Na een deugddoende nachtrust, zakten we op een vroege regenachtige zaterdag af naar dag 2 van Alcatraz Metal Fest. Gelukkig bleef het de rest van de dag nagenoeg droog. Wat de optredens betreft kregen we een mengelmoes van Heavy metal tot thrash metal helden op de Prison Stage. En eerder stoner, doom en aanverwante genres voorgeschoteld op de SWAMP Stage. Het zorgde ervoor dat we een potje nostalgie voorgeschoteld kregen enerzijds en ook enkele ontdekkingen die echter die niet iedereen even goed kon smaken. Een bonte variatie dus van allerlei 'metal' genres. Het zou er zondag zelfs voor zorgen dat deze festivaldag compleet was uitverkocht. De foto's + het verslag van dag 2, met o.a. Death Angel, Last in Line, Sleep, Testament, Venom , Iced Earth en Saxon lezen jullie hieronder:
Dat één van de snelst groeiende Belgische bands van het moment het lont aan het vuur zal steken op de Swamp stage omstreeks de middag, daar waren we op voorhand al zeker van. King Hiss brengt sinds 2011 eigenzinnige rockmuziek, met snoeiharde gitaarriffs, vocalen die door merg en been gaan, en knallende drumsalvo's klinkende als aardbevingen. Het toch al vrij goed opgekomen publiek kreeg op de SWAMP Stage dan ook een bonte samensmelting voorgeschoteld van eerder vernoemde ingrediënten. Een optreden van King Hiss is een trip door verschillende emoties. Die emoties lees je vooral af op het gezicht van frontman Jan. Die wederom beweegt over het podium, alsof demonen het van hem hebben overgenomen. Niet alleen zijn bewegingen, maar ook die loepzuivere stem bezorgen je koude rillingen.
Bovendien schrikt King Hiss er, ook op een metal festival als Alcatraz Metal Fest niet voor terug om eerder experimenteel uit te pakken. Op de SWAMP Stage zouden nog andere bands dat doen, echter met wisselend succes. King Hiss trok het publiek door vooral de snoeiharde tot meedogenloze aanpak - het leek wel een orkaan die op uitbarsten stond - wel degelijk over de streep. En zorgden ervoor dat de aanwezigen uiteindelijk volledig uit de bol gingen. Om de spanning nog wat op te drijven ging Jan gewoon het publiek persoonlijk gaan opzoeken, net voor het podium. Waardoor dat dak er al vrij vroeg in de middag voor het eerst compleet afging. Een sterke prestatie van King Hiss die ook een niet doorsnee publiek, waar ze doorgaans voor optreden, lijkt te kunnen bekoren. Pure klasse!
We hebben het dit weekend al enkele keren meegemaakt, concerten van bands die al veel jaren aan de weg timmeren maar gelukkig niet trappen in die val om er daarom een routineklus van te maken. Iets waar 'grote acts' binnen sommige genres helaas al te vaak in trappen. Ook Sweet Savage is in het NWOBHM wereldje zeker geen onbekende. Ze timmeren al sinds 1979 aan de weg.
De heren brengen dan ook een lekker potje, NWOBHM waarvan de fans van deze muziekstijl zichtbaar genoten, met volle teugen. Headbangen en een potje luchtgitaar spelen hoort daar uiteraard bij. We kunnen dan ook besluiten. Sweet Savage deed op Alctraz Metal Fest gewoon wat ze moeten doen. Een aanstekelijk NWOBHM feestje bouwen, zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Missie geslaagd, als je het ons vraagt.
Eén van de weinige bands die eigenlijk niet direct thuishoren op een - laat ons maar zeggen - 'doorsnee metal festival' zijn Monkey3. Je hebt zo van die bands die niet alleen grensverleggende platen uitbrengen, maar muziekstijlen als het ware heruitvinden. Onder die categorie kunnen we Monkey3 ook onder brengen. Wij merken, door de onaardse climaxen binnen het geheel, invloeden van bijvoorbeeld post rock - ook al zullen ze dat niet zo graag horen, vermoeden we. Want Monkey3 profileert zich als psychedelische stoner rock act. Ook al is hen in dat vakje onderverdelen, de band enorm tekort doen.
Monkey3 ontpopten zich op het podium op die SWAMP stage dan ook als een razende wervelwind. Door gebruik te maken van een uiteenlopend pallet van instrumentale huzarenstukken, die telkens opnieuw tot een indrukwekkend, en hartverscheurende climax worden gedreven. Daardoor ontstaat iets dat we zouden kunnen omschrijven als: Onaardse schoonheid, die ontaard in een aantal oorverdovende climaxen waardoor trommelvliezen dreigen te scheuren en harten breken. Niet iedereen was te vinden voor deze trip, maar wie zich gewillig liet meedrijven op het aanbod van intensieve klanken, kwam inderdaad in een heel andere wereld terecht. Eén moment vertoefden ook wij in hogere sferen, het zou niet de laatste keer zijn op die SWAMP stage. Zo zou later blijken.
Je hebt zo van die bands die nooit echt doorbreken naar een heel ruim publiek, maar dit eigenlijk meer verdienen dan bands die dat wel kunnen. Death Angel is zo een voorbeeld van een legendarische act binnen het thrash metal gebeuren. Die doorheen de jaren een ijzersterke live reputatie wisten op te bouwen maar nooit echt zijn doorgebroken naar de hoogste regionen. Eerder deze zomer sloten ze nog Antwerp Metal Fest af met een knaller van een concert. Nu mochten ze op de Prison stage in de vroege namiddag dat vuur aan het lont steken om eindelijk de boel compleet te doen ontploffen.
Ook nu weer liet de band verstaan dat ze een wervelend thrash metal feestje zouden bouwen. Naast die geweldige muzikanten, die telkens opnieuw indrukwekkende riffs uit hun instrumenten toveren, is het vooral die spraakzame tot charismatische frontman die er voor zorgt dat dit weer een thrash metal feest van het hoogste niveau werd. Na al die jaren slaagt Death Angel er dus nog steeds in het dak, in zoverre dat dit kan in open lucht, er compleet te laten afgaan. Op Alctraz Metal Fest zet Death Angel hun sterke live reputatie nog maar eens in de verf, wat resulteert in menig moshpits en crowdsurfers. Zoals het hoort, dus!
Tijd voor een potje Stoner/Doom van hoogstaand niveau. High On Fire is de band rond Matt Pike (Sleep) Matt zou later op de dag nog in SWAMP stage spelen met deze laatste. De muziek van High on Fire ligt dan ook min of meer in verlengde van voornoemde. De muzikanten binnen deze band, en Matt zelf uiteraard, hebben heel wat ervaring in het bespelen van hun instrumenten. Heel spraakzaam is de frontman niet, de bindteksten blijven dan ook enorm beperkt. De band laat dus vooral de muziek voor zich spreken.
Daardoor krijgen we een nagenoeg perfecte kruisbestuiving voorgeschoteld tussen snoeiharde stoner, en bedwelmende tot intensieve doom. Ook nu weer blijkt dit geen voer voor de doorsnee metal liefhebbers te zijn. Echter slaagt High On Fire er wel in een groot deel van de SWAMP in vervoering te brengen. Riffs die je in een trance brengen, hypnotiserende klanken die de luisteraar wegvoeren naar onontgonnen oorden. Is dan ook de rode draad doorheen het geheel. Kortom: Hight On Fire zetten de puntjes op de 'i' met een sfeervolle set, die ons verweest achterlaat. Zonder meer stond hier één van de betere stoner/doom acts op het podium. Wij, en velen met ons, genoten hiervan met volle teugen.
Na het overlijden van Ronnie James Dio besloten de leden van DIO medio 2012 de muziek van Dio levendig te houden door het oprichten van een band. Last in Line refereert naar het gelijknamige Dio album uit 1984. Samen met zanger Andrew Freeman werd in 2016 zelfs een album uitgebracht: Heavy Crown. We schreven in ons notitieboekje ''Dio vervangen, lukt dat feitelijk wel?''. Het antwoord kwam prompt na de eerste song Stand Up And Shout.
Puur instrumentaal blijft deze song nog steeds stevig overeind staan. Vinny Appice bespeelt de drumvellen nog steeds met een enorme gedrevenheid. Vivian Campbell ontpopt zich nog steeds als een sterk onderschatte gitaar virtuoos. Basgitarist Phil Soussan, die de vorige jaar overleden Jimmy Bain vervangt, blijkt net als keyboard speler Erik Norlander een perfecte aanwinst voor de band. De stem van Dio vervangen, het was en is nog steeds onmogelijk. Echter blijkt Andrew Freeman over een ijzersterk stembereik te beschikken, die de stem van Dio zelfs benaderd. Alleen bij de hoge noten op bijvoorbeeld Holy Diver hoor je het verschil een beetje.
Maar één ding is zeker, als ode en vooral respect aan Dio zet Last in Line de puntjes op de 'i', en doen de muziek van Dio zeker en vast alle eer aan. Bij Rainbow in the Dark is er een klein meningsverschil tussen Vinnie en Andrew, dat met een kwinkslag wordt opgelost. Starmaker , opgedragen aan Jimmy Bain, is weer een kippenvelmoment. En Afsluiter We Rock bezorgt ons een krop in de keel. We kunnen dan ook besluiten. Rekening houdende met dit ijzersterk optreden, zijn we er zeker van. Dio 'himself' zag van hierboven, dat het goed was.
Setlist:
Naast zijn werk bij Fu Manchu is Brant Bjork ook bekend door zijn medewerking aan Kyuss. Meer nog, hij richtte deze laatste op samen met Josh Homme, Nick Oliveri en John Garcia. In 1994 verliet hij Kyuss en verdiende zijn sporen met talloze andere bands en projecten. Tijdens zijn tijd met Fu Manchu (1998/1999) kwam Bjork op het idee een soloalbum te maken. Dit resulteerde in het album Jalamanta, dat op heel wat bijval kon rekenen. In 2003 richtte hij zijn eigen band op: Brant Bjork and the Bros. Hiermee had hij ook enig succes, niet alleen op plaat maar ook live. Deze veelzijdige artiest bewees niet alleen zijn mannetje te kunnen staan als begenadigde drummer, ook solo heeft hij ondertussen gensters geslagen en zijn sporen verdiend.
Wat we voorgeschoteld kregen was dan ook een perfecte Stoner trip in verlengde van o.a. Kyuss. Brant Bjork blijkt een begenadigde gitarist en muzikant te zijn. Die zich laat om ringen door al even gedreven muzikanten. Het resulteert dan wel in eerder een routine klus, want van interactie met het publiek is bitter weinig sprake. Maar dankzij die hoogstaande manier waarop wordt gesoleerd wordt stoort dit allerminst. Wederom lieten we ons op SWAMP stage gewillig meevoeren over woestijnlandschappen, met de wind in de haren. Meer hadden we dan ook niet nodig om over de streep te worden getrokken.
Het extra positieve aan Alcatraz Metal Fest is dus vooral dit gevarieerde aanbod. Van Stoner die aan de ribben blijft kleven, gaan we zonder verpinken over naar intensieve, overweldigende Heavy Metal van al even hoog niveau. Iced Earth geniet binnen het globale metalwereldje enorm veel waardering door hun verfijnde aanpak. Luide 'screams', strakke ritmes en stuwende gitaren zijn al sinds medio 1984 het handelsmerk van Iced Earth. Met wisselend succes. En ook met veel personeelswissels. Slaagt Iced Earth er medio 2017 toch nog steeds in menig harten sneller te doen slaan. Of Stu Block beter of niet beter is dan Matt Barlow? De meningen zullen wellicht altijd wel uit elkaar blijven liggen. Wat stembereik betreft bleek Matt in het verleden ons toch iets meer te kunnen bekoren, maar ook daar bestaat discussie over.
Iced Earth bood ons, zowel vocaal als instrumentaal, een perfect mengelmoes aan tussen indrukwekkende solo's - die de haren op onze armen deden recht komen. En songs die recht doorheen je heavy metal hart boren. HEchter, het meest opvallende, ondanks de perfecte aankleding blijkt Iced Earth, meer dan ooit, enorm veel spelplezier uitstralen. Na al die jaren zagen we dus vooral een solide band op het podium die elkaar blindelings lijken te vinden. Dat Iced Earth wederom met veel goesting op het podium staat, heeft natuurlijk zijn uitwerking op het publiek. Het ene kan niet zonder het andere. Er ontstaat een kettingreactie waardoor ook de fans compleet uit hun dak gaan. Door al deze elementen samen te voegen, krijgen we dan ook een indrukwekkend heavy metal en aanverwant feestje voorgeschoteld, van eenzaam hoog niveau.
Setlist:
Obituary ontstond medio 1984/1985 en hebben ondertussen een lange weg afgelegd. Hun debuut album Slowly We Rot wordt tot op heden nog steeds beschouwd als een ware klassieker binnen het genre. Ze begonnen hun lange carrière onder de naam Executioner. Er werden in die hoedanigheid zelfs enkele demo's uitgebracht. Pas in 1988 werd de naam van de band veranderd in Obituary. In de periode 1989 tot 1997 bouwden ze een ijzersterke reputatie uit, ook op het podium. De band hield er vroegtijdig mee op, maar in 2003 werd Obituary nieuw leven ingeblazen. Ondertussen bewezen ze nog steeds te staan als een huis.De heren worden ook anno 2017 nog steeds omschreven als pioniers van het Death Metal gebeuren.
Ze hullen de SWAMP Stage dan ook in complete duisternis, met een verschroeiende harde set die niet enkel de haren op onze armen doet recht komen. Maar ons wederom doet baden in angstzweet. Ondanks die donkere trip straalt de band anno 2017 wederom enorm veel spelplezier uit. Het publiek reageert uitzinnig en gaat compleet uit de bol. Het was niet de eerste keer op Alcatraz Metal Fest. Maar door het gewillig publiek, leggen veel bands die lat zowaar nog iets hoger. De nieuwe nummers gingen er in als zoete koek. Maar het dient te worden gezegd, het waren vooral de klassiekers die het dak er compleet deden afgaan. Obituary hulde inderdaad de SWAMP Stage in complete duisternis, en dit op klaarlichte dag. Wat ons en een heel goed gevulde tent betreft? Missie geslaagd.
Naast de gedoodverfde 'big Four of Thrash metal', zijn er bands die deze status eveneens verdienen, maar net uit de boot dreigen te vallen. Voorbeelden genoeg. Van Exodus over eerder vernoemde Death Angel. Maar ook Testament kunnen we in deze categorie onder verdelen. De band ontstond in 1983. In 1987 bracht Testament haar debuutalbum The Legacy uit, een ode aan "Legacy". Legacy was de naam waaronder Testament ooit begonnen is. Met de regelmaat van de klok bleef Testament enorm sterke platen uitbrengen, waaronder het meest recente album Brotherhood of the snake (2016). Dat op enorm veel goede recensies kon rekenen.
Ook op het podium blijft Testament als een stormram doorgaan. Ondanks de vele problemen en personeelswissels staan deze legendarische thrash metal grootheden nog steeds als een huis, dat bleek nog maar eens op Alcatraz Metal Fest. De heren lieten er geen gras over groeien, en dreven het tempo telkens opnieuw op naar een ongekend hoogte. Waardoor menig moshpit en aanverwante ontstond. De eeuwig sympathieke frontman sprak zijn fans bovendien voortdurend aan, waardoor de lat nog hoger werd gelegd. Zodat een uiteindelijk wervelstorm ontstond waardoor Alcatraz Metal Fest nog maar eens op zijn grondvesten stond te daveren.
Setlist:
Ze worden de grondleggers genoemd van het doom metal genre. Sleep bracht begin jaren '90 inderdaad enkele baanbrekende platen uit. Zoals Sleep's Holy Mountain' en 'Dopesmoker'/'Jerusalem’. Live is een optreden van Sleep een oorverdovende mokerslag, die je niet zomaar verweest achterlaat. Vergelijk het eerder met een aardverschuiving, een muur van geluid dat op jou afkomt. Inderdaad bleek Sleep ook live grenzen te verleggen binnen het doom gebeuren. De slome maar loeiende harde gitaar en drum klanken gingen letterlijk door merg en been. Prompt voelden we ons wegdrijven naar wederom die verre, eerder donkere, oorden in onze ziel. Waar demonische wezens ons hart wilden verbrijzelen tot onze ziel vermorzelen.
We kunnen dan ook besluiten:
Dit was een trip die je vooral moet ondergaan door,in diepzinnige gedachten, je gewoon te laten meeslepen naar die andere kant van de onderwereld. De tent liep gaandeweg leeg. Niet iedereen kon deze tsunami van geluiden blijkbaar smaken. Maar zij die de trip tot het einde ondergingen, geraakten in een diepe trance en werden tot waanzin gedreven. Ook wij lieten ons gewillig onderdompelen in intensieve, oorverdovende atmosferen. Na dit indrukwekende klankenbord dat Sleep ons aanbood, bleven we verweest achter en moesten we even op adem komen. Zo diep werden we geraakt door deze wervelstorm van intensieve klanken en geluiden.
Setlist:
Co-headliner Venom zullen wellicht eeuwig en altijd worden verbonden met die ene klassieker 'Black Metal. Ook al heeft de band veel meer te bieden dan dit. Het valt ons toch op dat we bij elke song opnieuw dat refrein in het achterhoofd meezingen. Venom halen hun inspiratie uit de duistere kant van metal, waardoor ze vaak worden bestempeld als Black Metal. Uiteraard liegen hun vaak satanische teksten er niet om. Welcome to Hell (1981), Black Metal (1982) of Possessed (1984) lieten niets aan het toeval over. De band ging vaak uit elkaar, had verschillende reünies, maar bestaan ondertussen dus weer sinds 2002. Van de meeste bekende bezetting schiet er maar één meer over: zanger en bassist Conrad Lant (Cronos). Ook de laatste jaren werden met de regelmaat van de klok platen uitgebracht, waaruit vooral bleek dat Venom nog steeds een schare hondstrouwe fans achter zich heeft staan. Dat laatste bleek ook op Alctraz Metal Fest het geval te zijn. De eeuwig charismatische Conrad Lant liet door zijn kwinkslagen iedereen uit zijn hand eten.
De band had er duidelijk zin in, en legde die lat wel degelijk heel hoog. Niets werd aan het toeval over gelaten. We konden ons echter niet van de indruk ontdoen dat alles iets teveel dezelfde lijn uitging, waardoor onze aandacht wat verslapte. Het zou de bands en fans worst wezen, want ze bouwden nog maar eens een stevig feestje, waarop stilstaan onmogelijk bleek. Uiteraard gaan songs als Bloodlust, Warhead tot Rise die allen een hoog meezing gehalte bezitten, erin als zoete koek. De ultieme klepper Black Metal werd van vooraan het podium tot ver naar achter meegebruld door een uitzinnige massa fans. Wijzelf genoten ook met volle teugen, en lieten ons gewillig onderdompelen in dat donkere badje dat Venom ons aanbood. Dat alle songs een beetje op elkaar lijken? Het stoort op zo momenten eigenlijk totaal niet.
Setlist:
De Black Metal wereld was in diepe rouw toen Immortal in 2015 ontbonden werd wegens onenigheid tussen aan de ene kant Abbath en aan de andere kant drummer Horgh en gitarist, componist en oprichter Demonaz. Abbath vond snel enkele gegadigden - er waren ondertussen zelfs al enkele personeelswissels - om zijn eigen band op poten te zetten. Ondertussen kwam van Abbath zelfs een eerste plaat op de markt: Abbath. Wat ons in het verleden vooral opviel. Abbath brengt het soort Black Metal dat je vooral moet 'voelen' tot 'ondergaan'. We zouden kunnen stellen, dat alles wat die eentonige weg op gaat. Zowel wat het brengen van de songs betreft, als de interactie naar het publiek toe. Maar net door de intensiviteit waarop deze heren hun songs brengen, kan je niet anders dan ja laten meesleuren in de duistere sferen. Dat was ook op Alcatraz Metal Fest het geval.
Meteen de lat heel hoog leggen en het publiek stevig bij het nekvel grijpen? Dat zorgt ervoor dat de aandacht scherp wordt gehouden. Met veel rook en vuur zet Abbath dan ook de SWAMP Stage haast letterlijk in vuur en vlam. Uiteraard werd daarbij uitvoerig gegrasduind door Immortal songs, tot jolijt van de aanwezige fans. Maar vooral blijkt Abbath, in verlengde daarvan. De soort 'black metal' te brengen dat aan de ribben blijft kleven, en je koude rillingen bezorgt tot de bot. Meer hadden ook wij dan niet nodig om over de streep te worden getrokken
Setlist:
De Britse metalformatie Saxon viert in 2017 hun veertigjarig bestaan. Zonder meer kunnen ze gezien worden als één van de vaandeldragers van de New Wave of British Heavy Metal , ook NWOBHM genoemd. Saxon bracht ware klassiekers uit binnen dat genre, en groeiden uit tot levende legendes. Die live nog steeds staan als een huis. Telkens opnieuw schotelt Saxon dan ook een uitermate hoogstaande Heavy metal Feest voor dat zorgt voor pijnlijke nekspieren door het headbangen, een schorre stem door het meebrullen van al die klassieke songs binnen het genre, en pijnlijke voeten door het stevig uit de bol gaan.
Elk van de muzikanten toveren indrukwekkende klanken uit hun instrumenten, die de haren op de armen doen recht komen van puur innerlijk genot. Maar de grote kracht van Saxon is nog steeds de sympathieke, tot enorm charismatische zanger en frontman Biff, die het publiek voortdurend aanzet tot steeds opnieuw uit de bol gaan tot het dak er volledig afgaat. Songs als Wheels of steel, Heavy Metal Thunder, Denim and leather Het zijn songs met een enorm hoog meebrul gehalte, maar na al die jaren worden ze ook nog steeds met even veel vuurkracht en spelplezier gebracht. Ook op Alcatraz Metal Fest kregen we dat ultieme NWOBHM feestje voorgeschoteld, waardoor wij en de gehele SWAMP Stage, heel gewillig en compleet uit de bol zijn gegaan. Saxon zijn één van die uitzonderlijke acts die ondanks hun jarenlange ervaring, nog steeds de nodige spontaniteit naar voor brengen als 'jonge wolven in het vak'. Wat een optreden van deze Britse grootheden telkens opnieuw bijzonder maakt. Respect daarvoor!
Setlist:
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
