Hedera Helix - Pastiche

Review:CD-reviews uit BeNeLux
  Erik Vandamme    20 juni 2016

Via de biografie op de vi.be pagina van Hedera Helix lezen we het volgende: Hedera helix is een Belgisch muziekproject dat garant staat voor een ietwat aparte podiumervaring. Muzikaal met een mengeling van electro en industrial pop, tekstueel met bevreemdende lyriek of scherp Nederlandstalig exposé, af en toe gelardeerd met andere talen, en visueel met dans en absurd bewegingstheater. ‘Electrocabaret’ of ‘industriële kleinkunst’? Welnee, intellectro! 


Een bond gezelschap, van uiteenlopende artiesten binnen de al even uiteenlopende muziekwereld hebben deze 'band' - men zou het eerder een kunstgezelschap kunnen noemen - richten Hedera Helix op medio 2002. In 2003 sloeg hun debuut in als een bom, vooral dan in de EBM en , laat het ons maar zeggen, experimentele elektronica middens met een knipoog naar avant-garde groeiden Hedera Helix ondertussen uit tot een begrip. Met hun muziek de wereld veroveren? Dat is nooit de bedoeling geweest veronderstellen we, maar in 2016 - ja de fans hebben hier 13 jaar moeten achter wachten - brengt Hedera Helix een nieuw kunstwerk op de markt onder de naam Pastiche. Geen hapklare brok vlees, maar een uitgebreid diner boordevol uiterst smakelijke delicatesse. Dat krijgen we voorgeschoteld.

Heel belangrijk bij het bereiden van een maaltijd is bekijken welke ingrediënten je wil gebruiken, want koken is voorwaar een kunst op zich. Toch? Neem een portie pure onversneden EBM, de kille en koude klanken zullen u vermoedelijke in angst doen ineenschrompelen. Vermeng het met een warme, tot zwevende aankleding. Meng daar enkele stemmen tussen die het midden houden tussen diezelfde kille en koude EBM en zalvende electro-pop . Voeg daarbij sprekende teksten, met een vleugje humor en zelfrelativering. Werk ze af met een grote dosis hypnotiserende bijklanken. Et voila! In een notendop hoe wij Pastiche aanvoelden, vanaf de eerste luisterbeurt al.

Abstract is een mooi voorbeeld daarvan. Opvallend is dat er wel degelijke een dreigende ondertoon aanwezig is, maar ook voelen we ons niet murw geslagen worden. In de zin dat het angstzweet ons uitbarst. Het schipperen tussen dreigen en de luisteraar tot een rustgevende trance brengen is nu reeds aanwezig. Op diezelfde hypnotiserende omgeving blijft Hedera Helix ook verder borduren bij songs als Elektroshock, Comorbitumen, Hypnochonder.

Bovendien is er het gebruik van verschillende vrouwelijke en mannelijke vocalen, of althans de perfecte kruisbestuiving daarvan, die ons opvalt. Luister maar naar het, binnen een intieme sfeer gebrachte, Nanocortex (a dança dos peixes). Waarbij de stemmen van Elixir en Iris Haentjens zodanig perfect in elkaar vloeien dat we ons voelen zweven, hoog boven de donderwolken beneden. Binnen het concept zijn er ook de twinkelende mooie, haast hartverscheurende en in verstilde sfeer, gebrachte gitaar klanke. Die deze song tot een absoluut hoogtepunt lijken te drijven. Maar het meest positieve aan Pastiche is de variatie binnen het aanbod. Dolmen blijft in eerste instantie hangen binnen die beklijvende, rustgevende sferen. Binnenin gaat het tempo zowaar, op een dreigende toon de hoogte in. Waarbij de percussie klinkt als hoefgetrappel van een wilde horde paarden.

Deze dreigende ondertoon komen we, zoals aangegeven wel constant tegen. Dansbaar, zou je de songs niet direct kunnen noemen. Maar in de zin dat we telkens in een trance door de kamer lijken te zweven, dat dan weer wel. Luister maar naar het wondermooie Kolchoze (de rode vloer). Waarbij weer eens die fijne vermenging van EBM met electro-pop de rode draad vormt door het geheel. Ook nu weer is het die uiterst magistrale kruisbestuiving tussen kunstzinnige elementen die ons over de streep weten te trekken. En ondertussen zijn we al aan het hoofdgerecht begonnen dat nog steeds enorm in de smaak lijkt te vallen. Al is het vooral dan voer , voor mensen die niet zomaar het eerste beste willen op hun bord liggen hebben. Maar houden van een gedenkwaardige maaltijd, die hen zal bijblijven voor de rest van hun leven.

Bij onze koffie drinken we graag een glaasje whisky, om ons eten door te spoelen. Maar dat moet wel worden gereserveerd met hapjes, en niet zomaar hapjes. Nu, ook hier weten Hedera Helix weer in uit te blinken. Als dessert serveren ze ons een waar integrerend, en hemelsmooi, meesterwerk dat blijft hangen bij avant-garde en aanverwante. In de vorm van Popular, Torment en afsluitende met Mollusque. Waarbij we weer eens heel ver lijken weg te drijven, naar al even verre onontgonnen oorden. Ook nu weer merken we een haast hemelse kruisbestuiving op tussen verschillende muziekstijlen. Het dessert is dan ook moeilijk met woorden te omschrijven, zoals de gehele maaltijd niet te vatten is met enkele bewoordingen. De grote sterkte van dit diner. Variatie,  van de ene naar de andere aangename verrassing komen te staan, en vooral muziek tot kunst verheffen. In de meest integrerende en overbluffende vormen.

Kortom: Pastiche is een kunstwerk voor fijnproevers onder de muziekliefhebbers, die niet zomaar een biefstuk met friet gaan halen bij de frituur - niets mis daarmee, laat dat duidelijk zijn - maar een uitgebreide maaltijd verkiezen die hen vol bewondering achter laat. En vooral naar adem zal doen happen van puur innerlijk genot. Een indrukwekkende plaat kregen we op ons bord voorgeschoteld. Nu even doorspoelen met een lekker kopje koffie, met inderdaad een glaasje whisky daarbovenop. Schol!

Setlist:

  1. Abstract 4'05
  2. Elektroshock (psychotron) 4'18
  3. Col cassé (writer's block) 4'08
  4. Comorbitumen (borderline) 3'02
  5. Hypnochonder (het incontinaat) 4'45
  6. Nanocortex (a dança dos peixes) 5'56
  7. Dolmen 4'20
  8. Kolchoze (de Rode Vloer) 3'26
  9. Reflexum (tripmadam) 3'46
  10. Elektromantra 4'06
  11. Popular (bailar y cantar) 3'41
  12. Torment 4'47
  13. Mollusque 3'14