Het is op deze dag dat Dour pas echt op gang werd getrokken. De eerste twee dagen kenden enkele tegenslagen, maar vanaf vrijdag demarreerde Dour en schakelde het enkele versnellingen hoger om de lichte col der vermoeidheid te bedwingen. De tweede dag loste zeker zijn verwachtingen in.
Voor het tweede jaar op rij stond Cocaïne Piss op een podium op Dour. In een kleinere tent (Le Labo) slaagden ze er dit jaar wel in om een chaotische samenhorigheid te creëren. Ze zijn nog steeds even furieus en eigenzinnig. Inboeten zullen ze waarschijnlijk nooit doen. Dit jaar zouden ze ook drie kwartier spelen en geen half uur meer. De hoop stond dus hoog om niet nogmaals dezelfde set van vorig jaar te horen. IJdele hoop zo bleek bij deze koppige punkers. Exact 23 minuten is wat ze het publiek aanboden en geen seconde meer. Volgende keer misschien nog eens van achter naar voor spelen?
De moeilijkste keuze van de dag was waarschijnlijk die tussen The Underachievers en Amelie Lens. De clash van Dour tussen stevige techno en hiphop was alomtegenwoordig, maar deze was toch extra moeilijk. Uit het principe dat Amelie Lens als Belgische producer vaker te bezichtigen is, zakte ik af naar de Boombox al goed gevuld staat voor AKTHESAVIOR en Issa Gold. Ondanks hun knallende hits en hun steengoede nieuwe album Renaissance, stelde het eigenlijk niet super veel voor. Veel meer dan verdrinken in de zovele andere hiphop acts op het festival deden ze niet. De gunshot- en sirenesamples meegerekend. Na een goede twintig minuten was het tijd om Amelie Lens een kans te geven. Zo vroeg op de avond was het nog licht, maar de intensieve en duistere beats zorgden voor een nachtelijke sfeer op de volgepakte Elektropedia. Deze vrouw werkt stevig aan haar weg naar de top en met deze sound gaat ze er zeker komen.
Het contrast achteraf toen de tocht ons naar de Mainstage voor NAS bracht was groot. Het maakte duidelijk dat The Last Arena zijn naam als Mainstage eigenlijk moet afstaan aan de Elektropedia. Dit laatste podium is uiteindelijk veel groter en trekt ook heel de dag door meer volk dan de headliners van de avond. Een gevaarlijke evolutie. Dour wil namelijk allesbehalve een klein Tomorrowland worden. Het wordt voor hen dus voor de komende jaren echt belangrijk dat ze gaan inzetten op de alternatievere genres en artiesten en zeker niet gaan versmallen in hun aanbod. Daarmee wil ik niets afbreken of met de vinger wijzen. De liefde voor het concept dat Dour ondertussen al negenentwintig jaar aanhoudt, is gewoon te groot. Wat NAS zelf betreft was hij waarschijnlijk de enige headliner die het niet letterlijk (cfr. Solange en Earl Sweatshirt) dan wel figuurlijk (cfr. Gucci Mane, M.I.A. en Die Antwoord) laat afweten. Eerlijkheidshalve moet hierbij vermeld worden dat ik Justice op de laatste avond niet heb gezien, maar wel hele goede dingen over heb gehoord. Meer dan twintig jaar na Illmatic weigeren zowel het album als NAS zelf te verouderen. Openen deed hij dan ook met klassiekers N.Y. State of Mind, The World is Yours en Life’s a Bitch. Laat die ‘best of set’ maar komen, moeten velen gedacht hebben. Ondertussen speelde hij tussendoor Sweet Dreams van Eurythmics, Human Nature van Michael Jackson en One Love van Bob Marley. In principe onnodig, maar sfeer creëerde het wel. Naar zijn eigen motto life’s a bitch and then you die, bracht hij een ode aan wijlen Prodigy van het rappersduo MobbDeep. Op het einde was het blijkbaar wel genoeg geweest voor hem en begon hij de nummers er sneller en sneller door te rammen. Life is Good brak hij abrupt af en dat was dan ook het einde. Soms heb je er gewoon genoeg van. Wat een held.
Alsof Dour een perpetuum mobile is tussen hiphop en elektronica, vertoefden we hierna naar La Caverne voor Crystal Castles. Met hun schreeuwerige en chaotische sound brengen ze een mooie intersectie tussen elektronische muziek en gitarengeweld. Hun optreden was flitsend en strak. Zelfs met nieuwe zangeres Edith Frances (die Alice Glass vervangt) slagen ze er in diezelfde typerende stijl te creëren. Ondanks wat sommigen mogen zeggen, zijn ze na veertien jaar nog steeds enorm relevant. In tijden waar genres vervagen en punk, rap en andere genres opnieuw de elektronische beats ontdekken, kunnen zij een leermeester zijn voor deze nieuwe generatie.
Door omstandigheden kon Pusha T slechts veel later aantreden. Al bij al speelde hij uiteindelijk maar een twintigtal minuten. Heel kort, maar zeer krachtig. Meer valt daar niet over te zeggen.
Daarna was het aan Nina Kraviz om de Electropedia stage af te sluiten. Haar donkere, zware techno beats omringd door subtiliteiten brachten de tienduizenden dansers in beroering. Op Wikipedia staat bij ‘also know as’ Techno Goddess genoteerd. Ongelijk kan je hen niet geven. Twee uur lang vuurde ze acid, minimal en wat deep house op ons af. Als ze nog tot acht uur ’s ochtends was doorgegaan, hadden we waarschijnlijk nog steeds niemand horen klagen.
