Run The Jewels - Ancienne Belgique

Review:Concerten
 Florian Cassier    6 november 2017

Gisteravond serveerde de AB ons voor de tweede keer dit jaar Run The Jewels. Door het gigantische succes zelfs twee dagen na elkaar. Ook vanavond is het namelijk aan hen om de AB Box plat te spelen. Voor wie nog zou willen gaan, pech. Hopeloos uitverkocht natuurlijk. Samen met Danny Brown zorgden ze dan ook voor een topaffiche.

Spoiler Alert: Voor wie vanavond pas naar de Ancienne Belgique gaat, de show zal zo goed als volledig hetzelfde zijn. Bindteksten inbegrepen, maar het zal desalniettemin de moeite zijn.


Danny Brown, officieel voorprogramma, maar door velen gezien als co-headliner begon zachtjes aan zijn set. Het publiek ontving hem aanvankelijk dan ook maar lauwtjes. Iets ingewikkelder dan “drink and smoke” kreeg hij voorlopig niet uit de monden van het publiek.

Hoe stylish zijn bontjas en beertjestrui ook waren, naarmate hij ze een voor een uittrok verstevigde zijn set ook. Alles werd net dat tikkelde harder en elektronische invloeden doken op. We konden zijn Mötley Crüe T-shirt ook best wel smaken. De excentrieke en ondertussen al 36-jarige rapper is een rasechte entertainer en zo overwon hij het initiële scepticisme. Forever young, de nieuwe Michael Jackson? Armen gingen de lucht in en lichamen kwamen los. Danny Brown ontwikkelde zich en uiteindelijk kunnen we achteraf niet anders dan positief over hem af te sluiten. De zaal was helemaal klaar – zeg maar letterlijk opgewarmd- voor Run The Jewels.

 

Net zoals in april ving RTJ het concert aan met We Are The Champions van Queen. Het vergt ballen, maar ondertussen is het wel een succesproduct geworden.  "Brussels we came to fuck your shit up” is het eerste wat ze zeiden alsof ze een glazen bol in hun bezit hadden. Na drie albums zijn Killer Mike en El-P volledig op elkaar ingespeeld geraakt. Dat duidt op een bepaalde volwassenheid al gedragen ze zich soms toch nog steeds als drukke pubers. Ze nemen zichzelf niet altijd even serieus, de boodschap die ze brengen des te meer. “Born black, that's dead on arrival. My job is to fight for survival, in spite of these #AllLivesMatter-ass white folk.” Dat de overgrote meerderheid van het publiek blank was, leek niemand te storen. Na Kendrick Lamar momenteel waarschijnlijk een van de bands met de grootste middelvingers in de bekendere regionen van de hiphop. Een sterk begin met de eerste nummers van hun laatste album Run The Jewels 3. Talk To Me en Legend Has It hielden het publiek meteen in een wurggreep. Voor Down was het natuurlijk nog veel te vroeg.

Waarna er enkele regels werden vastgelegd. "Don’t touch the women you’re not with!" Wanneer een kolossale Killer Mike deze woorden uitspreekt, dan houd je je daar best gewoon aan. De heksenjacht op rokende mensen in het publiek was dan weer niet per se nodig.

Oh My Darling Don’t Cry deed de vloer in Brussel letterlijk daveren. Het gedicht tussendoor was min of meer gelijkaardig als tijdens hun doortocht in april, maar het was een aangenaam tussendoortje (zie onderaan).

2100 en Thursday in the Danger Room zorgden voor de emotionele toets die elk hiphopoptreden nodig heeft. Stoere, snedige en harde rappers, maar daarom zeker niet ongevoelig. Een moment om even af te koelen in de inmiddels kokende zaal.

“It is your duty to give love” waarna ze het publiek een uppercut gaven met Down. Zo echt leek het dat je je er toch even van wou verzekeren dat die gigantische ballonnen vuist ook nog echt vasthing aan het plafond.

Na een korte encore en veel naar elkaar gerichte gebalde vuisten en geweerhanden later, was het ook echt afgelopen. Run The Jewels heeft zichzelf nogmaals bewezen. Ze creëren een perfecte mengelmoes van zware beats, snedige politiek geëngageerde teksten en vooral plezier. Enige nadeel is dat ze over de jaren een geoliede machine zijn geworden. Je merkt dat veel zaken afgesproken zijn en niet meer spontaan. Ach wat kan dat ons eigenlijk schelen.