De organisatie van TrixTrax slaagt er telkens opnieuw in Belgische talentvolle artiesten de nodige speelkans te geven, doorgaans zijn het twee bands die aan elkaar gewaagd zijn. Maar soms is de ingesteldheid waarop die twee artiesten spelen zo gelijklopend, dat ze gerust in elkaars groep zouden kunnen spelen. Niet dat The LVE en Lighthousing,puur wat muziekstijl betreft, 100% in elkaar verlengde liggen. Maar wat de atmosfeer betreft waarrond de muziek van beiden is opgebouwd, zitten ze wel degelijk in hetzelfde vaarwater. Telkens kregen we aanstekelijke muziek voorgeschoteld, die ons harten sneller liet slaan tot onze ziel deed bloeden van geluk. Ons verslag van een avond waarop twee bands stonden te spelen, die vooral op technisch heel hoogstaande manier hun set afwerken. Maar met een warm hart naar de muziek op zich toe.
"Lighthousing brings a mixture of sad mellow tones and more uptempo moving tunes. You can listen and relax to our music, you can dance subtly to it and above all, you can have intercourse to it." Zo staat te lezen op de facebook pagina van Lighthousing. Met zeven artiesten op het podium, kan dit zorgen voor een chaos, waarbij één of meerdere instrumenten de rest overstijgt. Maar niet zo bij Lighthousing. Vergelijk het met schakels van een ketting, als een schakel ontbreekt, valt de ketting uiteen. Elke gitaarlijn, is mooi verweven met een even intensieve drumsalvo. Waarop keyboard klanken het niveau doen stijgen, en de stem van zanger en achtergrondzangeres als kers op de taart, het geheel tot een heel hoge hoogte doen stijgen. Kortom, het ene kan niet zonder het andere. Binnen de set is er weinig interactie naar het publiek toe, maar Lighthousing laat de muziek voor zich spreken, daardoor krijg je inderdaad eerst de neiging stevig te gaan dansen. Om daarna in een trance te belanden, en je te laten wegvoeren door de zwevende klanken.
Geen enkel instrument steekt dus boven de andere uit, ook de zang sluit perfect aan op elk beetje gitaar/drum of keyboard geweld. Maar toch is het de heel bewegelijke frontman die een beetje de show lijkt te stelen. Hij gaat als het ware op in zijn zang/keyboard spel, en beweegt op de tonen alsof hij demonen aan het bestrijden is. Terwijl de rest van de band eigenlijk eerder 'statisch' - ik wik mijn woorden - hun instrumenten lijkt te bespelen, althans in vergelijking met hun heel bewegelijke frontman.
Die technische hoogstaande manier waarop iedereen staat te spelen en zingen is een bovendien ander hoogtepunt aan dit optreden van Lighthousing. We lezen in hun biografie dat ze pas zijn ontstaan in 2014? Wat ons verwondert, want het lijkt wel een band die al twintig jaar samen spelen. Elk van de leden zijn perfect op elkaar ingespeeld, zoals inderdaad de schakels van een ketting. Het enige kleine minpuntje is het eerder vernoemde, wat ontbreken van interactie naar het publiek toe. Maar dat camoufleren deze heren en dame dan weer door een perfect gestructureerde set neer te zetten. Waarvan de haren op onze armen recht komen te staan, en we op andere momenten stevig uit de bol willen gaan. Aanstekelijkheid die harten sneller doet slaan, inderdaad de rode draad doorheen deze avond.
The LVE moest het doen met een eenarmige keyboardspeler, wiens rechterarm in een stevig verband was ingepakt. Daardoor kon hij zijn keyboard enkel bespelen met zijn linkerhand. Geen gemakkelijke opgave, maar Thomas Van Der Velde kweet zich met brio van zijn job. Meer nog, sommige van zijn solo's leken wel alsof hij gewoon met twee handen aan het spelen was. Een heel sterke prestatie, en een extra pluim op de hoed van de keyboard speler van dienst. Niet dat de rest van de band het er niet goed vanaf bracht, integendeel, maar we vonden dat deze sterke prestatie toch in de verf mocht worden gezet. The LVE had, net als die keer dat we ze hebben gezien in Brussel, een paar songs nodig om echt op gang te komen. Maar naarmate de set vorderde sloeg de vlam uiteindelijk toch in de pan. Ook bij The LVE viel ons in het verleden vooral de perfecte samensmelting op tussen instrumenten, en de kruisbestuiving tussen twee stemmen. Vooral de samenzang tussen Gerrit en Sara zorgt voor een soort magie, die we niet elke dag tegen komen. Uiteraard kunnen ze apart ook beklijven. Zo was er een intiem moment, waarbij sara haar breekbare stem ons in diepe ontroering bracht. Waarna de rest van de band daarop inpikte, en Gerrit met zijn vocale capaciteiten uiteindelijk de kers op de taart aanreikte.
Die soort 'intieme tot weerbarstige' momenten zaten allemaal verweven binnen de set, waardoor we telkens de ene na de andere adrenalinestoot te verwerken kregen. Ook bij The LVE is het dus de aanstekelijke samensmelting van verschillende instrumentale en vocale aspecten, die zorgen voor een magie waardoor harten worden gebroken. Want dat is zowaar de grote sterkte van The LVE op een subtiele, breekbare tot hartverscheurende manier, harten raken en zielen doen bloeden. Dat merkten we aan hun wondermooie plaat The LVE. Maar ook op het podium zorgt deze band ervoor dat er weer verschillende emoties werden aangesproken.
Bovendien spelen ook elk van de leden van The LVE op een technisch heel hoogstaand niveau. Waardoor we ze dus kunnen vergelijken met hun voorgangers. Het enige verschil is dat Gerrit wel degelijk een spraakwaterval blijkt te zijn, die zijn publiek voortdurend aanspreekt. Maar ook dat zorgt er niet voor dat de rest van de band in de schaduw komt te staan, integendeel zelfs. Lighthousing en The LVE zijn dus vooral twee bands die we misschien nog het best kunnen vergelijken met het menselijk lichaam. Elk orgaan, van oog tot oor en mond, is even belangrijk om het lichaam perfect te laten fungeren. Zo ook bij deze twee bands, waar elke instrumentale als vocale inbreng even belangrijk blijken te zijn om inderdaad tot een magie te komen, die harten breekt... en zielen doet bloeden.
