De Belgische experimentele Sludge/doom - en zoveel meer - band Gura timmert reeds sinds 2004 aan een eigenzinnige en vooral chaotische weg. De muziek van Gura in een hokje duwen is de band enorm tekort doen. Dat bleek al in het verleden, dat is anno 2018 nog steeds het geval. We horen niet alleen typische Slugde tot Doom de revue passeren. Eveneens Jazz elementen, heel subtiel verborgen binnen het chaotische aanbod, vinden we terug in de muziek van Gura. En zelfs daar houdt het feitelijk niet mee op. Met Caligura , dat op 26 januari op de markt komt, wordt wederom een andere grens verlegd. Waar feitelijk geen grenzen zijn. Is onze conclusie na meerdere luisterbeurten.
Percussie klanken overheersen bij Het orenlied. En feitelijk over het gehele album, zo zou later blijken. Een song waarvan je als luisteraar letterlijk horendol wordt, eens u zich laat meedrijven doorheen de chaotische brij die Gura aanbiedt. Drums worden gecombineerd met bevreemdend aanvoelende klanken, komende vanuit het niets. Na dat eerste potje improviseren en experimenteren, zijn we vertrokken voor een mengelmoes aan nog meer vervormde geluiden. Waarin schijnbaar geen structuur te vinden is. Waanzin, pure waanzin is één van de rode draden doorheen het geheel. Ook op Come on, Francois , La péche aux chats, CaliGura is dat het geval.
Overdondert de instrumentale aankleding ons compleet? Dan geeft de griezelig klinkende vocale aankleding, ons de eigenlijke doodsteek. Meer nog. Het lijkt wel alsof Gura zowel instrumentaal als vocaal al zijn - en eigenlijk ook onze - demonen ontbindt. En dan moet de finale nog komen met twee kleppers van formaat. Zoals het extreem donker en grauw huzarenstuk Eternal Black Gurgle Waar elementen van doom, sludge en noise op nog maar eens op een hoopje worden gegooid. Ook afsluiter Kanka is een aanhoudende opeenhoping van geluiden en angstaanjagende vocalen, die met momenten aanvoelen alsof ze recht uit de Hel lijken te komen. Of toch in die omgeving. Onaardser dan dit kan haast niet. Best indrukwekkend!
We kunnen dan ook besluiten:
Gura omzeilt elke wet binnen de muziek, en doet eigenzinnig zijn eigen ding door het brengen van een uiteenlopen pallet aan al even veelzijdige muziekstijlen. Doom, Sludge, Jazz tot typische noise elementen worden niet alleen door elkaar gegooid alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Bovendien bevat de schijf zo een beetje alle kleuren van de regenboog, binnen een telkens opnieuw chaotische, experimentele aankleding. De plaat zit heel vernuftig in elkaar. Want door een chaotische brij aan te bieden die de grenzen van pure waanzin overstijgt. Worden we letterlijk gehypnotiseerd. Tot we die voornoemde demonen zelf in de ogen kijken. Ons advies is simpel. Caligura moet je om voornoemde reden niet gewoon beluisteren, maar eerder ondergaan. Want al bij al is dit dus vooral een gevoelsplaat - bij wijze van spreken - geworden. Die je letterlijk tot pure waanzin zal drijven. Niet één keer, maar meerdee keren. Is onze eindconclusie.
Tracklist:
