Lionheart - Welcome To The West Coast II

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
  Sammy Van den Broeke    8 november 2017

De alom bekende hardcore band Lionheart uit Oakland, California met frontman Rob Watson is terug! Na iets meer dan een jaar geleden te hebben aangekondigd dat ze er de brui aan gaven (in evenwicht houden van jobs en persoonlijk leven bleek niet te combineren met full time touren) kondigden ze in juli aan dat ze terug waren, omdat ze het optredens spelen en muziek maken misten. Een grote rol hierin speelde ook de motivatie van bevriende bands Nasty en Get The Shot, waar ze prompt een nieuwe Europese tour in november/december mee aankondigden. Met deze plaat zijnde hun 7de release, na ‘Love Don’t Live Here’ uit 2016 en de opvolger van de gelijknamige EP uit 2014. We waren dan ook blij een sneak peak in hun nieuwe 10 track lange LP Welcome To The West Coast II, in Europe gereleaset via het label BDHW en beschikbaar vanaf 10 november.


Lionheart terug van weggeweest

De alom bekende hardcore band Lionheart uit Oakland, California met frontman Rob Watson is terug! Na iets meer dan een jaar geleden te hebben aangekondigd dat ze er de brui aan gaven (in evenwicht houden van jobs en persoonlijk leven bleek niet te combineren met full time touren) kondigden ze in juli aan dat ze terug waren, omdat ze het optredens spelen en muziek maken misten. Een grote rol hierin speelde ook de motivatie van bevriende bands Nasty en Get The Shot, waar ze prompt een nieuwe Europese tour in november/december mee aankondigden. Met deze plaat zijnde hun 7de release, na ‘Love Don’t Live Here’ uit 2016 en de opvolger van de gelijknamige EP uit 2014. We waren dan ook blij een sneak peak in hun nieuwe 10 track lange LP Welcome To The West Coast II, in Europe gereleaset via het label BDHW en beschikbaar vanaf 10 november.

De band omschreef hun album zelf als ‘pissed, heavy and straight up’. En in die beschrijving kunnen we ons zeker vinden. Ze brengen wat we gewoon zijn van hen, stevige, tough-guy-sounding hardcore. Het nummer ‘Cali Stomp’ verwelkomt ons op het nieuwe album, waarin Rob zich verontschuldigt tegenover de fans en aankondigd ‘Took a little break, saw through some shit and now it’s on again stronger than ever’. Ze brengen ons verder in beweging met het iets tragere Still Bitter, Still Cold, dat met lekkere riff begint. Shelter is dan weer een snellere, circle pit opwekkende punk achtige song met een ontroerende boodschap aan Watson’s moeder voor het werk en de moeite en opoffering die ze aan Watson en z’n broer had om hen een zo goed mogelijk leven te geven.(“Never had much, but we had enough/that much is true, this one’s for you”  zowel als “I was raised by a real woman, she ain’t afraid to go to war for her two children“).Dit is zeker één van de uitschieters songtekst gewijs. Cursed brengt de heavyness naar een volledig ander level en klinkt toch als een goed old school hardcore song.

Één van de eerste singles die ze al via youtube releasten is het volgend nummer ‘Trial By Fire’. Dit up tempo nummer grijpt luisteraars naar de keel en eist aandacht. Met in de muziek video knipperende clips van energieke menigtes, middel vingers en optredens van de band schreeuwt Rob Watson: “Thank you for the long drives, the late nights, all the inside jokes, and the fights.” Alhoewel het onderwerp wat cliche is, moet kunnen, waarom niet. Vultures zet deze heavy toon verder en roept op tot circle pits. ‘Again and again and again’

Het volgend nummer Unhinged is een beetje een vreemde eend in de bijt en bevat enkel enkele opnames van Watson’s voice mail van iemand die hem probeert te bereiken. Maar dit wordt in het volgende nummer duidelijk waar dit naar zou verwijzen. In ‘Thirty Years’ word je als in een film meegezogen in het verhaal van één van Watson’s broers (of een close vriend, we weten het niet), die betrokken was in een dodelijke schietpartij en die nu zijn 30 jaar in de gevangenis uitzit voor z’n misdaad. Met loeiende politiesirenes en het geluid van geweerschoten op de achtergrond zingt Watson “that’s the sound of your world breaking down”. Een droevige maar steengoede song die als een stoomtrein op je afstevent. Het is in dit soort, rauwe, emotionele nummers over de harde realiteit dat je Lionheart op zijn best aantreft. “Somehow, someway/I know I’ll see you on the outside someday“, “Last night, I was out at dinner with some friends/they asked if you’d gone to trial/they asked how’d you been” and “…it breaks my heart the drugs ruined you“. Net als in hun laatste album ‘Love Don’t Live Here’ is Watson erg open over zijn emoties en gevecht met psychische problemen en zelfmoord gedachten.

Het snoeiharde ‘Treading Waters’ breidt hier een gepast vervolg aan met de lyrics “I swear to god this life ain’t worth living” and “treading water for so long/and I think I’m gonna drown“. Vervolgens sluit het album af met LHHC ’17 dat nog een keer een ode aan hun terugkeer brengt met een wall of sound om u tegen te zeggen (met een gast optreden van JJ Peters van Deez Nuts).

Men zegt wel eens van hardcore dat het een genre is dat weinig verandert en dat kan je wel beamen, als je de vele sub genres of genre mixes niet meetelt. Hardcore vroeger en nu, het klinkt grof gezien hetzelfde en gaat ook veel over dezelfde thema’s. Maar dat zegt niets over de kwaliteit en eigenheid van de muziek, vaak gekenmerkt door harde breakdowns en drum patronen, riffs en akkoord progressies en pit calls, en de hart en ziel en emotie die ze in hun nummers leggen. In dat opzicht is het soms moeilijk voor hardcore bands om vernieuwend of uniek te zijn, maar de variatie die ze wel kunnen maken ligt hem in de lyrics en thematiek van de nummers en op dat vlak brengen alleen Shelter, Treading Water en Thirty Years iets nieuws onder de zon, dan datgene wat je al in duizend en één andere hardcore songs hoort (onderwerpen als touren, het harde band leven, uit welke lokale music scene ze komen, etc).Ook deze keer brengt Lionheart wat we van hen verwachten, een top album stevige mosh muziek met als uitschieters de laatst genoemde nummers. Maar zonder al te kritisch te zijn, het is zeker geen slecht album, de trouwe Lionheart fan alsook de nieuwe luisteraar zal er zeker van genieten, maar het had nog net dit tikkeltje beter gekunnen. Maar daarvoor komen er nog kansen, we zijn alvast blij met hun terugkeer. Is Lionheart terug? Jazeker! Was dit hun beste album tot nog toe? Daar twijfelen we over. Maar het is zeker een album om in je workout playlist te stoppen. Los van de soms wat cliché onderwerpen is het muzikaal zeker één van hun beste albums. En ook jij kan ze binnenkort in België live gaan bekijken. Op 19 november spelen ze in Magasin 4 in Brussel en op 2 december in de Zappa in Antwerpen, samen met Nasty en Get The Shot dus. Be there!

1. Cali Stomp

2. Still Better Still Cold

3. Shelter

4. Cursed

5. Trial By Fire

6. Vultures

7. Unhinged

8. Thirty Years

9. Treading Water

10. LHHC ‘17