De West-Vlamingen van Fields Of Troy wisten ons al erg te charmeren met de in 2016 uitgebrachte EP Hardship waarop we moderne rock in een stevig geknoopt metaljasje noteerden. Het zorgde voor veel positieve reviews en de vergelijking met bands als Alter Bridge en Mastodon waren zeker niet uit de lucht gegrepen. Er werd regelmatig opgetreden maar dat bleef jammer genoeg vooral beperkt tot de eigen provinciale grenzen. Misschien krijgen ze die grenzen open via The Great Perseverance, hun nieuwe plaat die uitkomt op 29 maart via Painted Bass Records.
Het eerste opmerkelijke geluid dat je hoort komt al van de intro, met als droge naam “Intro”. Meteen ook het enige bombastische stuk op de plaat, waardoor je toch wel lichtjes op het verkeerde been wordt gezet. Op het moment dat de intro afloopt verwacht je je al aan een gans andere sound.
De intro eindigt met een oplopende hartslag en meteen volgt de echte opener “Dethroned”, een nummer dat zeker wat weg heeft van “Cold Eyes”, de eerste échte track op Hardship. Vanaf hier klinkt het weer lekker vertrouwd en besef je meteen dat de sound niet zozeer gewijzigd is, maar bijgeschaafd. Het is een vrij snel en agressief nummer dat net op tijd met de juiste vocale melodieën komt aanzetten zoals we ondertussen gewend zijn. De woorden -Hiding from failure, hide from what looks back at you- vormen, samen met het verderop gelegen “Last Words” het beste stukje zang dat ik van de band al heb gehoord, en zullen live ook hun effect niet missen. Daarrond hoor je ook vrij agressieve, grunty vocalen. De toon is meteen gezet.
“Aphasia” is intussen als eerste single uitgebracht en we snappen goed waarom; een zeer catchy intro maakt plaats voor een afwisselende song waarin zowat alle ingrediënten van de plaat duidelijk te horen zijn: prima riffs, drums die het ritme vlotjes aangeven en de typische atmosferische zang van Louis Soenens door de lichte echo die er over heen hangt. Het einde herbergt het kenmerk agressie, waardoor de track nét op tijd alles omvat. Dit is dan ook het nummer dat het breedste publiek kan aanspreken.
Je kan de song op hun Facebook beluisteren via deze link. (je moet uiteraard via een FB-account ingelogd zijn)
Fields Of Troy weet donders goed hoe je een song moet openen, en ook op “Flame In The Mirror” is dat niet anders. Het opent bijzonder groovy en trekt meteen je aandacht. Het is altijd lekker als de audio switcht tussen links en rechts. Het nummer eindigt ook op die manier. Het midden vinden we echter wat minder geslaagd, misschien omwille van de ietwat zeurderige tekst die wordt gebracht, of omwille van de herhalingslus die er in zit.
De songwriting is des te sterker in “The Temple Is Broken”, het eerste tragere nummer op de plaat. De ingetogenheid komt zeer gelegen als vijfde track en dat toont nog maar eens aan dat instrumentale nummers niet altijd moeten worden gebruikt als rustpunt. Op Hardship werd er middels "The Passage" wel gebruik van gemaakt en dat was toch altijd een track die we zonder moeite bleven skippen. Ingetogen maar wel met een licht chaotische sfeer er rond, alsof het elk moment zou kunnen losbarsten, iets wat het uiteindelijk niet doet.
Lang moet dat allemaal niet duren, want op “Face The Giant” schakelt men weer een versnelling hoger. -The Difference is that now we can feel your hate-, klinkt het erg gepast. De stevige stem van Sven Herssens helpt hier om een spreekwoordelijke schop onder onze kont te geven, terwijl de gewone melodieuze rockstem van Louis lijkt te willen zalven, uitmondend in een prima rocknummer dat live ook weer voor een dik feestje zal gaan zorgen.
Het eerste nummer waarin geëxperimenteerd wordt met een iets andere sound is “Condemn The Unknown”. Het is een vrij rustige, trage song waarin de vocalen wat afwijken van de rest van de plaat en de sound eveneens wat andere invloeden laat horen. Voornamelijk door het refrein dat klinkt alsof de hele band mee zingt, maar ook door het gevoel dat rond het nummer hangt; anders toch, en op het melancholische af. Deze sound gaat in lichtere mate verder in “Shove And Pull” maar dan met een eerder dreigende ondertoon. Het zou ons niet verbazen moest er in deze tekst een persoonlijke boodschap schuilen, eentje van toenadering. -Hope that you’ll find your ways again, we shove and pull-. Naar het einde toe wordt het nummer ietjes agressiever en we schrokken heel even van de wat harder in de mix gegooide scream die enkele malen uit het niets opduikt.
Een nummer dat “Where Bones Have Dried” noemt roept stevige verwachtingen op in termen van snelheid en agressie, maar dat toch niet oplevert. Dit is een vrij straight forward rock nummer die niet zo kan overtuigen als de rest van de plaat. Er wordt zoals altijd zeer degelijk gemusiceerd maar er blijft geen enkel stuk van hangen.
De enige song die neigt naar een ballad is “Last Words” waar Sven de vocalen voor zijn rekening neemt en Louis naar de achtergrond wordt geplaatst. Dat is al duidelijk van bij het begin waar een melancholische solo opent voor de emotioneel geladen stem die uiting geeft aan een gevoel van spijt. Op dat vlak kan je het zeker vergelijken met “By Now” op Hardship. Ook op dat nummer werd de kracht van die vocalen gecombineerd met een gezonde dosis melancholie. Met het risico om er compleet naast te zitten zweren we dat we in die stem soms een beetje Cobain naar boven horen komen! Voor een ganse plaat zou dat te veel van het goede zijn maar één song die je ver naar het einde plaatst is en blijft een goede keuze.
Zo kan men namelijk nog afsluiten met een laatste klap in je gezicht. “Doomsayer” is een mooi einde van de plaat. Als we ons niet vergissen horen we hier ook de twee zangers naast elkaar bezig. In alle eerlijkheid hadden we op Hardshipminstens evenveel moeite met dat onderscheid te maken. Wat maakt het ook uit? Het is een sterke afsluiter van The Great Perseverance, waar wordt geswitched tussen heftige en gevoelige stukken.
Na enkele luisterbeurten durven we, puur op de manier waarop de plaat gestructureerd is, de plaat te vergelijken met Burn My Eyes van Machine Head. Sterk starten (Davidian, Old), op dat elan doorgaan (A Thousand Lies, None But My Own) , even experimenteren (The Rage To Overcome, Death Church), terug de gas induwen (A Nation On Fire, Blood For Blood), een emotioneel geladen song (I’m Your God Now) en afsluiten met een knaller (Block). Beide platen weten ook de aandacht lang vast te houden door gebruik te maken van voldoende afwisseling binnen de songs en tussen de songs onderling.
Verder gaat de vergelijking uiteraard helemaal niet op. Fields Of Troy speelt gewoon moderne rock, waarbij ze het metaljasje enkele knopen hebben open gezet. Dat is meteen één van de weinige verschillen met Hardship. Het klinkt minder heftig, maar maakt dat goed met betere songwriting zodat die toegevoegde agressie niet meer is vereist om de nummers meer kracht te geven. De twee zangers halen een hoog niveau, elk op hun eigen manier.
Een doorbaak zou met dit album meer dan mogelijk moeten zijn. Maar dan moeten de organisatoren onder ons toch eens wat verder luisteren dan hun eigen grenzen wanneer ze bijvoorbeeld een voorprogramma boeken. Haal deze gasten, die live naar verluid meer dan hun mannetje weten te staan, uit het vlakke landschap weg en poot ze neer voor een vers publiek. We dare you.
De releaseshow op 31 maart in Club De B is reeds uitverkocht. Het label waar ze getekend hebben is uit Nederland en daar volgt ook een releasshow, samen met de band Chapter 7, op 7 april in The Box, Bukkumweg 30A, 5081CT Hilvarenbeek (NL). Daar zijn nog wel tickets te verkrijgen!
Tracklist :
1. Intro (1:57)
2. Dethroned (4:32)
3. Aphasia (5:03)
4. Flame In The Mirror (4:30)
5. My Temple Broken (4:42)
6. Face The Giant (4:26)
7. Condemn The Unknown (5:14)
8. Shove And Pull (3:53)
9.Where Bones Have Dried (4:01)
10. Last Words (5:12)
11. Doomsayer (5:24)
Fields Of Troy is :
Louis Soenens - Vocals
Sven Herssens - Guitar/Backings
Nick Vanduynslager - Guitar
Lothar Ryheul - Drums
Jürgen Elias - Bass
