We geven het eerlijk toe. We stonden wat sceptisch tegenover het 'nieuwe' concept van drie festivaldagen, en twee podia. Echter, na drie dagen vertoeven op Alctraz Metal Fest - dat aan zijn tiende editie toe was - stellen we vast dat die intimiteit, zo eigen aan het festival, toch overeind is gebleven. Al geven we toch toe, het was vaak toch lastig, voortdurend van die ene podia naar het andere drijven. Veel rust werd ons niet gegund. Op de eerste festivaldag was het uitzien naar talentvolle Belgische bands als Dyscordia en Evil Invaders, die al een tijdje aan een opmars naar boven toe bezig zijn. Bij levende legendes Krokus vroegen we ons af of de band, na al die jaren, nog steeds in staat is om het dak er te doen afgaan. En Ghost .... die zorgden voor een headliner spot waarover veel uiteenlopende meningen zullen worden geschreven en gesproken, zo stelden we achteraf vast. Ons verslag van de eerste festivaldag Alcatraz Metal Fest 2017, met bijgaande foto's, lezen jullie hieronder.
Laat ons eerlijk zijn, een festival openen is geen gemakkelijke opgave. Echter, Dyscordia beschikt over een heel getrouw gevolg die onder de naam 'Dyscordia Army' niet alleen de sociale media onveilig maakt. Deze Army volgt de band zowat overal op de voet. Dat de Army, na dit wederom schitterende concert van Dyscordia, nog is aangegroeid daar zijn we nu al zeker van. De heren hadden er duidelijk zijn in, en lieten er dan ook geen gras over groeien.
Zo waren we diep onder de indruk van die verschroeiende riffs tot drum salvo's. Die letterlijk door merg en been leken te gaan. Echter, het meest in het oog springende bij Dyscordia is nog steeds die dubbele vocale aankleding. Met twee indrukwekkende vocalisten, die elk op zich over een imposante stem beschikken. Beide heren vinden elkaar blindelings. Het is dan ook die kruisbestuiving tussen beide stemmen, die zo uniek is aan deze band. Dat schreven we in het verleden, dat wordt nog maar eens bevestigd op Alcatraz Metal Fest. Kortom, de lat hoog leggen. Je publiek bij de strot grijpen, en niet meer los laten tot het pril einde. Het loont altijd. Is onze eindconclusie.
Een band horen,zien tot zelfs voelen evolueren. Het doet altijd deugd aan oren, ogen en hart. Evil Invaders mocht de nieuwe SWAMP Stage openen, en voelde nogal vrij snel aan dat ze het publiek zelfs zonder aan te dringen, uit hun hand konden doen eten. De band brengt eind september een gloednieuwe plaat uit, waaruit blijkt dat andere invloeden dan thrash metal naar boven komen. Inderdaad hoorden we meer agressie, gedrevenheid en zelfs een heel donkere tot - we wikken onze woorden - weemoedige kant opduiken bij elke riff, drum salvo en vocale uithaal van brulboei Joe. Dat bleek ook live het geval te zijn.
Evil Invaders blijkt bovendien, meer dan ooit, een geoliede machine te zijn. Die niet alleen spelplezier uitstraalt - de heren vinden elkaar meer dan ooit tevoren blindelings - maar de lat nog hoger legt dan ooit te voor. Echter, en dat is niet alleen op het podium het geval, blijven Evil Invaders zichzelf dus vooral heruitvinden. Net dat nieuwe dingen durven uitproberen - zoals die overweldigende solo van Max die een kippenvelmoment deed ontstaan in de tent, tot intensieve vocale uithalen van Joe, die ons een krop in de keel bezorgden - zorgen ervoor dat we hier een onvergetelijk concert meemaakten van een band die zichzelf steeds opnieuw lijkt te overstijgen. Bovendien, doordat ze het publiek moeiteloos mee kregen, legden de heren de lat nog hoger en deden het dak van de SWAMP Stage er uiteindelijk compleet afgaan. We zijn al een tijdje onder de indruk van Evil Invaders. Op Alctraz Metal Fest werden echter grenzen verlegd. Waar dit gaat eindigen weten we niet, maar dat eindpunt is nog niet is bereikt. Dat weten we wel heel zeker.
Pretty Maids timmert reeds sinds begin jaren '80 aan de weg en slepen dus een pak ervaring met zich, maar konden ons maar matig bekoren. Nochtans brengt de band een lekker potje 'old school' heavy metal, dat aan de ribben zou moeten blijven kleven. Bovendien beschikt Pretty Maids over klasse muzikanten, die meesterlijke riffs uit hun gitaren toveren. Als klap op de vuurpijl is er die heel spraakzame tot charismatische frontman, die de fans voortdurend aanspreekt. Zowel de band zelf, en de fans vooraan het podium laten lieten zich dan ook gewillig meedrijven in dit wervelende hardrock/heavy metal feestje.
We kunnen dan ook besluiten:
Pretty Maids is live wel degelijk een goed geoliede machine, die doorgaat tot er geen spaander van de zaal - of weide - geheel blijft. Hun jarenlange ervaring binnen het vak combineert deze Deense band steeds opnieuw met jeugdige spontaniteit. Wat er voor zorgt dat een groot deel van het publiek compleet uit zijn dak gaat. En dat is toch een heel sterke prestatie, als tweede act op de Prison stage.
De band HELL ontstond in 1982, maar had vanaf het begin af te rekenen met enorm veel problemen, waaronder de zelfmoord van hun zanger Dave Halliday, waardoor ze in 1987 ermee ophielden. Ondertussen had de band een status weten uit te bouwen binnen het underground metal gebeuren. Hell liet opnieuw van zich horen medio 2008, en bewees ondertussen nog steeds enorm stevig in de schoenen te staan. HELL bezorgde de aanwezige in SWAMP stage een ultieme trip naar die diepste putten van - inderdaad - de Hel. En dat kunnen we dankzij een combinatie van hartverscheurende riffs, die als het ware door je vlees snijden, met een theatrale aanpak met verkleedpartijen en alles erop en eraan, ook letterlijk opnemen. Want inderdaad net de adembenemende kruisbestuiving tussen eerder vernoemde riffs, indrukwekkende stem van frontman David Bower, die door deze aanpak koude rillingen jaagt doorheen de tent. Zorgt ervoor dat we deze demonen van de Hel letterlijk in de ogen kijken.
Naast de imposante muzikale aankleding, is er dus bovendien ook plaats voor visuele effecten. Zoals de verschijning van een demonisch wezen, met hoorns en alles erop en eraan. Die zijn gevolg - het publiek in de zaal - lijkt te bezweren en doet baden in het angstzweet. Zonder meer brengt deze band een 'Hels' concert naar voor, dat niemand onberoerd laat. Niet alleen voelen de songs aan alsof de vuurtongen van die Hel je voeten likken, de koude rillingen van pure angst lopen over onze rug als David zijn stem verheft. Gerugsteund door muzikanten die de lat torenhoog leggen, en het laatste beetje leven uit je vege lijf zuigen door middel van die al even demonische riffs en drum uithalen.
De Zwitserse band Krokus ontstond in 1975 en heeft door de jaren heen hun stempel weten de drukken op de scene. Albums als ‘Metal Rendez-Vous’, ‘One Vice At The Time’ en ‘Headhunter’ groeiden uit tot ware klassiekers. Krokus zijn tot op heden een gevestigde waarde gebleven binnen dat hardrock en metal gebeuren. Zelfs hun meer recente werk als Dirty Dynamite, Hoodoo tot het dit jaar uitgekomen Big Rocks vielen enorm in de smaak. Krokus is vooral een levende legende, die de jaren '80 mee kleur heeft gegeven. Het was dan ook enorm uitzien naar deze levende legendes op de festivalweide van Alcatraz Metal Fest. Of Krokus aan die torenhoge verwachtingen kon voldoen? Dat was de vraag.
Riffs.. Riffs.. en Riffs. Het was, en is nog steeds de rode draad doorheen de muziek van Krokus. De vaak langgerekte gitaarpartijen, bezorgden ons - en de gehele weide - die ene adrenalinestoot na het andere kippenvelmoment. Vooral resulteerde dit in een wervelend Heavy Metal feest. Echter, van enige routineklus was totaal geen sprake. De nog steeds uitermate goed bij stem zijnde Marc Storace sprak zijn publiek voortdurend aan. Het respect naar zijn fans toe, zorgde voor een sneeuwbaleffect.
Want ook de aanwezige metal liefhebbers gingen compleet uit de bol op songs als Hellraiser, Screaming in the Night en de hele smakelijke Neil Young Cover Rockin' in the free world. Elk van deze songs werden niet alleen op technisch en vocaal enorm hoog niveau gebracht. Vooral de hoge spontaniteit van jonge wolven in het vak, met levenservaring van oude rotten in datzelfde vak, trok ons over de streep. Buiten de grijze haren en niet meer zo vlotte bewegingen. Ze zijn geen 25 meer. Bewees Krokus op Alcatraz Metal Fest dat ze, na circa 40 jaar ,nog steeds staan als een huis. En diepe gensters kunnen slaan in ons heavy metal hart.
Setlist:
De Zweeds formatie Ghost brengt een mix van heavy metal, doom, psychedelische rock en hardrock. De teksten zijn gebaseerd op occultisme en satanisme tot bekende thriller en horrorverhalen. Vijf van de zes leden dragen gewaden, terwijl de vocalist een soutane aanheeft en een doodshoofd op zijn gezicht schminkt. Het zorgt ervoor dat een optreden van Ghost niet zomaar een concert kan genoemd worden, dit is een totaalbeleving waar duistere machten elkaar vinden, zowel wat aankleding als de muzikale omlijsting betreft. Met andere woorden een macabere eredienst. Dat is dan ook wat we krijgen voorgeschoteld op Alctraz Metal Fest.
Het lijkt wel alsof de fotogenieke frontman, met opvallende mijter en demonische gezichtsuitdrukking, zijn fans hypnotiseert en in een soort trance doet belanden. Waardoor de gewillige slachtoffers, zich zonder verpinken naar het altaar laten begeleiden. Waar 'Papa Emeritus' hen onderdompelt in ultieme duisternis, waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt. De meningen over dit concert zullen wellicht ver uiteen liggen. Maar wie zich gewillig liet meedrijven in deze intensieve, angstaanjagende trip die Ghost hen - vooral dus visueel - aanbood. Zal wellicht zijn eigen demonen strak in de ogen hebben gekeken. Met het angstzweet op de lippen.
We kunnen dan ook besluiten:
De band kreeg de handen zonder moeite op elkaar, maar moet het dus vooral hebben van die theatrale aankleding. Puur muzikaal bekeken gebeurd er niet echt iets opwindends, maar uit puur visueel standpunt. Krijgt de aanhoorder, letterlijk, inderdaad een donkere hoogmis boordevol duistere intensiviteit.
Setlist:
Encore:
Bleef de liefhebber van 'pure heavy metal' bij een afsluiter als Ghost een beetje op hun honger zitten. Dan konden ze zich ten volle uitleven op de wervelende heavy metal/hardrock show die Dirkschneider hen, als afsluiter van de eerste festivaldag, aanbood. Dirkschneider beschikt na al die jaren nog steeds over een imposante stem en uitstraling, waardoor hij de SWAMP stage zonder enige moeite op zijn grondvesten kan doen daveren. De man laat zich daarbij ook omringen door klasse muzikanten, die riffs naar voor brengen die snijden als scheermesjes.
Zijn muziek, een combinatie tussen solo werk en songs van de bands waar hij het mooie weer maakte - van U.D.O. tot Accept - is dan ook een lpotje ekker aanstekelijk heavy metal dat zonder meer aan de ribben blijft kleven. Echter levert Dirkschneider hier geen routineklus af . Ultieme klassiekers als Living for tonite, Son of A bitch, Metal Heart en de klassieker der klassiekers Balls to the wall passeren uiteraard de revue. Eén voor één worden ze met enormveel vuur en spelplezier gebracht. Maar vooral valt op dat op de stem van Dirkschneider zelf nog geen sleet is gekomen. Waardoor de liefhebbers van Accept en de man zelf, aan hun trekken komen.
Gerugsteund door een uitzinnig publiek, dat compleet uit de bol gaat, legt hij de lat steeds hoger en hoger tot het dak er compleet af gaat. En zo eindigt deze eerste festivaldag van Alcatraz Metal Fest met een wervelend hardrock tot heavy metal feestje, dat de festivalweide in vuur en vlam doet staan. Zonder meer een top concert, om in te kaderen en de dag met een knal af te sluiten. Is dan ook onze eindconclusie.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
