De Kortrijkzanen van My Aim kondigden vorig jaar nog het vertrek aan van hun toenmalige vocalist Tom Debels, die op het in 2014 verschenen debuutalbum Heartburn de boel nog stevig bij elkaar brulde. Een nieuwe frontman vonden de muzikanten in Robbe Van Droogenbroeck, die eerder bij o.a. Across The Ocean & Collapse Of Mind zijn vocale kunnen al meerdere malen bewees en voor het vertrek van Tom al te horen was als guest op de single Downwinders, die als voorbode op Entropy medio vorig jaar werd gereleased.
Toen My Aim vorige maand Whistleblower naar voren schoof als single voor hun nieuwe album werd het mij vrijwel onmiddelijk duidelijk dat de verandering binnen de bezetting voor weinig hobbels in hun weg heeft gezorgd, integendeel, de trip die ik ervaar bij het beluisteren van Entropy kan niet vlakker zijn en die van My Aim hoort nog maar één ding te doen en dat is steil bergop gaan.
Plaats ze gerust tussen kleppers als Northlane, Erra en Heart Of Coward om een idee te krijgen hoe My Aim zich als progressieve metalcoreband wil profileren naar de buitenwereld, zonder al te veel te kijken naar wat de rest doet zorgen ze op hun tweede album echter al voor een sterke eigen sound. Wat onmiddellijk opvalt is dat de productie van Entropy tot in de puntjes is uitgewerkt, elke gitaaraanslag, bassdrop en drumslag is te horen. De articulatie en uitspraak van de vocale partijen doen me zo goed als onmiddellijk vergeten dat ik in feite naar een belgische band aan het luisteren ben.
Entropy schiet uit de startblokken met openingstrack Bellwether, een nummer van ongeveer anderhalve minuut dat kort samenvat hoe het album mij de komende 30 minuten zal blijven doen verbazen. Wanneer Atrophy losbarst en een heerlijke groove tevoorschijn tovert luister ik aandachtig naar de grootse gitaarpartijen die mijn oren worden ingepompt, ja, dit album heeft me nu al overtuigd van het talent van My Aim en ik ben nog niet eens halverwege.
Whistleblower dan, bij dit nummer denk ik direct aan Northlane maar dan iets minder gepolijst, waarmee in mijn ogen en in dit geval de puurheid waarmee Entropy gepaard gaat benadrukt wordt. Ik heb moeite om iets te schrijven over de instrumentale track Ethereal, simpelweg omdat ik er stil van ben geworden, de manier van spelen is zo passioneel op deze track dat het enige wat je hoort te doen je ogen sluiten en genieten is. Downwinders start met een haast dromerige intro om daarna van begin tot einde klappen uit te delen, links, rechts en hier en daar een uppercut wanneer de krachten van snoeiharde drums en brutale vocals samen zorgen voor beukende climaxen doorheen de song.
Wat een heerlijk stembereik heeft die zanger toch! Het kippenvel gehalte is bij mij het sterkst aanwezig bij Ephemeral dat de cleane vocalen van Robbe mooi in de verf zet, ik denk spontaan aan Sam Carter (Architects) ten tijde van Daybreaker op het prachtige Devil's Island. Worldhater is voor mij m'n favoriete track op Entropy, alles wordt hier uit de kast gehaald, alsof het niets is toveren de jongens van My Aim sweeps, solo's en tempowisselingen te voorschijnen en wordt de vocal range nog eens extra naar voren geschoven, neem dan ook nog eens die prachtige – bijna a capella – outro en je weet meteen waar ik een zwak voor heb. Afsluiten doet My Aim met Thorns, wat ik cool vind aan deze track is dat de vocals in het begin van het nummer niet meteen de melodie gaan volgen en een beetje averechts op het instrumentale gedeelte staan. Verder zit deze song net zoals alle andere songs op Entropy alweer vol techniek en diversiteit.
Eindigen doet My Aim zoals het begonnen is en zonder dat je het door hebt zit je in de loop – waarvan ik wel eens wil weten of die er bewust is? – van het album en luister je voor de ondertussen 10de keer naar de krachtpatser die Entropy heet. My Aim moet niet onderdoen voor de grote bands binnen hun genre en het zou me niet verbazen mochten er enkele grote support shows, grote festivals of zelfs tours binnen handbereik van de band zijn wanneer Entropy zijn weg heeft gevonden naar organisatoren van de vele Graspoppen en Groezrocken die ons kleine landje rijk zijn.
Tracklist:
1. Bellwether
2. Atrophy
3. Whistleblower
4. Ethereal (Instrumental)
5. Downwinders
6. Ephemeral
7. Worldhater
8. Thorns
