"Levende legende brengt nieuwe solo plaat uit'' was de titel die ik in gedachten had toen ik de nieuwste schijf van William F. Souffreau onder de neus geschoven kreeg. Zeg nu zelf. In 1960 startte William zijn carrière bij the Blue Jets, later gevolgd door The Four Rockets. Maar Souffreau zal bij het grote publiek waarschijnlijk nog het best gekend zijn als stichtend lid van de Heavy Rock band Irish Coffee medio jaren '70. Vanaf de jaren '90 ging William solo. Hij bracht een tiental albums uit, en speelde het voorprogramma van o.a. The Kinks, 10 CC , Motörhead en vele andere. Bovendien werkte samen met Michael Chapman en Philippe Catherine. Tot op vandaag toert Souffreau nog steeds met Irish Coffee. Meer nog, twee jaar geleden kwam nog een nieuwe schijf uit van deze band When the Owl Cries. Eveneens via Starman Records. Op 13 oktober bracht Souffreau zijn nieuwe solo werk op de markt via voorgaande label. Tobacco Fields is volgens de biografie een plaat boordevol songs over zijn jeugd en leven in zijn Stad Aalst. Dit album werd mogelijk gemaakt in samenwerking met – naast z’n vast Irish Coffee team - klasse muzikanten zoals JM Aerts, Kloot Per W, Walter Broes, Jan Hautekiet, Steven Janssens, Jan Blieck en vele anderen. We gaven deze schijf enkele luisterbeurten, en stellen vast dat er op William F. Souffreau na al die jaren nog steeds geen sleet staat.
De grote sterkte van Souffreau is dat hij zich niet laat vastpinnen op één muziekstijl. We horen streepjes rock-'n'-roll, Funk, Rockabilly tot Jazz terug in de songs. En zelfs daar houdt het niet mee op. Uiteraard speelt hij het samenwerken met grote artiesten in de muziekwereld in zijn voordeel uit. Maar Souffreau zelf is ook nog steeds enorm goed bij stem. Zijn warme stem doet je wegzweven, naar verre oorden. Met de ogen gesloten wanen we ons in een rokerig pub waar een zanger met akoestische gitaar je in hogere sferen doet vertoeven. Souffreau laat zijn fantasie de vrije loop als het over zijn stad gaat. Soms klinkt er woede in zijn stem zoals bij Crazy Old town. Soms klinkt zijn lijzige stem weemoedig, een andere keer bezorgt hij je een glimlach op de lippen. Of hij bezorgt je koude rillingen, door het beeldschone en broeierige warme The Blues of up tempo songs als Every Story.
William F. Souffreau weet van wanten, en bezorgt je enerzijds kippenvelmomenten en anderzijds doet hij je verstomd staan door een stomend ritme aan te houden, waarop stil zitten onmogelijk is. Dat je laten omringen door klasse muzikanten dat niveau naar Hemels niveau kan doen stijgen? Daar hoeven we geen tekening bij te maken. Zo waren we onder de indruk van de lekker aanstekelijke gitaarwerk van bijvoorbeeld Jan Oelbrandt. Die ons meermaals kippenvel bezorgt. Souffreau kon zich dan ook geen betere begeleiders wensen dan JM Aerts, Kloot Per W, Walter Broes, Jan Hautekiet en zoveel andere. Eén voor één artiesten die muziek 'leven' in de letterlijke zin van het woord.
We kunnen dan ook besluiten:
William F. Souffreau mixt op Tobacco Fields niet alleen uiteenlopende muziekstijlen dooreen, tot een magisch geheel. Hij laat zich omringen door klasse muzikanten, die zijn songs één voor één doen uitstijgen naar magisch hoog niveau. De magie van Souffreau is ondanks alles nog steeds zijn heel bijzondere stem. De ene keer breekbaar, broos en zelfs weemoedig. De andere keer ontpopt hij zich als een stevige rocker van het meest zuivere soort. Bovenal is deze schijf een vurige plaat geworden, die harten raakt en ook de dansspieren aanspreekt. Variatie is het grote sleutelwoord, waardoor wij vol bewondering over de streep worden getrokken. Ons respect voor deze klasse artiest, is er dankzij dit meesterwerk alleen maar groter door geworden.
Tracklist:
