Als je een lijst zou samen stellen met veelbelovende bands dan zou Blues Pills daar absoluut niet mogen op ontbreken. Deze Zweedse band bestaat maar pas sinds 2011 en wisten hoge ogen te werpen met hun gelijknamig debuut. Een plaats op Graspop Metal Meeting en meerdere andere festivals was dan ook hun verdiend deel. De blues rock kwam overtuigend en verfrissend over en zangeres Eline Larsson zorgde als frontvrouw voor de nodige publiciteit. Nuclear Blast was er als de kippen bij om deze band in hun stal te plaatsen wat gezien de kwaliteit van hun muziek meer dan verdiend was. Het Duitse label zet meer en meer in op muzikale verbreding. Op 5 augustus kwam hun langverwachte tweede album Lady In Gold uit.
Wanneer je debuut niet onopgemerkt voorbij gaat creëer je automatisch hoge verwachtingen. Je debuut overklassen is geen sinecure. Vraag dat maar aan bands als Machine Head, Rage Against The Machine, RAM en vele anderen.
Na één luisterbeurt bleef ik toch wat op mijn honger zitten. De beloftevolle veelzijdigheid is hier niet nadrukkelijk aanwezig. De blues zijn grotendeels verdwenen en vervangen door pop en soul geluiden. Op zich geen ramp want het klinkt allemaal prima en de productie is top. Maar ik kan me inbeelden dat dit album toch even schrikken is voor zij die er reikhalzend naar uitkeken.
Na meerdere luisterbeurten begon de plaat wel lichtjes te groeien, met name tijdens de eerste drie songs. De subjectieve lastigaard in mij moet echter bekennen dat dit album wat te weinig snarenraakt om echt in haar volledigheid te overtuigen. Er is meer nodig dan een steengoede zangeres en mooie deuntjes. Het album houdt met name de aandacht moeilijk vast en verwatert naar het midden toe. Het meest positieve aan Lady In Gold is de lady zelve. Ze doet me meer dan één keer denken aan de stem die Roisin Murphy had ten tijde van Moloko. Een soort van melodieuze melancholie waar de lage en hogere tonen elkaar moeiteloos afwisselen. Het titelnummer is ook het beste en meest veelzijdige nummer waar het enige minpuntje de tekst op zich is.
Na het titelnummer volgen een reeks nummers die op zich erg mooi en gezellig klinken maar helaas dat tikkeltje diepgang lijken te missen. Een diepgang die voor veel mensen met een uitgesproken muzikale smaak nodig is om te kunnen blijven genieten van zo'n plaat.
Het geheel is dus zoals aangegeven prima uitgevoerd maar het mist gewoon de juiste inspiratie. Misschien kwam deze cd wat te snel en hebben ze zich geforceerd in de songwriting zelf. Misschien is de stijlaanpassing een bewuste keuze om een breder publiek aan te spreken. In dat laatste geval zal dat mits de juiste promotie wel helpen.
