Struggler - The Gap (Vitarka Records)

Review:CD-reviews uit BeNeLux
  Erik Vandamme    19 juni 2017

Comeback albums van Legendarische bands en artiesten, het resulteert al te vaak in flauwe afkooksels van wat ooit was. Echter, er zijn altijd zo van die uitzonderingen. Neem nu Struggler. Ontstaan in 1979, in de periode toen punk en postpunk hoge ogen gooide in binnen en buitenland, kunnen zonder meer bestempeld worden als legendarisch. Samen met Siglo XX tot De brassers, groeide Struggler uit tot een begrip binnen de scene. De gevolgen lieten niet lang op zich wachten. Zowel in binnen en buitenland kon deze band op enorm veel erkenning rekenen. Na zoveel jaren radiostilte, brengt Struggler een gloednieuwe schijf op de markt The Gap. Die we, en dat geven we ruiterlijk toe, toch met een sceptische kijk op de zaak hebben benaderd. Echter, na één luisterbeurt zelfs, mogen we dat sceptische gedoe opbergen en in naar de vuilnisbak doorverwijzen.


Echter, het meest opvallend. Songs als Obstacles, The Gap, Poeha tot Recrudesce liggen ver verwijderd van de pure postpunk van toen. Struggler slaat duidelijk nieuwe wegen in, richting noisrock van een donkere soort. Tot daar de verwijzing naar die postpunk. Het lijkt wel of de band het genre postpunk heeft heruitgevonden, en in een gloednieuw kleedje gestoken. Wat we enkel en alleen maar kunnen toejuichen. Zonder meer levert Struggler een grensverleggende parel af, die bewijst dat een comeback uitbrengen, niet moet leiden tot een routine klus of het verzanden tot een flauw afkooksel van wat ooit was. Gelukkig maar!

Songs als Key 17, Obligation, Shrapnel verwijzen mede dankzij scherpe gitaar riffs, en typische donkere vocalen wel degelijk - eerder subtiel - naar die duistere postpunk periode. Echter, de band voegt er enkele snuifjes pure, chaotische noise elementen aan toe die niet enkel je trommelvliezen aanvallen maar ook je ziel doen neerdalen in ultieme duisternis. Van datzelfde chaotische soort. Waaroor je hersens op tilt slaan, en je die vervaarlijke demonen uit het punk verleden strak in de ogen kijkt.

Buitengewoon aan Struggler anno 2017, is dus vooral dat ze begane wegen inslaan, en daadwerkelijk iets doen met die muziekstijl van toen. Meer nog, de band combineert elementen van postpunk van noise effecten, die hoge ogen gooien dezer dagen. De doorsnee fan van toen, zal daardoor even de wenkbrauwen fronsen, maar al gauw zich laten onderdompelen in een duister chaotisch bad. Ook wij fronsten heel even de wenkbrauwen, dat geven we eerlijk toe. Echter waren we vooral onder de indruk van het feit dat Struggler niet gemakzuchtig achterom kijkt, maar zichzelf duidelijk heruitvindt binnen en totaal nieuwe wegen durft inslagen. Met succes! Bewijs daarvan zijn lekker donkere, hartverscheurende songs als Don't Care, Black age en Final Solution - een song geschreven door Pere Ubu - die heden en verleden verbinden tot een magisch mooi geheel. Laat u vooral verdoven door de diepgaande noise effecten, sluit de ogen en voel de punk vibes van de jaren '70 je aanzetten tot het omver stampen van heilige huisjes. Binnen een 'moderne' omkadering.

We kunnen dan ook besluiten:

Op de nieuwste schijf van de legendarische postpunk grootheden Struggler wordt zowel de 'old school postpunker' in ons, die dankzij deze band en veel andere viel voor dat punk/postpunk genre. Echter, ook de moderne muziekliefhebber, die houdt van een potje noise en aanverwante, komt eveneens aan zijn trekken. The gap is daardoor een grensverleggende plaat geworden, die verleden en toekomst perfect met elkaar verbinden tot een oorverdovend en inderdaad grensverleggend geheel. Is onze eindconclusie.

Tracklist:

  1. Obstacles
  2. The Gap
  3. The Past Won't Burn
  4. Poeha !
  5. The Perfect End
  6. Recrudesce
  7. Key 17
  8. Obligation
  9. Shrapnel
  10. Wanted
  11. Don't Care
  12. Black Age
  13. Final SolutionWritten By – Pere Ubu