Vijf maanden in Praag hebben mij geleerd dat onze buren van Duitsland, Frankrijk en Nederland niet per se naar Werchter of Pukkelpop willen, zo’n festivals zijn er in elk land. Onze buren kennen vooral Dour Festival. Dour heeft al jaren een bepaald aura rond zich dat geen enkel ander groot festival creeërt. Het ‘Je m’en foutisme’ dat er heerst is zoveel aanstekelijker dan de tot in de puntjes georganiseerde commerciële festivals. De sfeer op Dour is niet vergelijkbaar met gelijk welk ander groot festival in België. Waar Pukkelpop beweert dat zij het festival zijn waar je nieuwe dingen kan ontdekken, is het eigenlijk Dour die al jaren deze troon mag bestijgen. Nergens anders worden zoveel verschillende alternatieve klanken geproduceerd uit het gehele muzikale spectrum.Dour bewijst dat muziek niet in hokjes valt te plaatsen. Zanger van hardcoreband Madball, Freddy Cricien verwoordde het zo: “There is a lot of techno on this festival. Do you like techno? That is ok. Techno, hardcore, reggae, ska, punk,… It doesn’t matter as long as you feel it from the inside.” Het zou zo de slogan van Dour kunnen zijn.
De gehele editie van Dour werd gekenmerkt door een hittegolf en enorm veel stof op de wei, het zou echter ijdele hoop zijn te denken dat dit de sfeer negatief beïnvloedde. Zo was het zaterdag niet anders. Grammatik zette een hete wei nog wat harder in brand met zijn combinatie van hiphop, jazz en electro en Dope D.O.D. slaagde er in om al om zeven uur een gigantisch feest te bouwen op een toch wel imposante Elektropedia stage.
Django Django, toch al een tijdje uit de schijnwerpers verdwenen, toonde dat ze veel meer in hun mars hebben dan hun ene hit Default, maar uitschieter in de namiddag was zonder meer King Khan and the Shrines. De exentrieke en mondige King Khan zette een geweldige show neer, zijn dragqueenachtige kledij en ongeneerdheid voor zijn eigen lichaam zijn lovenswaardig en bereiken Queenesque hoogtes. De gistarist en de keyboardspeler deden beiden hun rondje stagedivend componeren en zo voel je tijdens een optreden wanneer iemand echt zin heeft om te spelen en dat straalt direct af op het publiek.
Af en toe is er op Dour ook nog wat hardcore te bespeuren (en dan bedoel ik de zware metalen hardcore). Met een van de grondleggers van dit genre, namelijk Madball had Dour een geweldige naam op hun affiche staan. Zoals altijd speelden ze strak en zwaar. Oldschool jaren ’90 hardcore stelt je nooit teleur en al zeker Madball niet.
Enige tegenvaller van de dag was Hilight Tribe. Voor een soort energieke wereldmuziek met veel verschillende instrumenten vanover de hele wereld, was hun muziek nogal ongelaagd en zeer eentonig. Maar ‘joke’s on me’ want de rest van de overvolle zaal leek het wel geweldig te vinden.
Het is niet ongewoon dat artiesten op Dour een mengeling zijn van heel uiteenlopende invloeden Er wordt vlotjes geëxpirimenteerd met allerlei genres. The Soft Moon is daar een duidelijk voorbeeld van. Wie denkt dat (post-)punk en electro onverzoenbare werelden zijn, werd hier op zijn plaats gezet. Met hun darkwave/electropunk waren zij voor mijn misschien wel de ontdekking van deze editie. Ze combineren het beste van beide werelden en zijn catchy, hard en groovy. Wat wil een mens nog meer?
Hoogtepunt van de avond moest natuurlijk Underworld worden. Vooral bekend van hun hit Born Slippy uit de welbekende film Trainspotting, maar nu weer volledig terug met een nieuw album. Bij de start van hun optreden leek het ook, dat het publiek het er gewoon voor over had om anderhalf uur te wachten om die ene hit te horen. Het begon dan ook nogal stijfjes, maar Underworld zou Underworld niet indien ze hen niet gewoon meesleurden in de rest van hun set. Hun muziek sprak gewoon voor zich en stond rotsvast. In tegenstelling tot Hilight Tribe bezitten zij een enorme gelaagdheid in hun sound en zijn hun new wave invloeden enorm aanstekelijk. Langzaamaan verhoogden ze de intensiteit, als een dieselmotor die op gang moest komen. Underworld is veel meer dan alleen Born Slippy en dat weet nu ook iedereen die aanwezig was. Hun nieuwe album is meegeëvolueerd met de tijd en Karl Hyde en Rick Smith zijn hun feeling met de muziek nog lang niet verloren.
Met de eerste noten van Underworld werd ook de nacht van Dour ingezet. The Cannibal stage die overdag een gure grot van de hardere metalen is, wordt omgetoverd tot het Walhalla van de hardere technoliefhebbers. Op alle podia werd er tot in de vroege uurtjes gefeest en verkassen de dansende voeten zich van Leon Vynehall naar Loud naar Lefto en weer terug.
