De kans bestaat dat zij misschien wel dé band van het jaar worden binnen de punk en noise scene van België. Toegegeven veel concurrentie in het Punk-genre is er tegenwoordig niet meer. In het hoekje van de noise des te meer! Cocaine Piss stapt mee op de daverende trein van bands als Raketkanon, Brutus, Oathbreaker, Onmens en nog vele andere. De laatste jaren is iets nieuw ontstaan binnen de scene in België waar vele jonge bands zich op storten. Het is iets heel breeds met veel verschillende genres en invloeden, maar waarvan mensen hen toch intuïetief onder dezelfde noemer plaatsen en Cocaine Piss hoort hier duidelijk bij.
Alhoewel hun langspeel plaat pas rond oktober uitkomt, geven ze begin juni al een tweede single uit. De plaat is in Amerika gemaakt, zal een veertiental korte nummers bevatten en zal The Dancer heten. Voor hun album riepen ze al onmiddelijk de hulp in van heer en meester Steve Albini. Onder meer bekend omdat hij onder meer Nirvana producete. Hun eerste single Sex Weirdo’s werd al eerder dit jaar uitgeven. Dit slechts zevenenvijftig seconden durend nummer blaast je helemaal van je sokken met een typisch rauw nihilisme. Ik ben altijd al fan geweest van female fronted punk, omdat die altijd dat kleine extra beetje intensiteit bevatten en daar zijn zij geen uitzondering op. Waar is de tijd van Sonic Youth, Babes in Toyland en Bikini Kill? Door hen misschien wel terug van nooit weggeweest. Hun Tweede single die nu begin juni zal uitkomen heet Cosmic Bullshit. Het nummer duurt al een halve minuut langer en bevat dezelfde intensiteit en kracht als hun eerste single, maar is gecombineerd met iets meer muzikaliteit. Op dat vlak staat het veel sterker dan het vorige nummer en ben ik dan ook benieuwd naar de volgende nummers die gaan komen.
Beide singles bevatten ook een B-kant die zij zelf niet verzorgen. De B-side bevat nummers van bevriende bands. Zo staan Mauro Pawlovski en Legends op de eerste single. Beiden zijn iets elektronischer dan Cocaine Piss, maar toch klopt het plaatje. Mauro’s nummer Pussy is de perfecte overgang naar de elektronische spelmuziek van Legends’ Fuck This Garden.
Begin juni krijgen Ghinzu en Peggy Lee Cooper de eer om op de andere kant van de single te pronken. Pigeon van Ghinzu begint als een eerder melig nummer dat lijkt op het laatste album van David Bowie om dan afgewisseld te worden met bombastische dronemuziek. Na een enkele keren luisteren heeft het wel iets catchy. Ghinzu is vooral bekend in Wallonië en Frankrijk. Net zoals Peggy Lee Cooper, die een befaamde dragqueen uit de Luikse scene is. Peggy Lee Cooper’s Waiting lijkt op de humming uit The Wolf of Wall Street en onderliggend gsm-gesprek.
Beide singles hebben als doel hun album van oktober al te promoten, maar probeert ook een artistiek gegeven te zijn. Ze slagen er in om in combinatie met de andere artiesten iets kunstig neer te planten. De nieuwe single zal zeven euro kosten, maar of het dat waard is, ben ik nog niet aan uit. Ik wacht liever nog even af tot ik ze live gezien heb. Deze zomer zullen ze naar aanleiding van hun album te zien zijn op verschillende festivals, zoals deze zomer op Dour of Ieperfest bijvoorbeeld. Ik kijk alleszins enorm uit naar de release van hun album en hopelijk de heropleving van de female fronted punkbands.
