Until Rain – Inure (Sensory Records)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Jens Deklerck    13 juni 2017

Until Rain is een band afkomstig uit de Griekse stad Thessaloniki die al sinds 2008 actief is. De band had ondertussen al een aantal naamsveranderingen achter de rug, maar pas onder de huidige naam brachten ze in 2009 hun eerste album uit. En langspelers uitbrengen doen ze sindsdien trouw elke vier jaar. In 2017 was het bijgevolg de beurt aan “Inure”, het derde album van deze band die zich een moderne progressieve metal-look aanmeet. Intussentijd is Until Rain uiteraard geëvolueerd. Terwijl het debuutalbum nog een grote zoektocht naar zichzelf was en het tweede album een serieuze sprong in de juiste richting was, laat Until Rain op "Inure" horen waartoe ze echt in staat zijn. Daartoe kwam vocalist Cons Marg (bekend van onder meer Hail Spirit Noir en Arjen Lucassen’s Epic Rock Choir) bij de groep en nam niemand minder dan Daniel Cardoso van Anathema de mix en de mastering voor zijn rekening. Dit alles werd uiteindelijk uitgebracht door het Sensory Records label, waar voor het eerst mee werd samengewerkt.


Deze groep van medewerkers heeft de productiekwaliteit van deze band duidelijk een boost gegeven. Meer dan een uur lang wordt aan een hels tempo een spervuur van techniciteit, tempowisselingen en interessante ideeën afgevuurd zonder ook maar een moment aan kwaliteit in te boeten.

Het album opent met Progressus In Idem waar vocalist Cons Marg na een circusintro en eerste technische gitaarpassage eerst nog emotioneel opent, maar na een drietal minuten overgaat naar growls. Dit is een eerste kennismaking met de vele tempowisselingen en andere overgangen die het album rijk is en in de volgende nummers een pak technischer en uitdagender zullen worden. Ondanks het feit dat een Anathema-lid aan de knoppen zat, dweept Until Rain toch vooral met de techniciteit van een band als Dream Theater. De invloed van deze grootheid is vooral hoorbaar in een nummer als Because Something Might Happen.

Het tempo waaraan al deze verschillende elementen elkaar opvolgen is op zijn zachtst gezegd verschroeiend te noemen en zou bij veel bands uitdraaien op een zootje van jewelste. Until Rain heeft daarentegen wel het recept gevonden om dit allemaal professioneel te combineren tot een beluisterbaar geheel. Elke song heeft zijn duidelijk afgebakend terrein waarbinnen een aantal elementen lustig gecombineerd wordt. Desalniettemin blijft de instapdrempel door de verscheidenheid aan elementen hoog. Pas na enkele luisterbeurten kan elk element op dit gelaagd pareltje door de luisteraar verwerkt worden.

We zouden hier in principe elk nummer apart kunnen bespreken, maar dat zou ons eindeloos bezighouden. Tussen de vele tempowisselingen en experimentele vocale lijnen door zijn de invloeden en overgangen die Until Rain op “Inure” gebruikt legio. Toch doen we een poging om dit technisch hoogstandje te ontleden. Symfonische elementen krijgen bijvoorbeeld hun eerste introductie op New World Fiction, maar kennen hun absolute hoogtepunt op This Fear waar een soundscape uiteindelijk voor een spetterende finale zorgt. Zoals als eerder aangegeven maakt de vocalist naast voornamelijk cleane vocals ook gretig gebruik van growls om de meest negatieve lyrics te benadrukken. De topper Because Something Might Happen en This Solitude zijn mooie voorbeelden van een technisch goed uitgevoerde combinatie van twee verschillende vocals door eenzelfde persoon. Ten slotte duiken er naar het einde toe geregeld elektronische fantasietjes op en wordt er op Butterfly Invasion zelfs tijd gemaakt voor een overgang op een Griekse akoestische gitaar.

De tekstuele thematiek is uiteindelijk de lijm die alles samenbrengt. Eens bekomen van de scheepslading techniek wordt duidelijk dat de teksten de emotionele kaart trekken. Angst, eenzaamheid en dergelijke… het zijn niet meteen gevoelens waar een mens vrolijk van wordt, maar ze vormen wel de rode draad doorheen het werk van Until Rain. De luisteraar wordt uitgedaagd om ook eens over deze emoties na te denken. Met zijn emotionele zangstijl slaagt de vocalist erin om elk van deze onderwerpen op een gepaste manier naar voren te brengen zonder zich in een overdaad aan dramatiek te storten. Alles klinkt recht voor de raap. Het melodieus en tot in de puntjes afgewerkte geheel laat gegarandeerd niemand onberoerd.

CONCLUSIE: Until Rain is een band die voorlopig nog geen grote bekendheid heeft verworven, maar met “Inure” zou hier wel eens verandering in kunnen komen. Het album is een prachtig afwerkt toonbeeld van techniciteit en uitdagende progressieve metal met een melodische insteek geworden. Na een lang proces van zoeken is Until Rain op het punt gekomen waarin hun moderne aanpak van het genre perfect samenvalt. De band lijkt klaar om ook buiten Griekenland progressieve potten te breken.

TRACKLIST:

1. Progressus In Idem 5:54
2. New World Fiction 5:14
3. Because Something Might Happen 9:15
4. This Fear 5:38
5. A Tearful Farewell 4:32
6. This Solitude 6:48
7. Butterfly Invasion 6:44
8. A Broken Wing 4:58
9. Inure 13:00
10. Debate (bonus track) 4:56