Clamfight is een Amerikaanse band die is ontstaan in 2002. Uit de biografie, op de facebook pagina van de band, blijkt de band te bestaat uit een groep vrienden die, onder invloed van de platenkast van hun vaders, een band hebben opgericht. Clamfight haalt zijn invloed bij kleppers als Sleep, Clutch, Neurosis, eyehategod en Mastodon. Vooral horen we hier een heel intensieve samensmelting tussen Doom/sludge en Stoner invloeden passeren. Eerder dit jaar bracht Clamfight een gloednieuwe schijf op de markt III via het label Argonauta Records. Onze bevindingen:
Het eerste wat opvalt, is de heel lange duurtijd van de songs. Deze schijf bevat amper vijf songs. Met een duurtijd van acht tot twaalf minuten. Clamfight slaagt erin , mede door telkens een heel gevarieerde set aan te bieden, de aandacht scherp te houden. Binnen traag opgaande doom sferen, grijpt de band je letterlijk bij de strot. Drijft het tempo zodanig op dat je de koude rillingen over de rug voelt lopen. En drijft je uiteindelijk tot waanzin, binnen een heel donkere omkadering. Het elf minuten lange Whale Road is alvast een mokerslag die je, als liefhebber van het betere doom/sludge metal, niet onberoerd zal laten. Clamfight legt die lat dan ook enorm hoog. Waardoor er zowel instrumentaal als vocaal geen speld tussen te krijgen is.
Hoewel die hartverscheurende riffs en drum salvo's, als donderslagen bij heldere hemel ,ons al over de streep trekken. Is het net die waanzinnige grafstem van frontman Andy Martin dat ons uiteindelijk de doodsteek geeft. Extra opvallend, Andy blijkt naast de zang ook de drumvelgen te bewerken. Wat ook zelden voorkomt. Maar laat dit duidelijk zijn, het is eerder de kruisbestuiving tussen elk van die elementen, dat zorgt voor een verschroeiende trip naar de diepste kerkers van de onderwereld. Waar het licht nooit schijnt. Telkens wordt die perfectie in zowel bespelen van instrumenten als vocale inbreng trouwens ruimschoots overschreden.
Luister maar naar het wondermooie History of the Earls of Orkney. Twaalf minuten van puur innerlijk genot voor de doorsnee doom tot sludge liefhebber. Hier worden nogmaals grenzen verlegd, waar eigenlijk geen grenzen zijn. De registers worden compleet open gegooide, waarna sprankelende gitaar riffs je hart doorklieven. Verdovende drum salvo's, als losgeslagen bloedhonden, je de hersenpan verbrijzelen onder hun scherpe tanden. Waarna een duivelse vocale aankleding recht doorheen je hart boort. Het is niet alleen de rode draad doorheen deze song, het is eigenlijk hoe deze complete schijf is opgebouwd.
We kunnen dan ook besluiten:
Clamfight biedt een perfecte doom/sludge plaat aan met deze III. Maar daar houdt het niet mee op. Post metal tot het betere stoner zien we ook voorbij komen. Een sausje Neurosis, overgoten met een portie Mastodon. Zo zou je zowel de schijf als de band nog het best kunnen omschrijven. Binnen telkens langgerekte songs, die geen moment gaan vervelen. Doordat deze band erin slaagt je letterlijk mee te sleuren naar hun eigen donkere wereld, waar het zonlicht nooit schijnt. Telkens opnieuw en opnieuw. Tot je compleet murw bent geslagen.
Tracklist:
