Festivals zijn dezer dagen meer dan de concerten en daarbij horende activiteiten. Op Leffingeleuren doen ze er alles aan om ook in de omgeving van de concertzalen voldoende randanimatie te voorzien. Zo is er een opstelling van poppentheater, in de vroege namiddag. Of onder de noemer 'Oe ist' stond er een caravan opgesteld waar jongeren hun hart konden uitstorten: http://www.oeist.be/. DJ's en dansers zorgden ervoor dat nabij de kerk de gehele dag door kon gedanst worden. Bovendien was er een uitgebreid aanbod van Foodtrucks. Tot zelfs enkele straat optredens van een heuse fanfare met danseressen. Om maar te zeggen, alle superlatieven om naast de muzikale omlijsting, van Leffingeleuren een totaalspektakel te maken voor jong, oud, muziekliefhebber tot mensen die gewoon een gezinsuitstap willen maken doorheen het dorp van Leffinge? Het was allemaal aanwezig, waardoor ook wijzelf met volle teugen genoten van dit extra aanbod. Uiteraard hebben we ook enkele concerten gezien. Dit, wederom, in Kapel en Zaal de Zwerver waar 'Ertebrekers' , artiesten die kippenvel bezorgden tot duistere trips de rode draad bleken te zijn doorheen het geheel.
Het festival openen is altijd een ondankbare taak. Zeker als zo een festival reeds aan zijn derde dag toe is, en mensen wat moe worden. Maar toch stond zaal de zwerver op deze namiddag al redelijk goed gevuld voor nieuw opkomend talent Wanthanee. Begin februari werd Wanthanee samen met Equal Idiots en Clear Season uitgeroepen tot 'de Nieuwe Lichting 2016' van Studio Brussel. Volgens onze bronnen kreeg ze een compleet gevulde AB muisstil? Nu, ook in zaal de zwerver bleek haar begenadigde, beeldschone stem harten te raken. Al meteen - vanaf die eerste noten - kregen we niet enkel een golf van kippenvelmoment te verwerken, maar pinkten we menig een traantje weg. Wanthanee , gewapend met enkel een akoestische gitaar, liet onze ziel bloeden door een wondermooie performance waarbij gevoelige snaren werden geraakt. Zonder meer zijn er uiteraard nog groeimogelijkheden, podiumervaring opdoen is nu heel belangrijk. Net als een rups, die ontpopt tot een wondermooie vlinder, is Wanthanee echter duidelijk al die vlinder geworden. Kortom: Deze hartenbreker in wording liet op Leffingeleuren een adembenemende indruk achter, die ons nu reeds hoopvol doet uitzien naar die gouden toekomst.
Op de Facebook pagina van Shore Shot, uit Oostende, lezen we het volgende als omschrijving: hiphop with waves of soul and a breeze of jazz. Een samensmelting van toch wel redelijk uiteenlopende muziekstijlen, die elk hun eigen gezicht hebben binnen de muziekwereld. Als dat maar goed komt, dachten wij bij het binnen treden van de Kapel. Maar onze sceptische houding kreeg al prompt een deuk, want we zagen een groep enthousiaste jongeren, die duivels goed weten met wat ze bezig zijn. Niet alleen instrumentaal - het vocale aspect overheerst toch het meest bij vooral Soul en Hip/Hop. En net daar blinken Shore Shot nog het meest in uit. De kruisbestuiving tussen de soulvolle stem van Frie 'Queen Maline' Mechele en typische hip/hop samples van Kush 'Mastakush' Gurung , het zorgde voor een magie die we niet veel tegen komen in dat wereldje. Bovendien blijken Shore Shot te beschikken over een hoge dosis charisma. Ook , een toch wat moeizaam mee te krijgen publiek, ging dankzij de leuke bindteksten en aanstekelijke hip/hop tot soul geluiden prompt aan het dansen. Echter de meeste beklijvende momenten bleken als Frie en Kush een song samen brachten, en twee uiteenlopende muziekstijlen lieten uitgroeien tot een magisch geheel. We hoeven daar niet bij te vertellen, dat we net op die momenten een ware golf van kippenvel voelden opborrelen. Zonder meer een gedenkwaardige samensmelting tussen hip hop, funk tot inderdaad jazz en soul. Dat kregen we voorgeschoteld.
De Canadese singer-songwriter Aidan Knight wordt door menig media met lovende woorden overladen. Volgens het programmaboekje ligt de muziek van Aidan Knight in het verlengde van artiesten als Patrick Watson, Bill Callahan tot Bon Iver. Ook dit schept natuurlijk heel hoge verwachtingen. Waren die wat hoog gespannen? Geen idee, maar in het begin van de set leek alles eerder de iets teveel ingetogen weg op te gaan, waardoor we een geeuw niet konden onderdrukken. Best jammer, want Aidan beschikt over een stem die harten breekt. Bovendien laat hij zich omringen door een drummer die subtiel, nog dieper je hart raakt. Als klap op de vuurpijl is er die magische kruisbestuiving tussen Aidan zelf en de keyboardspeelster van dienst, die bovendien ook een begenadigde zangeres bleek te zijn. Echter kregen we dus in het begin van de set geen kippenvel, of bleek die 'magie' niet echt zijn werk te doen. Naarmate de set vorderde sloeg gelukkig de vlam in de pan, mede door die kruisbestuiving tussen Aidan en zijn keyboardspeelster. De momenten dat ze samen hun ding deden, waren zonder meer adembenemend mooi. Wie vroeger naar buiten gegaan was, miste hierdoor een toch wel indrukwekkend einde. Waarbij gitaar en keyboard, in samenwerking met knappe drum salvo's, plots naar een hogere snelheid overschakelden. Waardoor een wervelwind van intensiviteit ontstond, en waardoor we uiteindelijk toch over de streep werden getrokken.
Westcoastpop, Doowop tot Funk en new wave combineren tot een aanstekelijk geheel. Dat is in een notendop hoe we het aantreden van Sonny & The Sunsets op Leffingeleuren zouden kunnen omschrijven. Binnen het kader van vaak ingewikkelde, donkere tot rauwe muziek die over ons heen komt, is het ook leuk naar de zonnige kant van het leven te kijken. Deze band laat niet alleen de zon buiten, maar ook in de Kapel uitbundig schijnen. 'Aanstekelijkheid' is inderdaad de rode draad doorheen het concert, we voelen ons wegglijden naar een best aangenaam 'pop' landschap. Waarbij ook de technische hoogstaande manier van spelen niet uit het oog wordt verloren. Sonny & The Sunset blijken met hun muziek, en brengen daarvan, dus vooral te zorgen voor de positieve noot en zetten iedereen uiteindelijk aan het dansen op die lekker aanstekelijke funk tot pop deuntjes.
In eerdere nieuwsberichten lazen we dat Balthazar even 'on hold' wordt gezet, en de respectievelijke leden zich gaan bezig houden met hun zijprojecten. Zo is frontman Maarten Devoldere intensief bezig met zijn succesvolle project Warhaus. Bassist Simon Casier van zijn kant, kregen we op Leffingeleuren te horen en zien met zijn band Zimmerman. We stellen vast dat de geest van Balthazar enorm aanwezig blijft, maar dat Zimmerman toch een eigenzinnige weg lijkt op te gaan, die ons enorm bevalt. Simon trekt veel aandacht naar zich toe, we vermoeden dat de meeste aanwezige zijn gekomen om hem aan het werk te zien? Maar hij laat zich ook omringen door klasse instrumentalisten. Zo waren we danig onder de indruk van de inbreng van meer dan meesterlijke percussie binnen het geheel. Bovendien, sommige songs grepen je bij het nekvel, en lieten je in een tranendal achter. We konden zelfs een speld horen vallen in de zaal. Op ander momenten worden de teugels gevierd, en lijkt er een wervelend dansfeest te zullen ontstaan. Variatie binnen de songs, zorgt ervoor dat we aandachtig blijven luisteren en genieten van dit optreden. Zimmerman doet met andere woorden Balthazar niet vergeten, maar bewijst met deze technisch hoogstaande set, en intensieve puurheid, dat er inderdaad nog leven is naast Balthazar. Op basis van de indrukwekkende live performance op Leffingeleuren, is het nu al uitzien naar het debuut The Afterglow dat in het najaar op de markt zou komen.
Tijd voor een wervelend hip/hop , soul en funk feestje? West-Vlaamse band Ertebrekers zijn een trio dat bestaat uit: Filip Kowlier - u allen bekend - muzikant Peter Lesage en zanger/rapper Jeffrey Jefferson. Live brengen ze ook drummer ,en maatje van Kowlier, Karel De Backer mee. De heren spelen duidelijk een thuismatch, want Zaal de zwerver is overvol gelopen voor dit aantreden. Ertebrekers zijn muzikanten die reeds veel jaren ervaring op de teller hebben staan, en dan ook op technisch enorm grote hoogte hun ding staan te doen. Maar gelukkig leggen ze ook de nodige spontaniteit aan de dag om hier een Fjestje op zijn West-Vlaams van te maken. Sommige teksten kon ik als Oost-Vlaming niet begrijpen, maar ook ik zong ze uitbundig en uit volle borst mee. Net dit is de grote sterkte van Ertebrekers. Hun aanstekelijke mix van funk tot soul en hip/hop daarop kan je gewoon niet stil staan. Bovendien etaleren elk van de leden van deze band een dosis charisma, en laten iedereen van vooraan tot ver naar achter zonder problemen uit hun hand eten. De heren starten met een knal en blijven tot het einde gewoon doorgaan, tot iedereen murm is geslagen. Zonder meer werd hier een wervelend Fjestje gebouwd, dat ons nog lang zal verheugen. Bovendien maken Ertebrekers na het concert nog tijd voor hun fans aan de merchandise stand, ook dit siert hen.
De Canadeze band July Talk brengen aanstekelijke rock muziek, in één van zijn meest pure vormen. Maar blijken - na het zien van hun optreden - niet zomaar een ''zoveelste rock bandje in een lange rij te zijn''. Dit is vooral de verdienste van een charismatische en bewegelijke uitstraling van frontman Peter Dreimanis en zangeres Leah Fay, die beide als krolse katten over het podium heen dwalen, maar ook het publiek geregeld gaat bezoeken. Voorwaar krijgen we zelfs sex in de Kapel te zien en horen, want dit duo spelen niet alleen met elkaar vrij sensuele spelletjes, maar betrekken ook hun publiek bij hun integrerende kat en muis spel. De knetterende muzikale aankleding zorgt ervoor dat we uitbundig staan mee dansen, echter is het dus vooral die interactie naar publiek en elkaar toe die ervoor zorgen dat we volledig over de streep worden getrokken. Leah kruipt bijvoorbeeld als een krolse kattin doorheen de aanwezigen, nadat ze hebben gevraagd om neer te zitten. Op zoek naar mogelijke slachtoffers. Op het podium zelf ontstaan een waar orgasme tussen frontman en frontvrouw, je zou haast denken dat ze compleet uit de kleren zullen gaan bij zoveel warmte die ze uitstralen. Samen met de temperatuur buiten, lijkt naarmate de set vordert de temperatuur in de Kapel naar een kookpunt te zullen gaan stijgen. Haast zouden we bij zoveel spektakel voorbij gaan aan de toch wel integrerende, tot beklijvende stemmen van zowel Leah als Peter. Bovendien mogen we de inbreng van de muzikanten niet vergeten. Zo waren we danig onder de indruk van de letterlijk overdonderende drum salvo's of stonden met open mond te kijken naar de lekker loos gaande gitaar riffs. Het samenspel tussen gitarist Ian Docherty en bassist Josh Warburton zorgde voor een enorm meerwaarde binnen het geheel. Kortom, we kregen een hoge dosis Sex te verwerken in de Kapel, met een band die zowel instrumentaal, vocaal maar vooral wat performance en brengen van hun songs betreft grenzen verleggen binnen het rock gebeuren.
Na al die uitbundige feestjes, leek Flying Horseman wat een vreemde eend in de bijt. De heren en dames hullen Zaal de Zwerver in een brij van intensieve duisternis. Zonder meer is dat niet de verdienste van één aspect binnen deze groep, maar de kruisbestuiving tussen verschillende uiteenlopende aspecten. Zo waren we danig onder de indruk van de aangrijpende vocalen die ons de adem ontnomen, tot de al even aangrijpende gitaarriffs die zonder verpinken onze hart en ziel leken te doorboren. Bovendien mag de keyboard inbreng niet worden vergeten, de twee bevallige dames toverden donkere tot intensieve klanken uit hun keyboard die de haren op onze armen prompt lieten recht staan van innerlijk genot. Bovendien waren er de al even adembenemend krachtige drumsalvo's, die ons die ultieme doodsteek leken te geven. Al die doorgedreven aspecten samen? Het zorgde ervoor dat we het aantreden van Flying Horseman niet zomaar kunnen en mogen omschrijven als een steengoed concert. Dit was een duistere, onevenaarbare trip doorheen de meest donkere gedachten van onze ziel. Waarbij we, naarmate de set vorderde, steeds dieper leken weg te zakken in een steeds diepere donkere trance. Waaruit we niet wilden ontsnappen. Met de ogen gesloten voelden we bij elke riff, elke indrukwekkende vocale inbreng, en elke drum slag tot keyboard aanslag niet alleen een koude rilling door ons heen gaan, maar voelden ons wegglijden naar een heel andere dimensie. Ver verwijderd van deze wereld, zakten we uiteindelijk totaal buiten adem door onze knieën, van zoveel intensieve, duistere schoonheid. Flying Horseman deden ons naar adem happen, en onze ziel branden tot ons hart bloeden van innerlijk duister genot. Onze dankbaarheid hiervoor is meer dan immens!
De Britse gitarist Jack Broadbent is een ware virtuoos, zoals in de goede oude tijden ergens begin jaren '70 uitzonderlijke talenten zijn ontstaan. We durven, na het aanhoren van deze artiest, stellen dat een nieuwe onwaarschijnlijke gitaarvirtuoos is opgestaan. Het verhaal gaat dat hij aan het spelen was op straat in Amsterdam, en dat dit is gefilmd en gedeeld op YouTube. Net voor hij werd opgepakt. Maar ondertussen ging het filmpje viraal, en is ondertussen circa twee miljoen keer - ja u leest het goed - bekeken. Deze sympathieke artiest, hij speelde niet alleen beklijvende mooie gitaarmuziek maar sprak zijn fans ook voordurend aan, geeft ons dankzij elk van zijn songs een ultieme adrenalinestoot. Meerder virtuozen van toen passeren de revue, zoals wijlen Jimi Hendrix, een gitaarmeester en icoon die haast niet te evenaren is. Maar Jack Broadbent benaderd Jimi akelig dichtbij, en dat is wel heel uitzonderlijk tot nog maar zelden voorgedaan. Hij gebruikt bovendien een typische slide gitaar techniek, zittende op een stoel. Waardoor bovendien een intieme sfeer lijkt te ontstaan in de Kapel. Met een magistraal mooie set, waarbij telkens die haren op onze armen weer recht kwamen te staan, zet deze Britse gitaarvirtuoos vanaf begin tot einde de puntjes stevig op de 'i' en laat ons verweesd achter. In het programma boekje lezen we Een serieuze kandidaat voor de titel verrassing van het jaar. Nu, aangezien we al twee dagen van de ene in de andere aangename verrassing zijn getuimeld op dit festival, mogen we gerust stellen dat Jack zeker in deze categorie thuishoort. En dat deze stelling meer dan blijkt te kloppen.
We sloten af met Steak Number Eight. Wat hoeven we over deze jongens nog te zeggen? Doorheen de jaren hebben we hen zien evolueren, tot een band die met hun 'wall of sound' daken er kunnen doen afblazen. In de tent op Graspop Metal Meeting, deze zomer, werden we door een spervuur van drum, gitaar en vocale krachten compleet omver geblazen. Het was, naar goede gewoonte, in de Zaal de Zwerver ook het geval. Brent leek wat moeilijkheden te hebben met zijn microfoon, maar liet dit zich niet aan zijn hart komen. De band zette hun set met enorm veel vuurkracht in en stormde als wilde bloedhonden van de ene kant naar de andere van het podium. Prompt ontstonden zelfs wat moshpits, wat dan weer ervoor zorgde dat Steak Number Eight de lat nog wat hoger ging leggen. Je kan uiteraard niet voorbij aan het enorme stembereik van frontman Brent, die met zijn vocale inbreng inderdaad er deed voor zorgen dat zowaar de muren dreigden te barsten. Gerugsteund door magistrale muzikanten, die de climax telkens tot een enorm hoogtepunt opstuwen, werden voorwaar duivels ontsponnen tot demonen uit de hel de zaal overmeestereden en de aanhoorder met hun vlijmscherpe klauwen telkens tegen die muur van geluid leken te slaan. Dat gevoel krijgen we telkens opnieuw als we Steak Number Eight live aan het werk zien. Ook op Leffingeleuren gingen we uiteindelijk compleet overslag, na zoveel zinderend en knetterend luid en meedogenloos vocaal en instrumentaal straatgeweld.
