Manifiesta, ook wel het feest van de solidariteit genoemd, is ondertussen een gevestigde waarde geworden op het Staf Versluys terrein in Bredene. Je kan er niet alleen genieten van muziek, maar ook van een boekenbeurs, debatten, stand-up comedy en nog veel meer. Vorig jaar trokken ze nog een goede twaalf duizend bezoekers, maar dit jaar vond het voor de eerste keer drie in plaats van twee dagen plaats. Op de koop toe zorgde onder meer ManuChao er voor dat de vrijdagavond- en de combitickets uitverkocht waren. Dit zorgde er voor dat Manifiesta dit jaar maar liefst een kleine twintig duizend bezoekers aantrok, wat bijna een verdubbeling is.
Maar Manifiesta zou het feest van de solidariteit niet zijn, als ze dit geweldig succes niet zouden delen met de bezoekers. In overleg met Manu Chao die zich van zijn sympathiekste kant liet zien, beslistte Manifiesta namelijk dat iedereen met een combiticket dertien euro terugbetaald kreeg en de mensen die enkel vrijdag kwamen, ook op zaterdag en zondag binnen mochten. Met alle respect, maar dit heb ik nog geen enkel festival hen zien voordoen.
Op vrijdag zou misschien wel voor de eerste keer een zeer imposante naam op het podium van Manifiesta verschijnen. Met Manu Chao hadden ze een echte wereldster te pakken. Voor het eerst in hun bestaan waren de combitickets dan ook uitverkocht. Dit overweldigend entousiasme zorgde er echter voor dat ze voor de eerste keer een echte mainstage nodig hadden. Ongeluk tartte Manifiesta, want zonder grote tent waren de regenval en de wind van over zee een regelrechte ramp. Ik zou hier moeten schrijven over het optreden van Manu Chao, maar regen en wind traden in zijn plaats op als spelbrekers. Manu Chao zelf kwam met de oplossing om nog een dagje langer te willen vertoeven aan onze dierbare kust. Het optreden werd verlegd naar zaterdag. Niet iedereen was hier mee opgezet, maar een andere oplossing was er nu eenmaal niet. Na twee uur wachten in de regen eindigde de avond dan ook doorweekt in Le Chalet, het café om de hoek.
Voordat de meeste optredens begonnen, was er op Manifiesta ook plaats voor wat slampoetry of spoken word van RafeefZiadah. Geen echt muzikaal optreden dus maar waarom zouden we deze vocale kunst links laten liggen als deze Palestijnse vrouw op z’n minst evenveel - indien niet meer - kippenvel creeërt. Vooral bekend geworden met haar aangrijende gedicht We Teach Life Sir slaagde ze er in om het publiek een half uur lang muisstil te krijgen.
Eerste bekende naam op het rogramma was Sttellla. Deze poprockgroep brengt hun nummers met veel humor, zoals ook te merken was aan hun kledij. Jammer genoeg vond ik persoonlijk dat deze band live een beetje ballen miste. Hun sound was nogal slap en saai. Zo heb je er dertien in een dozijn.
Ik verlegde mijn reis over het uitgestrekte festivalterrein dan meer en begaf me naar het jongerenlein om nog één band te kunnen meepikken van de kleine rockrally die daar gehouden werd. Dooreen het jaar was er een wedstrijd georganiseerd in verschillende steden onder de naam Make Music Not War. De vijf winnaars speelden de finale op Manifiesta. Laatste band die aantrad was Zombie Butterfly. De punk en hardcore die ze brachten paste helemaal niet binnen het muzikaal plaatje van het festival, maar het publiek was talrijk en enthousiast. Misschien een idee voor de organisatie voor volgend jaar. Zombie Butterfly speelde, zoals punk het aan zichzelf verschuldigd is, met een soort nihilisme. Simpele maar strakke muziek en een duidelijke (soms nutteloze) boodschap. Het grote podium schrikte de beginnende Mechelse band niet af en de interactie met het publiek was op sommige momenten ronduit grappig.
Het vervolg van de avond was ook lichtelijk punk getint. Door de verschuivingen dankzij de avond ervoor, speelde de ska- en punkband Banda Bassotti een paar uur eerder op de avond. Als echte activisten wisselden ze hun eigen nummers af met bekende strijdliederen zoals Bella Ciao. Al zwaaiend met antifascistisce vlaggen en spandoeken vermaakten zij het publiek. Bij uitstek de meest extreme groep van het weekend.
De regen van de dag ervoor bleef zijn tol eisen, omdat Manu Chao nu verplaatst was naar zaterdag moesten de festivalgangers een keuze maken tussen de gevarieerde en experimentele sound van Asian Dub Foundation en de banlieu rap van Kery James. Ik koos voor het laatste en ik zou die keuze iedereen aanraden. Kery James heeft de rap terug opgenomen sinds 2001 en heeft sindsdien al twee platina platen en één gouden. Zijn muziek is typische gangster rap met een hart voor de samenleving en een middelvinger naar de authoriteiten. Zijn teksten zijn, zoals zo vaak binnen deze milieu’s, compromisloos, voorzien van ruime vocabulair en doorspekt met Verlan, maar niet altijd even verstaanbaar live tussen alle geweerschoten en politiesirenes. Vooral franstalig België is bekend met het werk van Kery James, maar hier in Bredene heeft hij zeker ook gescoord bij de nederlandstaligen.
De eer om de mainstage af te sluiten was natuurlijk weggelegd voor Manu Chao en zijn La Ventura, maar wat een grote apotheose had moeten worden van wat gisteren niet kon gebracht worden, liep min of meer uit in een persoonlijke ontgoocheling. Het overduidelijke muzikale talent en de geweldige nummers van hem werden ondergebracht, gemixt en onerkenbaar gemaakt in een soort van ska/kermisachtige achtergrond. Verschillende hits zoals Bongo Bong, Me gusta en Je ne t’aime plus werden deels gespeeld om dan gevolgd te worden door een climax die eigenlijk een anticlimax was, aangezien iedere keer het zelfde skadeuntje erachter werd geplakt. Het enige wat nog miste tussen de politie- en hoorngeluiden was een kreet a la ‘A’s ge de flos trekt, moogt de nog ne keer’. Het nummer Clandestino werd als enige nummer in zijn originele vorm gespeeld en was daarmee mijn enige verademing.
Ik wil hiermee ook niet te negatief zijn tegenover Manu Chao en zijn performance. Ik merkte dat een significant deel van het publiek mijn mening was toegedaan, maar het overgrote deel van de mensen heeft zich waarschijnlijk enorm geamuseerd. Op zijn toch al vijfenvijftigjarige leeftijd, bezit Manu Chao nog steeds de energie van een twintiger. De machine die hij vormt samen met zijn band La Ventura is nog steeds geolied. Op foutjes in hun (samen)spel waren ze niet te betrappen.
Voor wie Manu Chao nog niet gezien heeft en twijfelt weet dan dit. Manu Chao is niet hetzelfde live als op plaat. Wanneer je hoopt op een aangenaam latino feestje vol met zijn grootste hits dan zit je verkeerd. Echter wanneer je staat de springen voor een groot ska-feest waarin de hits van Manu Chao verweven zitten, dan moet je niet twijfelen en gewoon gaan!
De derde en laatste dag van het festival is een kortere. Geen feestjes meer tot diep in de nacht maar braaf afronden rond acht uur. Het is een gigantische prestatie dat ze drie dagen hebben kunnen vullen!
Wanneer het gisteren de beurt was om een nieuwe winnaar te vinden van Make Music Not War, mocht de winnaar van voorloper Manifiesta on Tour dit jaar nogmaals aantreden. De gevarieerde groep vrienden van Noé mochten het jongerenlein openen en daar waren ze zeker blij mee. Vroeg o een festival spelen is niet altijd een cadeau, maar Noé’s vrolijke en opgewekte sound lokte toch meer dan genoeg mensen uit hun tent.
In de Che Presente tent mochten de PanterasNegras aantreden. Dit Chileense hiphop- en rapcollectief bracht een aangename en strijdvaardige set al blonken ze niet uit in originaliteit. Laat je wel niet in de luren leggen door hun ietwat brave uiterlijk en sound. Ze zijn weldegelijk zo straf als hun naam doet vermoeden. Al verschillende keren cancelde de politie in Chili hun optredens, omdat ze te kritisch zouden zijn in hun teksten. Gelukkig gebeurde dit hier niet.
Ondertussen stond op het hoofdpodium ook Christoff het beste van zichzelf te geven. Niet mijn stijl van muziek, maar een vlugge oogwenk tijdens het passeren na Panteras Negras verzekerde mij er van dat er aan ambiance geen gebrek was.
Na het Centraal Moment, waar ook al eens met gebalde vuist wordt gezongen, mocht K’s Choice aantreden. Hun naam en faam hebben ze reeds lang verworven maar wat we uit dit concert kunnen concluderen is dat er nog geen enkele smet op te vinden is. De (pop)rock die de band van broer en zus Bettens brengen is een rasecht overblijfsel uit de jaren ’90 doorspekt van grunge en postpunk. Net zoals bij de bands uit dit decennia, zoals Nirvana of The Pixies, klinken ze live veel ruiger dan op plaat. Nergens iets ‘poppie’ te bespreuren in het begin. De rauwe gitaren en bonkende basdrum geven die typische liveklank zoals ze uitgevonden is in de jaren ’90. Daar bovenop hadden ze ook echt nog veel zin in hun laatste optreden van de festivalzomer. Het plezier was aanstekelijk. Naarmate het optreden vorderde werden ze wat rustiger maar het zwoele gekreun van Not an Addict zette de wei terug in vuur en vlam, of wat had je dan anders verwacht? Een meer dan geslaagde afsluiter van het hele festival. En zo eindigde deze tumultueuze maar meer dan bevredigende editie van Manifiesta met een geweldig optreden.
