Moeten we Don Mclean eigenlijk nog voorstellen? De singer-songwriter timmert al sinds de jaren '60 aan de weg. Hij bracht klassiekers uit die een mijlpaal vormen binnen de muziekwereld. Zijn bekendste song American Pie uit 1971 staat in ieder beetje liefhebber van folk, rock of aanverwante, in het geheugen en hart gegrift. Don Mclean is ondertussen niet op zijn lauweren gaan rusten. Op 23 maart brengt hij zelfs een gloednieuwe plaat uit. Botanical Gardens. Waaruit blijkt dat Don Mclean na al die jaren nog steeds enorm goed bij stem is, en nog steeds die over die uitstraling beschikt om harten sneller te doen slaan en gemoedsrust over de luisteraar te doen neerdalen.
Songs als Botanical Gardens, The Lucky Guy of het heel breekbare en wondermooie When July comes tot You're All I Ever had, een emotionele song die me koude rillingen over de rug bezorgt tot tranen in de ogen. Don Mclean gooit na al die jaren nog steeds zijn grootste wapen in de strijd. Die heel bijzonder weemoedige stem, die je verdooft en vaak verweest achterlaat. Enerzijds doet hij dus een traan wegpinken, anderzijds tovert hij een glimlach op de lippen. Nee, Don Mclean bewandeld na zoveel jaren geen andere wegen dan voorheen, dat is vrij snel duidelijk. Maar hartverwarmende mooie songs brengen, boordevol melancholie? Dat is er nog steeds bij.
Daarmee zijn we gekomen aan wellicht het enige minpunt aan deze schijf. Nergens wordt buiten de lijntjes gekleurd. Angstvallig blijft Don Mclean vasthouden aan zijn gedoodverfde muziekstijl. Wie had gehoopt op, een na al die jaren, iets avontuurlijkere of gedurfde aanpak. Is er aan voor de moeite. Ook bij daarop volgende songs als Rock and Roll Your Baby, I've Cried All The Tears I had, The King of Fools. Blijft Don Mclean dus op veilig spelen. Maar eerlijk is eerlijk. Harten raken, en aanstekelijke songs zijn altijd zijn sterke kant geweest. Dat blijkt nog steeds het geval te zijn. Als een concept duizenden mensen aanspreekt? Ook na al die jaren? Wie zijn wij dan om deze aanpak te veroordelen.
We kunnen dan ook besluiten:
De fans van Don Mclean, of liefhebbers van folk, rock en doorsnee singer-songwriter muziek van het weemoedige tot melancholische soort mogen op hun beide oren slapen. Don Mclean, die trouwens kan gezien worden als één van de grondleggers van dat singer-songwriter gebeuren, raakt nog steeds de gevoelige snaar op zijn nieuwe plaat. En doet dus waar hij altijd goed is in geweest, ook anno 2018. Waardoor ook wij uiteindelijk over de streep worden getrokken. Botanical Gardens staat boordevol songs die een stelling, die we lezen in menig biografie, nog wat meer in de verf zet. ''een warme, ·heldere stem en een gemakkelijk in het gehoor liggende en erg rustgevende stijl van gitaarspelen.'' Dat was in 1970 het geval, en dat blijkt ook anno 2018 nog steeds de rode draad doorheen zijn muziek te zijn.
Tracklist:
