Op donderdag 12 oktober zakten we af naar Nest/Democrazy - een fijne zaal nabij Gent Zuid. Op zoek naar nog maar eens niet één maar twee uitzonderlijke diamanten in de Belgische muziekwereld. Zowel Crites als Falling Man zijn inderdaad twee heel ambitieuze bands, die daar bovendien hun gloednieuwe schijf kwamen voorstellen. Het verslag van die avond kunnen jullie hier nog eens nalezen . Falling Man bracht medio 2013 een heel knap debuut uit. Ook vorig jaar bleek de EP Shine on een schot in de roos te zijn. Zanger/frontman Sam Louwyck hield het, wegens een te volle agenda als acteur, voor bekeken. Er werd op zoek gegaan naar een vervanger. Die werd gevonden in Sander Van den Broecke. Een man met enorm veel ervaring binnen de scene. In deze nieuwe bezetting werd recent een gloednieuwe schijf op de markt gebracht Ghost. Een parel van een schijf, waar geschipperd wordt tussen postpunk, shoegaze tot zelfs een streepje Blues en aanverwante. Wij gaven het kleinood enkele luisterbeurten, en waren onder indruk van de kruisbestuiving tussen top muzikanten, inclusief Sander zijn toch wel heel indrukwekkend stembereik.
Uiteraard gooien de heren enorm veel levenservaring in de strijd, het zijn geen groentjes meer. Deze ervaring speelt Falling Man uitvoerig uit op deze schijf. Het resultaat mag er dan ook zijn. Dat blijkt al bij Sleep. Een song gedreven op een lekker groovy geluid, dat doet denken aan rokerig pubs waar zwoele klanken de aanhoorders aan de toog doen mee headbangen. Door die bijzonder warme stem van Sander, voel je alvast een eerste adrenalinestoot opborrelen. Het zal niet de laatste zijn. Gestadig bouwt Falling Man het tempo op naar een climax, telkens opnieuw.
Robot Kaput, Beach Blues, Mister Vega zijn songs die aan de ribben kleven, en overkomen als mokerslagen 'recht in het gezicht'. Met deze aanpak konden ze ons live al over de streep trekken, ook 'op plaat' voelt het aan alsof je van begin tot einde murw wordt geslagen. Een deugddoende gewaarwording, waar je nooit genoeg van krijgt. Rauw en onversneden uithalen, subtiel je hart diep raken - met een vocale aankleding die je kippenvel bezorgt. Een verdovende uitwerking op je ziel, die je tegen de geluidsmuur kwakken, zonder medelijden. Het zit allemaal verweven in deze knappe schijf. Falling Man heeft de personeelswissel goed verteerd. Uiteraard, zoals ze zingen in de song Soon. "Forever is a Lie''. Laat dat duidelijk zijn.
We kunnen dan ook besluiten:
Falling Man is anno 2017 een sterk geoliede machine, die enkel nieuwe olie hebben toegevoegd om de motor terug goed in gang te krijgen. Niet dat die aan het sputteren was. Maar een boegbeeld als Sam vervangen is geen gemakkelijke taak geweest. Echter stonden wij in Gent al perplex van de hoogstaande manier waarop Sander de vocalen voor zijn rekening neemt. op Ghost blijkt die duivelse stem een meerwaarde binnen het geheel te zijn. Deze schijf bevat perfect in elkaar vloeiende songs, zowel vocaal als instrumentaal is er geen speld tussen te krijgen. Maar vooral voel je aan dat de heren met veel 'goesting' hun ding staan te doen. Waardoor de perfectie wordt overschreden, zonder de spontaniteit en zin voor experimenteren in de weg te staan. Zonder meer een knappe schijf, die - zoals we eerder aangaven - van begin tot einde stevig aan de ribben blijft kleven. Pure klasse!
Tracklist:
