DOUR RAPPORT: Zaterdag als het ultieme hoogtepunt

Review:Festivals
 Florian Cassier    20 juli 2017

Dit jaar was opnieuw een recordjaar voor Dour. Met 242.000 bezoekers groeien ze opnieuw lichtelijk ten opzichte van het vorige. Ook op zaterdag werden records gebroken, met 55.000 bezoekers was dit de grootste opkomst ooit op één dag. De mensen die kwamen opdagen hadden ook meer dan gelijk. Op zaterdag stonden namelijk een hele resem aan sterke namen op de affiche. Het werd dan ook het grote hoogtepunt van vijf dagen Dour. Lefto’s aanwezigheid in de Boombox en de zware metalen in La Caverne zijn hier de grootste redenen voor.


België boven in La Caverne

La Caverne stond op zaterdag in het teken van de Belgische metal/sludge/doom scene. Met Oathbreaker en Amenra stonden twee Church of Ra bands op het programma en ook Brutus is kind aan huis bij dat hechte clubje. Door hun doortocht op Rock Herk later op de avond speelde Oathbreaker al zeer vroeg in de namiddag. Een massa volk was er dan ook niet aanwezig, maar hun echte fanbase tekende present. Hun originele black metal sound zorgt ervoor dat ze ook toegankelijk zijn voor andere muziekliefhebbers. Caro Tanghes stem is van weergaloze kwaliteit en op het podium ontpopt deze schuchtere dame zich tot een bezeten vrouw. Hun live reputatie met hun nieuwe album Rheia is ondertussen over de hele wereld bekend en ook hier in eigen land was het er weer boenk op.

De volgende op het programma was Leuvense band Brutus. Drumster en zangeres Stefanie Mannaerts straalt een en al energie uit, terwijl ze haar drum in frutten van een slaat. Wat ze juist spelen is niet in hokjes te duwen. Er zijn invloeden van punk, black metal en math rock te horen.

Als laatste Belgische band in La Caverne speelde Amenra. Ik hoef hen waarschijnlijk al lang niet meer voor te stellen. De Church of Ra Fellowship neemt de laatste jaren enorme proporties aan. Ondertussen zijn ze uitgegroeid tot een ware cultband. Het zijn echter niet alleen de omkaderingen die van Amenra zo’n speciale band maken. Instrumentaal staan ze ook enorm sterk. De sludge/post/doom die ze brengen kruipt in de kleren. Door de zware verplichtingen van gitaristen Levy Seynaeve en Lennart Bossu (cfr. Oathbreaker) die nog snel van Rock Herk terug moesten afdalen naar het pittoreske Dour werd de show jammer genoeg tien minuten ingekort. Iets wat het publiek jammer genoeg invulde met het roepen van het welbekenden ‘Doureeeuh’ in plaats van innerlijk het meditatieve dat zou komen al in te zetten. Doorheen de show zou het publiek nog af en toe blijk geven van niet helemaal te verstaan waarvoor Amenra juist staat. Dat lieten zij echter niet aan hun hart komen en de show was dan ook weergaloos. Ze brengen je verdwaalde gedachten terug op het juiste pad en hoogtepunten als Aorta. Nous Sommes du Même Sang en Razoreater waren een ware extase. We kunnen na dit kleine uur enkel maar stellen dat we niet genoeg kunnen krijgen van AmenRa en de begeesterende stem van Colin Van Eeckhout. Dit is een band waar we als Belgen enorm trots op mogen zijn!

 

Lefto als koning van de boombox

Naar goede gewoonte geeft de organisatie op één dag een een podium uit handen aan Lefto. Deze persoon die zeven mensen ineen is (zoals gezegd in zijn eigen documentair reeks op Canvas, Lefto in Transit), heeft een fenomenale kennis van muziek. Zijn programma in de Boombox was dan ook zoals elk jaar enorm gevarieerd.

JonWayne was een van de keuzes van Lefto. Deze blanke rapper is ondertussen wel een fenomeen geworden. Zijn optreden is eigenlijk één groot statement. Tegen de grote blingbling, de goedkope shotgun- en sirenesamples en het rappen over je eigen lyrics. Zowat alles wat schering en inslag is geworden binnen de entertainende rap en trap scene. Hijzelf pakt het volledig anders aan. Als blanke, wel gezette man op sandalen ziet hij eruit als een computernerd. Hij rapt zeer sterk, maar zonder enige vorm van entertainment. Het materiaal dat hij meeheeft past op één barkruk en zo herleidt hij rap terug naar zijn essentie. De teksten en de kwaliteiten. Een mooi statement dat ook indruk maakt. Anderzijds wringt het toch ergens. Na een tijdje wordt zijn houding vervelend en zijn performance nogal saai. Het hoeft ook niet per se saai te zijn om het statement te maken. Sleaford Mods zou een goede inspiratiebron kunnen zijn voor hem (zie verslag zondag). Zanger Jason Williamson staat in se ook alleen op het podium een statement te maken, maar hij doet dit wel op een duidelijke manier die de aandacht van het publiek houdt.

Lefto had ook een plaatsje voor Shobaleader One op zijn podium voorzien. Typisch iets voor hem. De naam zegt je waarschijnlijk niks, mij ook niet toen ik er naartoe ging. Wanneer ik echter de naam van de bassist Tom Jenkinson (aka Squarepusher) vermeld dan kan je je er wel wat bij voorstellen. Samen met drie andere muzikanten waagt deze enorm getalenteerde bassist zich aan een jazz-funk zijproject. Onherkenbaar door hun maskers mits visuals brachten ze een jazzy, aritmische en soms chaotische sound. Iets wat enkel artiesten kunnen die hun instrumenten volledig beheersen.

Als headliner van de avond koos Lefto voor $uicideboy$. Deze selfmade rap/trap artiesten werden op korte tijd zeer bekend dankzij het internet en staan bekend voor hun korte nummers, zware bassen en donkere teksten. De perfecte cocktail voor een hard feestje. Van begin tot einde stond de tent op springen en langzaamaan werden kooktemperaturen bereikt. Nummers als Paris en Runnin’ Thru The 7th With My Woadies braken je rug en benen. Een geslaagd optreden van muziek die je eigenlijk altijd live zou moeten luisteren in een hondsdolle menigte.

Diep in de nacht sluit Lefto naar goede gewoonte zijn eigen tent af met een dj-set. Zoals we van hem gewoon zijn, is zijn stijl allesomvattend. Van Oosterse en Latijns-Amerikaanse invloeden is hij niet schuw, gemixt met hedendaagse drum and bass, hiphop, jazz en duizenden andere stijlen. Je vindt het allemaal bij Lefto. Enige jammere daarbij is, dat het ook niet altijd je ding zal zijn en dat kan soms vervelend zijn.

Om af te sluiten kan ik enkele en alleen maar zeggen dat Lefto zaterdag even koning was. Hij sloeg geen enkele bal mis met zijn keuzes en creëerde zo de hoogste concentratie aan goede en gevarieerde muziek op één podium. Doe dat volgend jaar maar opnieuw.

 

Last Arena als last resort

Voor wie niet houdt van zware metalen of wat Lefto ons op een schaaltje aanbood, was er ook nog de Mainstage of Last Arena. Een plek die toch eerder gebruikt werd om te vertoeven wanneer er tijd gedood moest worden. Iedereen was ondertussen al veel te lui was om terug die ellenlange rit naar de camping te maken en daar kunnen we ze geen ongelijk in geven.

The Last Arena had op derde dag twee belangrijke namen voor ons voorzien, De La Soul en Die Antwoord. De La Soul strooide roet in het eten van de andere bands op hetzelfde podium door met vijfentwintig minuten vertraging te beginnen, maar dat is hun meer dan vergeven. Niet zoals in de hiphop zo gebruikelijk is, stapten ze af van de samples en geluidsmixen. In plaats daarvan hadden ze een hele live band voor ons voorzien. Gitaren, bongo’s, trommels, … ze waren allemaal aanwezig en dat moet natuurlijk allemaal door een soundcheck gaan. Toen ze er dan ook echt aan begonnen, werd meteen duidelijk wat een sympathieke kerels ze waren. Vijfentwintig jaar na hun hoogtepunt hadden ze er nog steeds enorm veel in zin en was hun belangrijkste doel om het publiek te vermaken. Dat ze tot driemaal toe dacht dat we in Brussel waren, is hen dan ook meer dan vergeven.

Bepaalde staatshoofden verwisselen onze hoofdstad ook wel al eens met de naam van ons land en uiteindelijk ligt Dour er niet zo heel ver van. Met een beetje geluk vertellen ze in Amerika dat Brussel een liefdevolle en gezellige plek is en geen hellhole. De vraag of we ons vermaakten loeide een vijtigtal keer door Maseo’s micro en ondanks dat was dat zeker ook het geval. Nummers als All Good?, Ring Ring Ring en de echte klassieker Me, Myself and I zorgden De La Soul voor het echte totaalpakket qua live ervaring.

Menig festivalganger zat echter op hete kolen om Die Antwoord te zien aantreden. Het zou weleens de laatste keer kunnen zijn weet je wel. Ze hadden al eens even beslist om ermee te stoppen om deze woorden daarna weer in te slikken. Jarenlang brachten Yo-Landi en Ninja de ene hit na de andere en passeerden ze op menig Belgisch festival. Elke keer zorgden ze voor een ongelooflijke sfeer, een immens grote fuck you en een uppercut van jewelste. Op Dour was het echter anders. Het vuur is uitgedoofd en de meesten leken het een beetje gehad te hebben met Die Antwoord (Yo-Landi en Ninja inbegrepen). Alhoewel ze de enige band waren die ook echt van het podium gebruik maakten om er twee verdiepen van te maken, was hun show een pak minder flitsend dan de achtergrond. Nummers als I Fink You Freaky en Fatty Fatty Boom Boom kwamen helemaal niet binnen. Ze hadden er zelf klaarblijkelijk weinig zin in. Om het even grof te verwoorden, ze waren er beter toen echt mee gestopt. Deze keer was er te veel aan en plezier lijken ze er niet meer uit te halen.

Ondanks de teleurstelling van Die Antwoord zat deze zaterdag van Dour vol hoogtepunten. Het was exact een dag zoals Dour hoort te zijn. Een combinatie tussen nieuwe dingen ontdekken en enkele geliefde bands bekijken. De variatie in genres en stijlen zat goed en er was niet te veel –maar juist voldoende- hiphop en techno aanwezig. Wanneer Dour wil verder bouwen naar volgend jaar, moeten ze zeker deze dag als gids gebruiken. Het was ook niet voor niks de dag die de meeste bezoekers ooit trok.