Dranouter 2016 - Familiefestival voor de alternatieve muziekliefhebber - 06/08/2016

Review:Festivals
  Erik Vandamme    12 augustus 2016

Elk jaar gaat - al sinds de jaren '70 -  in het pittoreske dorpje, vlak tegen de grens van Frankrijk en nabij Ieper, een al even pittoreske maar heel succesvol festival door. Dranouter Festival profileren zich al jaren niet meer als enkel en alleen Folk festival - hoewel ze die roots trouw zijn gebleven. Maar ondertussen is het een familiefestival geworden voor de alternatieve muziekliefhebber. In de brede zin van dat woord. Voor uw reporter was het - hoe raar dit ook mag klinken - de allereerste keer dat ik naar Dranouter ben afgezakt. Al vanaf het betreden van de parking, en de omgeving rond de festivalweide overviel ons een gevoel van opperste gelukzaligheid. Er heerst een relax sfeertje, dat we op niet veel andere grotere festivals meer tegen komen. Als er op die eerste festivaldag een absoluut hoogtepunt kan genoteerd worden? Dan was het alvast het festival zelf en al zijn ingrediënten. De heel vriendelijke en gemoedelijke sfeer, werd versterkt door een al even gemoedelijk publiek. Maar ook de medewerkers lachten ons, ondanks toch de vermoeiende dagen en nachten, steeds met de vriendelijkste glimlach ooit toe. We waren dan ook diep onder de indruk van de omkadering van Dranouter, en dan moesten de optredens nog beginnen. Bovendien hebben we ondertussen vernomen dat die tweede festivaldag compleet was uitverkocht. Verwonderen doet ons dankzij die eerder genoemde gemoedelijke sfeer, totaal niet. Ons verslag en foto's van de tweede - de eerste festivaldag hebben we helaas aan ons moeten laten voorbij gaan - festivaldag van dranouter 2016 lezen en zien jullie hieronder:


Tiny Legs Tim: Blues in de kerk

Eerst gingen we naar de kerk. Want in het kerkgebouw, vlak bij de festivalterreinen, gingen ook concerten door. De overvolle kerk genoot met volle teugen van Tiny Legs Tim. Deze band omschrijven als Blues - een muziekstijl die we zeker waarnemen - is hen tekort doen. Ze overstijgen dit genre, en geven er een verassende andere wending aan. Tim De Graeve, de bezieler van deze 'one man band' - zoals omschreven op de vi.be pagina - is niet alleen een begenadigde zanger. Maar ook een multi-instrumentalist die zich laat omringen door al even gedreven muzikanten. We waren inderdaad onder de indruk van de performance van Tim zelf. Maar ook de knappe mondharmonica en bas tot Double Bas inbreng raakte een gevoelige snaar. Was het dankzij de toch wel intieme sfeer die in de kerk werd geschapen? Maar er hing inderdaad een gemoedelijke sfeer. En dat was te danken aan de heel hoogstaande manier waarop zowel band als frontman hun publiek in de kerk bespeelden, maar gelukkig stond dat de spontaniteit niet in de weg. Tiny Legs Tim brengt grensverleggende Blues, die harten raakt. Is onze conclusie over dit concert.

Curly Strings: Grensverleggende folkpop uit Estland

Op het podium van De Voute, gelegen buiten het terrein - Vlak naast het gezellige eetcafé - , werd uitvoerig gegrasduind doorheen het aanbod van Folk en aanverwante. Hoewel, zoals we aangaven, Dranouter anno 2016 niet meer echt als een Folk festival kan bestempeld worden, blijft de organisatie de roots van hoe het ooit begon toch trouw. Zo staat er op dit podium een band uit Estland, Curly Strings. De muziek uit die landen is ons minder bekend. Wellicht zal Trad.Attack! - die op zaterdag in de Club tent speelden -  een belletje doen rinkelen, maar daar blijft het ook een beetje bij.  Door inbreng van viool, mandoline, gitaar en contrabas. Maar vooral dankzij de typische Folk uit Estland, ontstaat er een gezellige  sfeer in de goed gevulde tent. Bovendien blijken de leden van deze band op een technisch enorm hoogstaand niveau te soleren. Maar vooral staat iedereen met een hoge dosis spontaniteit op het podium, waardoor een kruisbestuiving ontstaat tussen publiek en band zelf.

In Estland hebben ze al heel wat prijzen gewonnen. Op Dranouter bewijzen Curly Strings dat die prijzen niet gestolen zijn, integendeel. Deze heren en dame brengen hoogstaande, typische Folk uit, voor ons wellicht, minder bekende contreien. Wat nog belangrijker is, ze brengen het op een gezapige, heel doorleefde manier, waardoor we prompt een dansje plaatsen en met een krop in de keel tot een brede glimlach de tent verlaten. Totaal 'zen' wordt je van deze band hun muziek. Curly Strings is dan ook een  aanrader van formaat voor de globale liefhebber van deze muziekstijl.

Riguelle 'chants Brel': Indrukwekkend eerbetoon aan Brel

Patrick Riguelle heeft als muzikale veelvraat definitief zijn ware DNA gevonden: de Franse chanson  lezen we in een biografie over deze artiest. Un Premier Amour is dan ook een klasse plaat voor fijnproevers van deze muziekstijl. De laatste maanden treed Patrick Riguelle aan met een heel speciale show rond het oeuvre van één van de grootheden van het Franse Chanson, de ruim 35 jaar geleden overleden Jacques Brel. Geen gemakkelijke opgave geziende eigenzinnigheid van Brel, lijkt het ons. Bovendien is deze Belgische artiest tot op heden nog steeds onevenaarbaar. Toch slaagt Patrick er zonder enige moeite in de songs van Brel op een zodanige manier te brengen, dat het lijkt alsof het Jacques zelf is die op het podium staat. Met diezelfde bewegingen, dezelfde energie en uitstraling als Brel brengt Riguelle de songs naar voor, waardoor je met een krop in de keel, prompt een traantje wegpinkt.

Het extra leuke aan Riquelle 'Chante Brel' is dat Patrick zich niet beperkt tot de bekende songs van deze grootheid binnen de Franse Chanson, hij maakt er zich dus niet gemakkelijk vanaf. Ook de minder bekende songs passeren de revue. Waardoor we nog meer respect krijgen voor Patrick zijn muziek, en de manier waarop hij deze muziekstijl eer aandoet. Grootheden als Brel, we hebben liever dat ze daar afblijven geven we eerlijk toe. Maar de manier waarop Riguelle eer brengt aan Brel? Daardoor zal Jacques zelf hierboven wellicht ook een traantje hebben weggepinkt en met een brede glimlach meegezongen. Net zoals wij, en de vele fans met ons, de songs uit volle borst meebrullend tot ver naar boven toe. We kunnen dan ook besluiten. Patrick gaf hier een grensverleggend, tot indrukwekkende set af. Gerugsteund door al even bedreven muzikanten, die de muziek van Brel met liefde benaderden.

Lynched: Ierse Folk die je hart tot rust brengt

Lynched, brengen typische Ierse Folk - zittende op een stoel - binnen een intieme tot rustgevende omkadering. Het zorgde ervoor dat het publiek werd ondergedompeld in een bedwelmende atmosfeer, waarbij bovendien bleek dat deze band op een hoogstaand niveau hun ding doet. Echter toch deze kanttekening, alles lag een beetje op diezelfde gezapige lijn waardoor de aandacht gaandeweg wat verslapte. Maar liefhebbers van typische, eerder genoemde, Ierse Folk zullen wellicht genoten hebben van Lynched. Door het brengen van een intensieve, meeslepende set, wordt de luisteraar inderdaad in een soort trance gebracht, waardoor je als mens weer eens compleet 'zen' lijkt te worden.

De gezapige aanpak van Lynched zal wellicht niet iedereen even veel hebben kunnen bekoren - doordat alles inderdaad wat diezelfde lijn opgaat - maar voor wie deze intieme trip door hart en ziel ten volle heeft beleefd. Gedreven door de toch wel hartverwarmende mooie klanken en kippenvel bezorgende vocalen? Die zal wellicht met volle teugen hebben genoten. Wijzelf bleven een beetje schipperen tussen beide uitersten wat de totaalbeleving van dit optreden betreft.

Walrus: De perfecte kruisbestuiving tussen Rock en Kleinkunst

Walrus, met o.a. Geert van Yevgueni , brengen een combinatie tussen rock - of toch op een heel strak niveau gebrachte muziek - met kleinkunst. Door het samenbrengen van gedreven muzikanten, die hun sporen ruimschoots hebben verdiend binnen de muziekwereld, ontstaat een ware 'supergroep' in de Vlaamse zin van dat woord. Het resulteert in een knallend concert - dat wellicht een klein beetje traag op gang kwam. Gaandeweg echter, leek Walrus er dan toch in te slagen iedereen in het publiek te doen meezingen, tot zelfs dansen, en meeklappen op de heel aanstekelijke muziek. Met hun nieuwste plaat Terug naar het begin ligt bovendien de weg open naar een heel ruim publiek toe. Iemand moet de slimste zijn - terug te vinden op die plaat- is een voorbeeld van zo een song die het hartverscheurende mooie van kleinkunst, samen brengt met de knetterende rock getinte inbreng. Waardoor iets magisch ontstaat, dat moeilijk te verwoorden is. Vooral viel ons daarbij de knappe instrumentale inbreng op. Menig knallende drumsalvo deed ons hart sneller slaan. Ook waren we diep onder de indruk van de saxofoon partijen, die intensief klonken binnen het geheel.

Echter is het dus die eerder genoemde kruisbestuiving tussen verschillende elementen die ons over de streep haalt. Bovendien voel je gewoon dat Walrus hun muziek brengen vanuit de ziel van eerder genoemde muziekstijlen, met daarbovenop een enorme hoge dosis spontaniteit en interactie naar het publiek toe. Uiteraard zijn er nog groeimogelijkheden, maar mits het nog meer samen optreden zien we deze band uitgroeien tot één grotere naam binnen het - laat ons maar stellen - kleinkunst met rock'n'roll gehalte - gebeuren. Wij waren echter nu al overtuigd van deze heren hun kunnen. Het publiek op Dranouter, uiteindelijk ook hadden we de indruk. De band sloot af met een wervelstorm van knetterende gitaar, drum, saxofoon inbreng tot een gezapige vocale aankleding, die harten doet breken. Kortom: In het oog houden deze Walrus, want hun muziek is niet alleen heel sprankelend tot aanstekelijk mooi, maar ook enorm toegankelijk naar een ruim publiek toe.

Tourist LeMC: De Antwerpse troubadour doet de Westhoek dansen

"De opvolging staat klaar om de kleinkunst wereld te veroveren. Tourist LeMC geeft de muziekstijl zelfs een heel nieuwe injectie en boost die het genre nodig had, en bewijst op suikerrock op een eenzame hoogte te spelen en zingen. Maar ook laat de man zich dus omringen door klasse artiesten, die het niveau tot een hemelse hoogte toen uitstijgen, waardoor de vorig jaar overleden Zjef Vanuytsel, één van Johannes zijn grote voorbeelden, van hierboven wellicht een traan zal wegpinken van pure ontroering. Indrukwekkende performance". Dit schreven we over het aantreden van Tourist LeMC Op Suikerrock, vorige week zaterdag - 30 juli. Echter had hij het toen nogal moeilijk om het publiek compleet over de streep te trekken, hadden we de indruk. Op Dranouter echter leek Tourist LeMC daarin zonder enige moeite te slagen Uiteraard moet je wat open staan voor het typische Antwerpse accent van deze Troubadour. Maar door o.a. het brengen van Willem VermandereBlanche en zyn Peird, een ware klassieker in de westhoek, kreeg hij de handen op elkaar en brulde iedereen deze song uit volle borst mee.

Van aan het podium, tot ver naar achter gingen mensen uiteindelijk compleet uit de bol op de heel gezapige, aanstekelijke kleinkunst die Tourist LeMC Telkens weet te brengen. Hij geeft de muziekstijl inderdaad een heel nieuwe injectie, zo stellen we wederom eens vast. Op Dranouter zet Tourist LeMC die stelling nog maar eens in de verf. Uiteraard zijn er ook songs, die aan het uitgroeien tot klassiekers, als Horizon. Bovendien blijkt Johannes  een ware verteller, in de brede zin van het woord. Die - gerugsteund door klasse instrumentalisten - zijn publiek wederom zonder moeite uit zijn hand doet eten. Vanaf het begin tot het prille einde van de set, genoten ook wij hiervan met volle teugen.

Dez Mona: Experimentele, bevreemdende uitspattingen die harten veroveren

Over naar de Clubstage, voor een band die ''muziek tot ware kunst verheffen'' hoog in hun vaandel blijken te dragen het beste van zichzelf mochten geven. Zo schreven we over het club aantreden van Dez Mona, in Concertzaal de Casino te Sint-Niklaas vorig jaar,het volgende: Geen geluidsmuren worden afgebroken, maar zachtjes stappen over het dunne ijs hopen dat er niets wordt gebroken, zonder ons in slaap te wiegen echter. Dat is er wel bij. Laat dit nu net de grote sterkte zijn van Dez Mona , met eerder heel bevreemdende klanken het publiek overrompelen, tot in diepe ontroering brengen. Naar goede gewoonte was het dan ook nu weer geen gemakkelijke trip dit optreden van Dez Mona. Het vraagt inderdaad eerder een inspanning om de muziek van deze band echt te begrijpen. Maar telkens slaagt Dez Mona erin net die gevoelige snaar te raken, door muziek die aan de ribben blijft kleven.

Trixie Whitley: Onze eigen PJ Harvey

Onze fotograaf vergeleek Trixie Whitley op Dranouter met PJ Harvey. We kunnen ons in deze stelling, na het aanschouwen van deze artieste op het festival, zeker vinden. Niet alleen beschikt Trixie over diezelfde -als het ware - onaardse uitstraling. Ze kan bovendien  een stevig potje gitaar spelen, waardoor je direct overslag gaat. Bovendien laat ook Trixie zich omringen door klasse instrumentalisten, die het ene huzarenstuk na het andere uit hun mouw leken te schudden. Maar naast een beklijvende mooie stem - die harten kan breken, en de haren op onze armen doen rechtstaan van puur genot - blijkt Trixie ook een ware klasse entertainer te zijn. Zo zoekt ze bijvoorbeeld, letterlijki, haar publiek op en dolt met haar band. Het is dus niet zo dat hier een routineuze set naar voor wordt gebracht, gelukkig maar. Meer nog de dosis spontaniteit, en de wonderbaarlijke uitstraling van Trixie Whitley zorgt ervoor dat we hier een waar hoogtepunt beleven van Dranouter 2016.

Ondanks alle eerder genoemde pluspunten, is het uiteraard vooral die betoverende mooie stem van Trixie die je uiteindelijk in vervoering brengt. Waardoor je als aanhoorder als het ware in een diepe trance terecht komt.  Trixie Whitley straalt vooral iets indrukwekkend mooi uit, maar blijkt ook een hoge dosis rock gehalte in zich te hebben - wat bijvoorbeeld blijkt uit uit de eerder genoemde knetterende gitaarsolo's die ze naar voor brengt. Bovendien is Trixie is haar band heel genegen zo blijkt, en zet hen voldoende in de bloemen. Geheel terecht, want het is de instrumentale inbreng die het niveau van dit optreden naar zo mogelijk nog meer ongekende hoogte opstuwt.

Kortom: Voor ons was Trixie whitley , met haar warmhartige stem en uitstraling, daarom één van de meest aangename verrassingen op Dranouter 2016. Inderdaad, de Belgische PJ Harvey, zonder enige discussie.

Balthazar: Waardig volwassen worden

Afsluiter van de tweede dag, Balthazar past misschien niet volledig in het plaatje 'Folk en aanverwante' maar bewijst dat de organisatie van Dranouter vooral de kaart van 'alternatieve muziek in de brede zin van dat woord' heeft getrokken. De band voorspelden we ooit een gouden toekomst. In 2013 zagen we hen sprankelen als zuiver water op Cactus festival. Op Suikerrock , 30 juli, zagen we een volwassen band op het podium staan. Die gelukkig nog steeds de nodige spontaniteit aan de dag leggen om hun publiek compleet te bekoren. Op Dranouter gaven Balthazar - vooral in het begin van de set - een wat vermoeide indruk. Het lange toeren en voortdurend op de scherp van de snee staan spelen, heeft zijn sporen nagelaten. Maar Balthazar zou Balthazar niet zijn als ze dit kleine euvel snel wegwerken en een heel strakke set neerzetten. Waardig volwassen worden noemen we dit, maar ook een dosis profesionalisme naar voor brengen dat we zelfs bij grote bands binnen de muziekwereld helaas niet altijd tegen komen. Op zulke momenten zouden velen zelfs een vrij routineuze set neerzetten, en daar vaak mee wegkomen.

Maar Balthazar heeft, ondanks het groeiende succes, altijd veel respect gehad voor zijn fans. En wederkerig. Waardoor het iets tragere begin, snel wordt omgezet in wederom een spervuur van indrukwekkende tot hartverscheurende songs, die steeds weer die gevoelige snaar weten te raken. Het is zo typisch aan deze band, en je kunt direct er zo nog een tientallen opsommen die dit concept gebruiken. Maar op een zo hoogstaand niveau blijven doorzetten, steeds opnieuw? Met nog steeds een dosis spelplezier als jonge wolven in het vak - oud zijn ze ook nog niet uiteraard? We komen het zelden tegen. Echter voelen we aan dat Balthazar wat rust zou kunnen gebruiken , om die batterijen terug op te laden. Maar zelfs in een - ik wik mijn woorden - iets minder doen, spelen deze jongens en meisje nog steeds op een ongelooflijk hoog niveau, dat verdient respect en applaus. Kortom, iets minder indrukwekkend dan op Suikerrock deze keer, maar daar niet minder doorleeft en overtuigend. De perfecte headliner dus voor dit uiterste geslaagde tweede festivaldag.

Algemene conclusie na deze festivaldag:

dranouter is uitgegroeid tot een waar familiefestival, voor de alternatieve muziekliefhebber. Waarbij jong, piepjong, en ouder zich enorm goed amuseren. Met tussen pot, pint en pak friet. De nodige rand animatie, maar ook topconcerten van telkens heel hoogstaand niveau. Meer hebben we dan ook niet nodig om totaal over de streep te worden getrokken. Ook de nieuwe formule die sinds vorig jaar actief is blijkt meer en meer aan te slaan. We zijn benieuwd naar volgend jaar.


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015