Voor wie een beetje thuis is in het wereldje van de progressive rock en metal zal Tiles geen onbekende naam zijn. Deze uit Detroit, Michigan afkomstig kwartet zijn oude rotten in het vak, ze zijn namelijk al bezig sinds 1993 en hebben dan ook het nodige respect opgebouwd bij hun collega muzikanten zoals Mike Portnoy, Ian anderson (Jethro Tull) en Gene Simmons (Kiss).
Pretending 2 Run is hun zesde album tot nu toe en het is reeds acht jaar geleden dat ze nog nieuw werk uitbrachten, als we de twee live albums Off The Floor niet meerekenen natuurlijk. Maar ze hebben de grote hiatus werkelijk perfect opgevuld. Pretending 2 Run is een dubbelaar met maar liefst 21 songs , genoeg materiaal om onze oortjes te verwennen. Het betreft dus ook een concept album, iets wat al vele bands in het progressieve wereldje hun hebben voorgedaan. Al bij al hebben ze het er puik vanaf gebracht, zeker doordat dit geproduced is door Terry Brown (oa. Dream Theater ) . Van het concept heb ik helaas niet zoveel kaas gegeten, ik laat liever de muziek spreken dan het verhaal erachter te ontdekken, voor de geinteresseerden zou het concept gaan over iemand die gedesillusioneerd is door verraad.
Muzikaal dan, Tiles beschikt over geweldige muzikanten, dat is duidelijk hoorbaar, van rustige passages tot heel melodieuze en complexe stukken met een heel meegaande zang. Verwacht geen straffe metal zoals een Dream Theater wel eens durft doen. Tiles bewandelt meer de wegen van een Rush, Marillion en hier en daar hoor ik er ook een Haken tussen en tijdens de gitaarsolo’s had ik soms de indruk dat ik naar een Satriani aan het luisteren was. Op dit album hebben ze er ook voor gekozen om talloze gasten laten mee te spelen op dit album. Op het rustige nummer Fait Accompli is het Mike en MaxPortnoy die de drumpartijen verzorgen, Mike Portnoy is ook nog te horen op Stonewall . Verder passeren ook nog Ian Anderson (Jethro Tull), Adam Holzman (Steven Wilson Band), Mike Stern (Miles Davis), Kim Mitchell (Max Webster), Colin Edwin (Porcupine Tree) en Mathew Parmenter (Discipline ) de revue. Dit toont aan dat ze veel energie in dit album hebben gestoken.
Om elk nummer te gaan bespreken zou het de bespreking te ver drijven, het is en blijft een heel aangenaam album om naar te luisteren, zeker voor wie zijn hart verloren heeft aan een Yes of Rush, die vinden zeker hun gading er in terug. Het grote probleem met dit album is dat het vrij lang duurt en om deze dan ook in 1 luisterbeurt te verwerken is niet evident, dit album zal moeten groeien. Terwijl dit album bol staat van de uitmunde muzikale kwaliteiten blijf ik toch een beetje met een wrang gevoel achter, er zijn niet zoveel nummers die er echt uitspringen, waarschijnlijk zullen ze met dit album geen potten breken, maar hun respect in het progrock wereldje zal ongetwijfeld blijven toenemen. Als er dan nog een paar nummers zijn die er enigszins boven uit steken dan kunne we Shelter In Place, Drops Of Rain en The Disappearing Floor aanraden. Doorgewinterde progrockers zullen een hele kluif hebben aan dit album, ik zou hen dan ook aanraden om het een luisterbeurt te geven.
Tracklist - Pretending 2 Run
Disc 1
Disc 2
