Hoewel het ondertussen al een goede twintig jaar geleden is dat de Zweedse powermetalband HammerFall het levenslicht zag, is het voor mij een band die ik vrij laat heb ontdekt. Toen ik de eerste cd van HammerFall ontdekte, was ik meteen geïntrigeerd door de unieke sound en de opzwepende meezing-refreinen. Met nummers als ‘Hearts On Fire’, ‘Last Man Standing’ en ‘Any Means Necessary’ ging er voor mij een deur open naar een nieuw universum van heroïsche teksten en bombastische muziek. Een deur met de grootte van een cd-hoes weliswaar, maar desalniettemin toch een deur.
De nostalgische invloed die deze band op mij heeft, zorgde er dan ook voor dat ik meteen razend enthousiast was toen ik de kans kreeg hun nieuwste en tiende album te beluisteren: ‘Built To Last’.
Hoewel het ondertussen al een goede twintig jaar geleden is dat de Zweedse powermetalband HammerFall het levenslicht zag, is het voor mij een band die ik vrij laat heb ontdekt. Toen ik de eerste cd van HammerFall ontdekte, was ik meteen geïntrigeerd door de unieke sound en de opzwepende meezing-refreinen. Met nummers als ‘Hearts On Fire’, ‘Last Man Standing’ en ‘Any Means Necessary’ ging er voor mij een deur open naar een nieuw universum van heroïsche teksten en bombastische muziek. Een deur met de grootte van een cd-hoes weliswaar, maar desalniettemin toch een deur.
De nostalgische invloed die deze band op mij heeft, zorgde er dan ook voor dat ik meteen razend enthousiast was toen ik de kans kreeg hun nieuwste en tiende album te beluisteren: ‘Built To Last’.
De cd opent met het nummer ‘Bring It!’ dat meteen duidelijk maakt waar HammerFall voor staat: een stevig ritme brengt ons onmiddellijk ‘in the mood’ voor meer van zo’n muziek! De teksten over kruistochten, magie, zondaars en koningen zijn natuurlijk ook van de partij.
Daarna gaat de band over naar ‘Hammer High’. Als je tijdens het vorige nummer er nog in geslaagd bent om niet mee te zingen in het eenvoudige refrein, dan zal dat nu zeker niet meer lukken. De meerstemmige harmonieën zorgen ervoor dat het gehele refrein lijkt op een soort strijdkreet, dat ongetwijfeld voor een unieke live-ervaring zal zorgen, aangezien je onbewust gedwongen wordt mee te doen. Een volle zaal die het refrein meebrult, met de vuisten in de lucht geheven… ja, ik kan me er best wel iets bij voorstellen. Joacim Cans, de leadzanger, haalt in dit nummer ook enorm hoog uit met zijn stem, precies zoals het hoort in dit soort nummers! Om het kippenvelmoment helemaal compleet te maken, sluit het nummer af met een stukje muzikale stilte, waarbij het refrein acapella wordt gebracht door de bandleden. Zo’n mooie meerstemmige perfectie zorgt voor koude rillingen langs mijn rug.
Na de stevige twee openingsnummers worden we getrakteerd op de klanken van een akoestische gitaar in de intro van ‘Sacred Vow’. Een beetje vroeg op het album om al zo rustig te gaan, dacht ik bij mezelf…. En inderdaad, zo bleek, want na enkele seconden begon het echte nummer en bleek het alsnog een krachtig lied te worden. Inhoudelijk weer dezelfde soort teksten die we van HammerFall gewoon zijn geworden, teksten over gevechten en oorlogen in schijnbare fantasiewerelden. Op dit elan bouwen ze dan ook verder bij het volgende nummer, ‘Dethrone and Defy’.
Nu dan een rustiger nummer? Jawel hoor. Met ‘Twilight Princess’ brengt HammerFall een ingetogen nummer ten berde. Het nummer lijkt te gaan over een vrouw die zowel alomtegenwoordig als onbereikbaar is. Deze dualiteit wordt weerspiegeld in de muziek van het nummer, aangezien we het duidelijke contrast horen tussen de rustigere en ruigere instrumenten. Beiden zitten erin verwerkt, maar ze lijken elkaar te bevechten en te strijden om de bovenhand. Dit nummer is trouwens genoemd naar het gelijknamige spel van Zelda.
Na een rustig nummer als ‘Twilight Princess’ moet er natuurlijk weer een stevige song volgen. Dat krijgen we dan ook met ‘Stormbreaker’. In dit nummer krijgen we weer de hyperactieve drum- en gitaarklanken te horen en ook op tekstueel vlak speelt HammerFall hier op safe, met een tekst over de kruistochten. Een geschiedenislesje in ’t midden van een nieuw album? Waarom niet?
Ook de nummers die volgen gaan op dat pad verder. ‘Built To Last’, ‘The Star Of Home’ en ‘New Breed’ zijn allemaal muzikaal samenhangend en ook op het vlak van de teksten trekken ze dezelfde lijn door. Slagvelden, kruistochten, gevallen koningen…. Het zit er allemaal wel ergens in verwerkt.
Het album sluit ten slotte af met ‘Second To None’. Ook dit is weer een nummer waarin een tweestrijd centraal staat, namelijk de strijd tussen het kwade en het goede. Opnieuw horen we dit terug in de muziek waar de rustige en meer opgewekte stukken elkaar in vlot tempo afwisselen. Volgens mij niet het sterkste nummer om mee af te sluiten, maar smaken verschillen.
Samengevat kunnen we stellen dat HammerFall alle verwachtingen inlost. Op de een of andere manier slagen ze er nog altijd in om te boeien, ook al gaan hun nummers dikwijls over hetzelfde en zijn ze ook muzikaal soms sterk gelijklopend. De titel alleen al, ‘Built to last’, zegt ons dat HammerFall er nog niet aan denkt om te stoppen, en dat is een beslissing die ik alleen maar kan toejuichen. Meer van dit mag gerust mijn richting uitkomen, want ik luister er nog altijd met evenveel plezier naar als de eerste keer dat ik ze hoorde.
Tracklist:
1. Bring It!
2. Hammer High
3. The Sacred Vow
4. Dethrone And Defy
5. Twilight Princess
6. Stormbreaker
7. Built To Last
8. The Star Of Home
9. New Breed
10. Second To None
