Hanson - Trix - 09/06/2017

Review:Concerten
 Bram Verstappen    11 juni 2017

Meestal krijg ik dezelfde reactie wanneer ik het heb over de band Hanson, namelijk: “Wie?”. Maar wanneer ik dan vertel dat het gaat om de band van het legendarische nummer ‘MmmBop’, weet iedereen plots wel weer over wie het gaat. De broertjes Isaac, Taylor en Zac Hanson kenden een internationale doorbraak met dit laatstgenoemde nummer in 1997. 20 jaar later passeren ze eindelijk ook eens in ons land tijdens hun ‘Middle of Everywhere’-tour. Een titel die een duidelijke link legt met hun debuutalbum dat ‘Middle of Nowhere’ heette. Als trouwe fan ging ik dan ook richting Antwerpen, vol nostalgie en met hoge verwachtingen.


Dat het wat moeite vergde om er te geraken, staat buiten kijf. Na een drietal files bevond ik me eindelijk voor de deuren van de Trix. Rijkelijk te laat voor het voorprogramma, maar nog steeds ruim op tijd voor het optreden van Hanson. Ik passeerde de security en begaf me naar de zaal.

Het eerste wat opviel, was de relatief grote hoeveelheid mannen, die in twee groepen onderverdeeld konden worden: de ene groep had een schaapachtige ‘ik moest mee van mijn vriendin’-glimlach op hun gezicht en de andere groep straalde een soort ‘ik heb de tickets gekregen’-attitude uit. Maar ik begaf me zelfverzekerd naar de voorste, met vrouwen gevulde rijen, trots om Hanson-fan te zijn en klaar voor een trip down Memory Lane. Ik plaatste  me tactisch vlakbij een airco, om aan de hitte van de vol verwachting zwetende vrouwen te ontsnappen, maar het allesoverheersende oestrogeen bleek sterker te zijn dan mijn hunker naar de airco.

En toen was het zover, de lichten gingen uit en een oorverdovend gegil steeg op uit de zaal. Op het podium zag je enkele schimmen hun plaatsen innemen en toen de lichten weer aanschoten, zagen we de drie Hanson-broers, vergezeld van twee medemuzikanten, die onmiddellijk het nummer ‘Already Home’ inzetten. Het publiek was meteen laaiend enthousiast en ook bij het volgende nummer, ‘Waiting For This’, werd er gulzig meegeklapt en werd alles wat Taylor tussendoor zei op luid gejuich onthaald. Het derde nummer, ‘Where’s the Love’, komt van hun eerste cd en werd dan ook volledig meegezongen door het enthousiaste publiek. Bij een snelle blik door de zaal viel dan ook op dat het gros van de aanwezigen duidelijk uit de nineties kwam en opgegroeid was met Hanson.

Na deze klassieker kwamen verschillende nummers van hun zes studioalbums, achtereenvolgens ‘Look at You’, ‘Tragic Symphony’, ‘Thinking ‘Bout Somethin’’, ‘Been There Before’ en ‘This Time Around’. De meeste van deze nummers werden als een medley aan elkaar gerijgd, zodat de show nooit echt stil viel, maar het ene nummer energiek op het vorige volgde. Wat enorm opviel, was dat ook de minder bekende nummers toch werden meegezongen. Het werd al snel duidelijk dat er heel wat trouwe fans rondom mij stonden…. Op de klanken van ‘Weird’ viel de halve zaal in zwijm en begon het me te dagen dat veel vrouwen waarschijnlijk hun vriend hadden meegebracht om hen te ondersteunen tijdens de puberale gevoelens die op zouden komen bij de intiemere nummers. Ik kan het hen moeilijk kwalijk nemen, want de drie Hanson-broers klinken nog steeds fantastisch meerstemmig! Bij veel bands die als tiener starten, verandert hun stemkleur in de loop der jaren en slagen ze er niet meer in om die nummers uit de beginjaren nog even sterk te brengen, maar bij Hanson hoor je nog net diezelfde stemmen als 25 jaar geleden, in 1992. Een heel sterke prestatie, als je het mij vraagt! Dit werd ook nog eens extra benadrukt bij ‘Go’, waar Zac de leadvocals voor zijn rekening nam. Hoewel de drummer van de band ondertussen ook al 31 jaar is en vader van vier kinderen, klinkt zijn stem nog even zuiver als toen hij als zesjarige snaak begon te zingen met zijn broers. Erg straf!

En daar stopt het niet! Voor ‘Madelin’ wisselden Zac en Taylor van plaats en bewezen ze hun veelzijdigheid als muzikant. De pianist nam plaats achter de drum en de drummer achter de piano. Isaac bleef trouw achter zijn gitaar, maar ook hij bewees een aardig stukje te kunnen zingen en laat een zeer krachtige, resolute, en toch nog steeds zuivere stem horen. Na dit nummer gaat elke muzikant terug naar zijn oorspronkelijke plaats in de setting en worden de nummers ‘Juliet’ en ‘Strong Enough to Break’ gespeeld, respectievelijk van hun laatste album Anthem en Underneath.
Tijdens ‘Penny & Me’ zie ik twee rijen voor mij een nineties-fanvlag de hoogte ingaan, waarop de drie broertjes in hun beginjaren te zien zijn. Het was fantastisch om het contrast te zien tussen hun uiterlijk in die vroege jaren als band en hoe ze nu op het podium staan.

Na ‘Watch Over Me’ hoorden we de intro van ‘I Will Come To You’, waarbij de grond begon te daveren van springende en gillende vrouwen. Ja, als er iets is waar Hanson nog steeds in slaagt, is het blijkbaar om de vrouwenharten sneller te doen slaan. Ik moest dan ook erg mijn best doen om niet onder de voet te worden gelopen door de horde duwende vrouwen die zich naar voor probeerden te begeven. Hierna speelden zowel Isaac, Zac en Taylor akoestische gitaar voor het nummer ‘On And On’. Opnieuw een bewijs van hun brede muzikale mogelijkheden. Terwijl Zac na dit nummer weer achter zijn drumstel ging plaatsnemen, verontschuldigde Taylor zich een zoveelste keer voor het feit dat het vijfentwintig jaar heeft geduurd voor ze in ons land kwamen optreden. Hij nodigde ons ondertussen wel allemaal uit om hen eens op te zoeken in Tulsa, waar ze ons op bier en muziek zouden trakteren.
Op de tonen van ‘I Was Born’ gingen op de eerste rij allemaal blaadjes omhoog met daarop de zinsnede ‘I was born to do’, een bewijs van mijn vermoeden dat er echt hevige Hanson-fans aanwezig waren, aangezien dit hun nieuwste nummer is en het bijgevolg dus nog niet zo bekend is. Vervolgens weer een trip naar het verleden met het nummer ‘A Minute Without You’ en het recentere ‘Get The Girl Back’.

Om het publiek weer volledig mee te krijgen, horen we een medley van enkele covers, namelijk ‘I’m A Man’, ‘Gimme Some Lovin’’ en ‘Long Train Running’. En dan komt het moment waarop heel wat mensen in de zaal duidelijk twintig jaar hadden gewacht: het nummer ‘MmmBop’! Zowel mannen als vrouwen laten zich volledig gaan op de tonen van deze (ondertussen legendarische) klassieker. Een door iedereen gedeelde vibe stroomt door de zaal en voert ons allemaal mee naar onze jeugdjaren. Het moet gezegd zijn: Hanson heeft het nog steeds! Ook met ‘If Only’, ‘Fired Up’ en ‘In The City’ doet het publiek met veel plezier mee om dan met spijt in het hart afscheid te nemen van deze drie dertigers die ooit als tieners menig meisjeshart sneller deed slaan.

Na nog enkele bisnummers (waaronder 'Man From Milwaukee') kan ik besluiten dat het eerste Belgische optreden van Hanson meteen naar meer smaakte en ik denk dat ik voor veel aanwezigen spreek als ik zeg dat ze dit gerust nog eens mogen overdoen! Hanson ontpopte zich van prille tieneridolen tot de muzikale duizendpoten die ze nu zijn. Hun sound is nog steeds even sterk als 25 jaar geleden en hun muziek smaakt na al die tijd nog altijd naar meer. Tot een volgende keer Hanson!