sfeer zelfs nog naar een hoogtepunt lijken te stuwen. En een twinkelende gitaar die ons hart verwarmt. Het laat daadwerkelijk een heel andere kant zien van Doganov. Waarbij ze willen laten zien dat naast de harde, koude EBM songs als Phoenix - niet dat daar iets mis mee is laat dit duidelijk zijn - ook plaats is voor songs die zowaar iets intiem blijken uit te stralen.
Variatie is vooral het sleutelwoord op Conducting Chaos. Synthpop, EBM en hartverscheurende songs vloeien over ons heen. Headhunter is een mooi voorbeeld van hoe gevarieerd de muziek van Doganov klinkt. Een streepje Depeche Mode - we kunnen er niet omheen, maar daar doet deze song me aan denken - gepeperd met een pittige EBM naklank, waarbij enerzijds de trommelvliezen worden aangevallen, maar we ook haast zwevende, weemoedige momenten menen te herkennen.
Kortom: Doganov zoekt duidelijk andere wegen op, en weigert zich vast te pinnen aan één genre. Dat is het meest opvallende aan Conducting Chaos. Daarvoor grasduinen ze doorheen het aanbod EBM tot Synthpop, maar lijkt ons van de eerdere genoemde Sisters of Mercy invloeden die merkbaar waren op hun eerdere EP, niet zoveel meer over. Ook blijkt de stem van Karl, en alle aspecten daarvan, uitvoerig te worden gebruikt en naar voor gebracht. Zonder afbreuk te doen aan de instrumentale inbreng uiteraard. 'Variatie' en vooruit kijken is dan ook de rode draad doorheen deze plaat. Zoals we aangaven, een knipoog naar het verleden, met de voeten op de grond in het heden, en met een blik vooruit naar de toekomst. Dit is zowat het album Conducting Chaos in een notendop
Tracklist:
1 Mad to the Sane
2 Blood and Rain
3 A Call Upon the Underworld
4 Conducting Chaos
5 Sun
6 Distorted Nursery Rhymes
7 Falling Star
8 Phoenix
9 The Ghost, Pt. 2
10 Headhunter
11 Trilogy
12 What's the Case with You
