Fär - Salute

Review:CD-reviews uit BeNeLux
 Florian Cassier    14 oktober 2017

Laten we eerlijk zijn, is er een betere dag dan vrijdag de dertiende voor Fär om hun duistere album Salute officieel op de wereld los te laten? Het Gents-Brakelse duo, bestaande uit An-Sofie De Meyer en Tim De Gieter, maakt al een tijdje verscheidene zalen en cafés onveilig, maar op een eerste album was het nog wachten. Tot nu! Salute is hiermee ook het eerste album uitgegeven door Circuits, een nieuwe zijtak van de in de underground alom geprezen Consouling Records. Op deze manier geeft het label van Mike Keirsbilck nog meer bands een kans. De Meyer en De Gieter noemden hem kortgeleden in een interview met RedBull Music nog hun spirituele vader.

Fär komt van het Zweedse Färg dat kleur betekent. Ironisch bedoeld weliswaar, want wie regenbogen, glitters en eenhoorns verwacht is er aan voor de moeite. Ze halen de donkerste beats naar boven en deze worden enkel versterkt door een adembenemende en melancholische stem.


Salute geeft een beklemmend gevoel en dat bedoelen we positief. Vanaf de eerste seconde van Alpha voel je waar dit album naartoe gaat gaan. Het brengt een stralende duisternis met zich mee. Een pikzwart cadeau met een gouden strik. De Gieter slaagt erin om een benauwde sfeer te creëren. Ondertussen persen de langgerekte klanken in An-Sofies stem de lucht uit je longen.
Na Alpha komen Shot en Last Straw. Twee nummers die al langer online te vinden waren. Ze klinken daarom aangenaam vertrouwd. Je zou hier gemakkelijk woordspelingen als ‘een schot in de roos’ kunnen gebruiken, maar daar gaan we ons niet aan wagen. Het is gewoon een geweldig nummer met het potentieel om een enorme hit te worden. Ook al is het daar misschien reeds te laat voor. Doorheen het album zijn onder andere invloeden als Portishead te merken. Shot doet me toch eerder denken aan die ene grote hit van Ou Est Le Swimming Pool, Dance The Way I Feel. Die combinatie van opzwepende beats met een enorm melancholische zang en tekst. Uiterlijk dansen terwijl er binnenin toch iets knarst. “You never thought it would go wrong – I took a gun, I took a gun” om dan over te gaan in dansbare elektronische bassen. Het is een krachtige en emotionele combinatie.

 

Met Lungs gaat het tempo even naar beneden en dat komt ook wel genegen na de eerste drie nummers die enorm explosief waren -neen, ook hier geen flauwe woordspeling met schoten-. Met Epicaricacy gaat het tempo terug omhoog en er is ook meteen een videoclip bij, vuurspuwers incluis. Verder heeft Mirror Flower, Water Moon niet alleen een intuïtief aangename titel, maar het verlegt ook de sfeer binnen het album. Vanaf hier klinkt het allemaal wat aanslepender, meeslepender. Het klinkt raar, maar (You Belong) Here lijkt ook wat opgewekter. Op z’n minst toch een bepaald gevoel van acceptatie. Wat er uiteindelijk voor zorgt dat het niet gaat vervelen. Je voelt dat het gemaakt is met passie. Dat maakt de muziek ook eerlijk en open.

 

Ze tonen met dit album dat ze als duo een bepaalde muzikale volwassenheid ontwikkeld hebben. Ze zijn erin geslaagd om een duidelijk herkenbare sound te ontwikkelen die toch niet te vaak in herhaling valt. Dat is toch vooral te danken aan Tim De Gieter zelf, die niet enkel de synths en de beats maakte. In zijn Much Luv studio in Brakel heeft hij ook nog eens de productie op zichzelf genomen. Straf werk!

Toch blijft Fär ook een band om live te zien. Pas dan voel je de echte passie die ze in hun muziek leggen. De komende weken zijn ze te bezichtigen op Indietronic Fest (Lede, 21 oktober) en in de Ancienne Belgique (1 november) samen met onder andere Wiegedood en CHVE. Verschillende projecten met toch een andere muzikale insteek. Dat toont nogmaals dat de tijd van muziek in hokjes voorbij is. Wat het belangrijkste is, is het gevoel dat je ermee creëert. En daarbij zijn ze allemaal even donker.

Tracklist:

  1. Alpha
  2. Shot
  3. Last Straw
  4. Lungs
  5. Epicaricacy
  6. Mirror Flower, Water Moon
  7. (You Belong) Here
  8. Umbra
  9. Defeatist
  10. Lethargy