We hebben het moeten opzoeken, de kerstroos is een bloemsoort die voornamelijk in de winter bloeit. Deze bloem zou ook giftig zijn. De uit Colorado afkomstige band Helleborus vernoemt zich naar deze bloem, en dat heeft een onderliggende betekenis. Binnen hun muziek zitten aspecten van pure duisternis, verweven met magisch mooie mythische aspecten. Schoonheid die harten doet bloeden, en zielen naar hun laatste rustplaats begeleid. Net als die mooie kerstroos dus. Hoewel het debuut The Carnal Sabbath reeds in juni 2016 is uitgebracht, konden we het niet nalaten deze pracht van een plaat vol pure duisternis, onder de loep te nemen.
De toon wordt al aangegeven met openingssong Helleborus Black. Bijna zeven minuten pure duisternis, die als een onzichtbare walm de luisteraar de adem ontneemt. Ze sleurt ons naar occulte gebieden, waar mythische wezens uit menig griezelige spookverhalen, de toon aangeven. Vampiers, weerwolven, zombies en dodelijke demonen, je komt ze binnen deze eerste song allemaal tegen. Echter, is ontsnappen uit deze trance onmogelijk. Met het angstzweet op de lippen, kijken we de demonen diep in de ogen. Gedreven door klanken en vocalen, boordevol waanzin, wordt ook de luisteraar tot diezelfde waanzin gedreven. En dan zijn we nog maar aan de eerste song van dit debuut gekomen.
Zonder enig medelijden hakken messenscherpe riffs, duivelse vocalen en knetterend drumsalvo's steeds dieper in onze ziel. Tot geen spaander geheel blijft. Met alle respect voor de instrumentale aankleding, bijde meeste songsop deze schijf, is het de stem van zanger S.W.H die klinkt als rechtreeks komende uit de diepste bodem van de Hel. Edge of Black Waters, met een percussie die klinkt als een kloppend donker hart, doet de armen op onze armen recht komen. Van pure angst. Nog maar eens.
De meeste songs klinken traag, en drijven je tot ultieme waanzin. Sommige songs echter, voelen aan als een wilde bulldozer die over je vege lijf davert. Luister maar naar de, wederom gedreven over drums die klinken als donder bij heldere hemel, Colored Spores of Yuggoth. Alsof je een aardbeving, of wervelstorm bent terecht gekomen. Waaruit ontsnappen wedderom onmogelijk blijkt te zijn. De lange duurtijd van elk van de songs zou ervoor kunnen zorgen dat de aandacht verslapt, maar net door het aanbieden van een bonte en vooral extreem duistere variatie, moet je wel aandachtig blijven luisteren. Met een krop in de keel wachten we telkens de ultieme doodsteek af.
Bovendien is er de psychedelische ondertoon waarin de songs gedrenkt zijn Coils, Temple of Seventh Death en A Gift of Renewal Het zijn songs die doordrongen zijn van elementen die de luisteraar onder hypnose brengen, en uiteindelijk hen zullen meevoeren naar de meest occulte duisternis van hun ziel. Bij Songs als de titelsong The Carnal Sabbath lijkt eerder pure black metal de toon aan te geven. Waaruit we kunnen besluiten. Helleborus brengen een gevarieerde, grensverleggende symfonische Black Metal plaat uit. Die de meeste donkere, occulte kant, van de luisteraar naar boven brengt. Het voortdurend schipperen tussen een uiteenlopend pallet van donkere elementen, zorgt ervoor dat de aandacht scherp blijft. Dit debuut doet ons in angstzweet baden, van prille begin tot bittere einde, en kunnen we dan ook aanraden voor elke liefhebber van het Black Metal genre, die niet vies zijn van de experimentele en psychedelische kant daarvan.
Tracklist:
1. Helleborus Black 06:51
2. Coils 05:06
3. Edge of Black Waters 06:17
4. Colored Spores of Yuggoth 05:42
5. Draconian Discipline 04:40
6. The Poison of Sleep 05:23
7. Temple of Seventh Death 04:24
8. Gift of Renewal 07:08
9. The Carnal Sabbath 09:17
